(218/365) - unexpected 【 ✔ 】🌿 expected 🚫

ผิดหวังจาก การคาดหวัง หรือตั้งความหวังสูงสุด มักจะได้ยินอยู่เสมอ

สิ่งท่ีไม่เคยหวัง หรือไม่คาดคิด มักจะเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว หรือบางครั้งไม่ได้ต้องการมัน

แต่บางครั้งก็กลายเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม (อยู่บ้าง) ใช่ไหม

ตั้งแต่เด็ก ไม่เคยคิดฝันว่าต้องไกลบ้านขนาดนี้ เรียนจบ ม.ต้น ด้วยความกระท่อนกระแท่น เพราะฐานะที่ค่อนแค้น หยุดเรียนไป 1 ปี เพราะแม่ไม่มีเงินส่งต่อ ม.ปลาย ออกมาช่วยแม่ทำนา เพราะพ่อป่วยหนักจนล้มหมอนหนอนเสื่อ ลุกแต่ตี 5 เพื่อไปเก็บข้าวที่เกี่ยวแล้วกำลังชุ่มหมอกเพราะมัดฟ่อนได้ง่าย ปั่นจักรยานผ่านป่าช้าทุกเช้าด้วยความกลัวอย่างสุดหัวใจ แต่ต้องไปต่อเพราะหน้าที่

ผ่านไป 1 ปี ครูที่โรงเรียนประถม - ม.ต้น มาส่งข่าวดีว่าขอทุนให้เรียนต่อ ม.ปลาย แต่ต้องไปเรียนอีกอำเภอหนึ่ง​ซึ่งต้องมีค่าเดินทาง แต่ก็ยังโชคดีมีครูที่โรงเรียนนั้นอยู่หมู่บ้านเดียวกันให้ติดรถไปเรียนด้วยทุกๆ เช้า ทั้งๆ ที่เพื่อนๆ คนอื่นต้องเสียค่ารถรายเดือน

ตอนไปสอบเข้า ม.ปลาย ก็เลือกสายศิลป์ แต่ครูเตะเข้าสายวิทย์ที่มีแต่เด็กทุน ม. 6 เทอมสุดท้าย ครูที่โรงเรียน ม.ปลาย ช่วยเหลือทุน กยศ เพื่อให้ไปเรียนต่อมหาลัย แม่ก็ได้แต่กังวลว่าจะไม่สามารถส่งเสียได้ จึงได้แต่รับปากแม่ว่าแม่ไม่ต้องส่งเสียนะ หนูจะทำงานส่งเสียตัวเอง

ก็เลือกเรียนที่กรุงเทพฯ ด้วยความที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะเรียนที่ไหนดี ได้แต่เลือกที่ๆ ไม่แพงและมีสาขาที่ตัวเองอยากเรียน (สาขาคอมพิวเตอร์)

เข้ากรุงเทพฯ ด้วยเงินสดติดตัว 2,000 บาท ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าจะไปพักที่ไหน แต่มุ่งหน้าไปที่วัดแห่งหนึ่ง เพราะมีคนที่รู้จัก พอลงรถดันทำกระเป๋าตังค์และบัตรสำคัญทุกอย่างลอยหายไปกับรถบัส ยืนร้องไห้ด้วยความงง ตกใจ เสียใจ มีเศษเหรียญติดกระเป๋าจึงหยอดเหรียญโทรให้พี่ที่รู้จักมารับ พอแกรู้ว่ามาเพื่อเรียนต่อจึงพาไปฝากที่บ้านป้าแถวแจ้งวัฒนะ ป้ามีอาชีพซักรีด ก็ช่วยป้าซักรีด ส่งผ้า กวาดบ้าน ถูบ้านไป เพราะแกเมตตาให้ที่อยู่ฟรีอาหารฟรี การเดินทางก็ค่อนข้างลำบาก เพราะเมารถ เช้าวันหนึ่งถึงกับเป็นลมบนรถเมล์

พอถึงวันมอบตัวที่มหาลัยอยู่ใกล้เขาดิน กลายเป็นว่าต้องมีเงินส่วนหนึ่งที่ต้องชำระเพื่อลงทะเบียนถึงจะมอบตัวเป็นนักศึกษาได้ รุ่นพี่และพี่รหัสก็ปรึกษากันเพื่อช่วยเหลือน้องรหัส และหนึ่งในนั้นถอดสร้อยคอทองคำของตัวเองและพาเราเดินเข้าร้านจำนำ วางแผนไว้ว่าพอเงินกู้ กยศ เข้าบัญชีจึงจะนำเงินนั้นไปไถ่ทองมาคืน

