Bob Flosman #1 "On the road"

Begin van een verhaal waar ik al een aantal jaren bij vlagen aan schrijf.

Hoofdpersoon is Bob Flosman, een schrijver die in zuid Frankrijk woont en een paar dagen terug gaat naar Nederland voor promotie van zijn laatste boek.

Shit, shit, shit!
Kan die kuttekop niet gewoon een beetje doorrijden.
Bob was duidelijk uit zijn humeur. Het was inmiddels 3 uur en het leek erop dat hij nog zeker een uur nodig zou hebben om die ellendige file op de ring rond Brussel door te komen.
Nou, er viel ook weinig aan te doen, je ergeren had helemaal geen zin wist Bob al jaren en elke keer probeerde hij het weer: kalm blijven onder alle omstandigheden.
Maar het viel niet mee. Kijk die trut nou in dat kleine rode wagentje! Een Kia of een Daihatsu of zo'n ander onpersoonlijk klote merk uit ergens heel ver weg in Azië.
Weet niet eens waar het gaspedaal zit blijkbaar.

Bob keek eens over zijn schouder. Op de achterbank lag een stapeltje exemplaren van zijn laatste boek, Schilfering, een roman die zich in de jaren 70 van de vorige eeuw afspeelde in het homo milieu in zuid Frankrijk.
Na zijn debuutroman Barstend eelt alweer zijn zeventiende boek en daarmee, met alle artikelen en bijdragen die Bob had geschreven voor diverse kranten en tijdschriften, kon zijn oeuvre omvangrijk worden genoemd. Vooral als je bedacht dat een boek als Barstend eelt niet minder dan 1700 pagina's telde.
Wat productiviteit betreft kon Bob zich scharen bij de groten der Nederlandse letterkunde. Op een bepaalde manier was hij hier ook wel behoorlijk trots op, maar het bleef steken dat de boeken amper verkocht werden.

Geschreeuw en getoeter deden Bob weer voor zich kijken. Er was een gat van zeker een meter of 50 ontstaan tussen hem en de auto voor hem.
De mensen in de file achter hem hadden blijkbaar ontdekt dat hij zat te suffen en zagen hun kans nu schoon om hun opgekropte frustraties te ontladen middels een toeter en scheld concert.
Bob kreeg, zoals altijd in dit soort situaties, de neiging om nog veel langer stil te blijven staan of heel langzaam te gaan rijden, maar zijn Amsterdam zuid opvoeding weerhield hem hiervan.
Even kreeg hij zin om juist keihard en agressief, met gierende banden, de 50 meter af te leggen, maar het moment was alweer voorbij. Keurig sloot hij weer aan op een metertje of twee achter de trut in wat nu een Hyundai bleek te zijn. Stiekem bewonderde Bob het soort patserachtige types waar je er in Amsterdam zo veel van had. Kerels die met vage praktijken moeiteloos bakken geld leken binnen te halen, een hele harem van vrouwen om zich heen. Die kerels parkeerden hun auto's waar ze maar wilden en hadden nooit een probleem, of misschien hadden ze wel honderden boetes openstaan maar kon ze dat geen moer schelen. De ruwe bravoure en brutaliteit van dat soort types wekte en mengeling van walging en bewondering bij hem op.

Hoe dan ook het reed weer. Eindelijk. 50, 60, 70, 75.
Zie je wel volkomen onnodig die file. Hij dacht vaak dat files expres veroorzaakt worden door mensen die een hekel hebben aan auto's. In Nederland was het de laatste jaren helemaal een ramp, sinds er op bijna alle snelwegen om de paar honderd meter portalen over de weg geplaatst waren met elektronische borden. Het enige wat je ooit zag op die borden was 50, 70 of 90, en knipperende oranje lichten. Nooit stond er eens 130 of zelfs 85 op zo'n bord en al helemaal niet 77 of 51. Het meest waanzinnig waren de grote borden boven de weg waarop in elektronische letters stond "geen verkeersinformatie beschikbaar".
Hier in België had je in elk geval geen last van die onzin en de wegen waren hier ook standaard driebaans. Des te vreemder dat er af en toe toch files ontstonden. Maar ja nu reed het in ieder geval weer lekker door!
Geweldig dat Belgische wegennet. Ook altijd goed verlicht. Schijnt vanuit de ruimte zelfs te zien te zijn had Bob ergens gelezen, maar dat kon natuurlijk ook een broodje aap verhaal zijn.

Het asfalt was hier trouwens ook niet zwart als in Frankrijk of grijs zoals in Nederland. Het leek hier meer op een soort van crèmekleurig natuursteen of was het gewoon beton? Ja dat was het: eindeloos achter elkaar gelegde betonplaten, net zoals in het Duitsland van vlak na de oorlog. Bob dacht altijd dat Hitler dat zelf allemaal nog had aangelegd...
Waarschijnlijk zijn de Belgen nooit verder gekomen op wegenbouw technisch gebied, dacht Bob. Slim: never change a winning horse!

