Anne!
Anne, Havva denir, ilk o akla gelir.. ilk ana, ilk anne,
Anne demek, karşılıksız, parasız bakmak, karşılık beklemeden emek veren kimse demekmiş...
Şefkat istersek anneye sığınabiliriz. Korur kollar bizi, koyucuyu kimliği de vardır elbet... boşuna anne dememişler...
Başımızı okşayan, sıkışınca yanımızda olan, hep affeden, bizimle ağlayan, dertleşen, kederimize ortak olan kimsedir anne...
Babadan daha ötedir. Cennetin ayakları altında olduğu yeğane kimsedir. Kimseye bu sıfat verilmemiştir. Cennet ayakları altındadır. Düşünmesi bile muhteşem... gerisi inanılmaz Vallahül alem...
Annemiz bizi doğduktan büyüyünceye kadar hatta ölene kadar bakar, gözetir, biz büyüksek de onların gözünde hiç büyümeyiz, hep aynı kalırız, başkası derdi inanmazdım, annem deyince kandım... doğdu sanırım...
Anne olmayınca insan yetim kalır, bir yanı hep boş, eksik, kimsesizdir. Ana kucağı derler ya sahiden de başka kucak, başka ocaktır. Sıcacık olur.
Yaratıcı bile onları kırmayın demiş, bize ne hacet onları üzmek, dahası öf bile demek, emeklerine baktığımızda bir değil bin ömür versek belki ödenmez hakkı... çünkü karşılıksız bizi büyütmelerin de sanırım sır saklı... bilemezsin...
En yırtıcı hayvan dahi annedir. O bile yavrusuna şevkatlidir. Ne güzelmiş, anne olmak bir ömre bedelmiş...
Posted on HEDE - A place for sharing knowledge in a friendly way