พอเริ่มรู้จักเพื่อนๆ ในห้อง ก็นัดกันกับเพื่อนผู้หญิงอีก 2 คนไปหาบ้านพักเพื่อหารค่าเช่ากันใกล้ๆ (ฝั่งธนฯ) พอได้บ้านก็กลับไปร่ำลาป้าผู้เมตตาว่าได้ที่พักแล้วและไม่ไกลจากมหาลัย

ระหว่างเรียนก็ได้งานพิเศษจากอาจารย์เป็นการรับพิมพ์งานหนังสือนิตยสารเกี่ยวกับอิเล็กทรอนิกส์ พอปิดเทอมก็รับงานชั่วคราวที่ธนาคาร ธกส. ฝึกงานปี 2 ก็รับจ๊อบหลังเลิกงานที่พันธ์ุทิพย์เป็นร้านประกอบคอมฯ และขายอุปกรณ์คอมฯ ปิดเทอมใหญ่ก็รับงานออกบูทถ่ายรูปลงบนแสตมป์ร่วมกับไปรษณีย์ไทย งานออกบูทบางครั้งต้องไปต่างจังหวัด 2-3 วัน กลับมาห้องอีกทีโดนโขมยงัดเข้าไปลักของ ซึ่งไม่มีอะไรมีค่าเลย มีแค่ลำโพงคู่สำหรับฟังเพลงแค่นั้น

2 ปีก่อนจบลำบากมาก เพราะเงินกู้ กยศ ได้แค่เดือนละ 2 พัน จ่ายค่าห้องเช่าก็เกือบหมดแล้ว ไม่เหลือกินแน่นอน จึงไปหาสมัครงานเพิ่ม ได้งานเป็นพนักงานรับโทรศัพท์ Bug 1113 ทำทุกเย็นหลังเลิกเรียนจนถึงเที่ยงคืนทุกวัน พอได้ค่ากินค่าเดินทางไปเรียนและไปทำงาน บางเดือนเงินไม่พอก็หุงข้าวกินกับต้มมาม่า ข้าวบูดก็ไม่กล้าทิ้ง หรือดีหน่อยที่ข้าวสวยถุงละ 5 บาทก็กินได้ 2 มื้อ

ตั้งแต่เข้ากรุงเทพฯ และระหว่างเรียน เงินทุกบาทที่หาได้ ไม่มีโอกาสส่งให้แม่เพราะต้องเจียดใช้ให้พอในแต่ละเดือน แต่ก็ไม่เคยกล้าที่จะขอที่บ้านเพราะเดี๋ยวเขาจะรู้ว่าเราลำบาก จึงอดทนอยู่กับมันจนเรียนจบ ไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนเพราะไม่มีเงินไปดื่มกินกับเขา เพื่อนชวนไปเที่ยวก็ได้แต่ปฏิเสธเพราะต้องทำงาน

เกิดเป็นคน จึงต้องลำบากถึงจะได้เรียนรู้ ถ้ายังอยู่บ้านตั้งแต่จบ ม.ต้น ป่านนี้คงจูงควายไปไถนา ทำนาด้วยความลำบากกับความแห้งแล้งและราคาขายข้าวที่ถูกแทบจะต้องขอกิน

วนเข้าภาพที่แชร์ เป็นต้นมะขามที่ไม่ได้ตั้งใจปลูก มะขามเปียกที่ซื้อมาจากตลาดเพื่อนำมาไว้ใช้ในครัวและเพื่อขัดผิว วันหนึ่งนำมะขามเปียกมาผสมกับกากกาแฟเพื่อขัดผิวหลังผ่านหน้าหนาวไป (เนื่องจากขี้ไคลหนาเกิน😂) กากที่เหลือจึงโยนลงกระถางไว้ ไม่คาดคิดว่ามันจะงอก แต่วันนี้มันงามเกินที่จะปล่อยให้มันแห้งตาย นั่นก็เปรียบเสมือนสิ่งที่เราไม่ได้คาดหวัง แต่มันกับให้สิ่งที่เกินคาดนี้กลับมา เลยกะว่าจะปลูกไว้กินยอดมัน เอาไว้สำหรับทำต้มยำยอดมะขามซะเลย