Wat een geweldige auto is dit toch dacht Bob terwijl hij doorschakelde naar een volgende versnelling.
Deze Volvo had misschien zijn beste tijd gehad, Bob had hem nieuw gekocht en de auto was nu bijna 16 jaar oud, maar reed zo waanzinnig lekker, waarom in godsnaam een andere kopen. Ook hier gold natuurlijk weer die gouden regel dat je nooit een winnend paard moet verwisselen. Of was het oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt?
Er was nergens meer een spoor van de file te bekennen en het reed nu lekker door op een haast verlaten weg. Waar al die Belgen zo snel naartoe waren was een raadsel, maar wat deed het er ook toe, in dit tempo zou hij nog op een schappelijke tijd in Amsterdam kunnen zijn.
Antwerpen, Breda, Utrecht en dan Amsterdam; een overzichtelijk ritje eigenlijk. Op de radio klonk een rustig riedeltje tussen het Belgische geklets door en Bob begon zich meer en meer op zijn gemak te voelen. Heerlijk.
Met een gemiddelde van 100 zou hij om een uur of 8 in Amsterdam kunnen zijn. Hij had zijn etage in de Pijp altijd aangehouden ook al woonde hij het grootste deel van de tijd dan in de Provence. Er waren meer dan genoeg redenen te verzinnen om gewoon officieel in Nederland te blijven wonen, al was het maar vanwege de AOW en de medische zorg. Bob schaamde zich voor zijn burgerlijk truttige gedachten, maar ja soms moet je gewoon pragmatisch zijn dacht ie er meteen achteraan.

Net boven Antwerpen begon de auto opeens te sputteren. Vreemd, de benzine meter gaf nog niks aan en toch leek het wel of de auto zonder brandstof kwam te zitten.
Op zich ook niet vreemd als je bedacht dat hij voor het laatst de tank had volgegooid ergens net boven Lyon...

For people that do not understand Dutch, I put the first part through Google translate, but this is not very accurate:

Beginning of a story I've been writing about for several years now.
The protagonist is Bob Flosman, a writer who lives in the south of France and goes back to the Netherlands for a few days to promote his latest book.
Shit, shit, shit!
Can not just drive that cage head a bit.
Bob was clearly out of his temper. It was 3 o'clock in the meantime and it seemed that he would still need at least one hour to get through this miserable traffic jam on the Brussels ring road.
Well, there was also little to do, you did not feel annoyed Bob had known for years and every time he tried it again: stay calm under all circumstances.
But it was not easy. Look at that bitch in that little red car! A Kia or a Daihatsu or another impersonal brand from somewhere very far away in Asia.
Do not even know where the accelerator is.
Bob looked over his shoulder once. On the back seat was a stack of copies of his last book, Schilfering, a novel that took place in the 1970s in the gay environment in southern France.
After his debut novel Barstend calls his seventeenth book again and with that, with all the articles and contributions that Bob had written for various newspapers and magazines, his oeuvre could be called extensive. Especially if you consider that a book like Crackling calluses had no less than 1700 pages.
In terms of productivity, Bob was able to join the great names of Dutch literature. In a way, he was quite proud of this, but it stuck that the books were barely sold.
Screaming and honking made Bob look again. There was a gap of at least a meter or 50 between him and the car in front of him.
The people in the traffic jam behind him had apparently discovered that he was tired and saw their chance now clean to discharge their pent-up frustrations through a horn and shouting concert.
Bob, as always in situations like this, tended to stay still for much longer or to drive very slowly, but his Amsterdam South upbringing prevented him from doing so.
For a moment he felt like driving hard and aggressive, with screeching tires, the 50 meters, but the moment was over. Keurig closed again on a meter or two behind the bitch in what turned out to be a Hyundai. Secretly, Bob admired the kind of petty type you had so much of in Amsterdam. Guys who effortlessly fired money with vague practices seemed to get money in, a whole harem of women around them. Those guys parked their cars wherever they wanted and never had a problem, or maybe they had hundreds of fines open but they did not care. The harsh bravado and brutality of those kind of types aroused and mixed with disgust and admiration.
Anyway it drove again. Finally. 50, 60, 70, 75.
You see completely unnecessary that file. He often thought that traffic jams are deliberately caused by people who hate cars. In the Netherlands it has been a complete disaster in recent years, since there have been several portals on the road with electronic signs on almost all highways. The only thing you ever saw on those signs was 50, 70 or 90, and flashing orange lights. There never once stood 130 or even 85 on such a sign and certainly not 77 or 51. The most insane were the large signs above the road on which "no traffic information was available" in electronic letters.
Here in Belgium you certainly did not suffer from that nonsense and the roads here were also standard three-lane. The stranger that occasional traffic jams were created. But yes, at least it went well again!
Great that Belgian road network. Also always well lit. Seems to be seen from space even though Bob had read somewhere, but that could of course also be a monkey story.
The asphalt was not black here either as in France or gray as in the Netherlands. It looked more like a kind of cream-colored natural stone or was it just concrete? Yes, it was: endlessly laid concrete slabs, just like in Germany just after the war. Bob always thought that Hitler would have built it all himself ...
Probably the Belgians never got further on road engineering, Bob thought. Smart: never change a winning horse!
What a great car this is Bob thought as he shifted to a next gear.
This Volvo might have had its best time, Bob had bought it new and the car was now almost 16 years old, but drove so insanely good, why buy another one for god's sake. Again, of course, the golden rule that you should never swap a winning horse. Or was it old to throw away shoes for your new one?
There was nowhere more of a trace of the traffic jam to be seen and it was now driving on an almost deserted road. Where all those Belgians went so fast was a mystery, but what did it matter, at this rate he could still be in Amsterdam at a reasonable time.
Antwerp, Breda, Utrecht and then Amsterdam; a neat ride actually. On the radio a quiet tune between the Belgian chatter sounded and Bob began to feel more and more at ease. Delicious.
With an average of 100 he would be able to be in Amsterdam at about 8 o'clock. He had always arrested his floor in de Pijp even though he lived most of the time than in Provence. There were plenty of reasons to come up with just to stay in the Netherlands officially, if only because of the AOW and medical care. Bob was ashamed of his bourgeois jokes, but sometimes you just have to be pragmatic, he immediately thought of it.

Just above Antwerp the car suddenly started to sputter. Strange, the petrol meter gave nothing and yet it seemed like the car was running out of fuel.
In itself not strange if you remember that he last had the tank thrown somewhere just above Lyon ...