ရန္ခုန္သံတုိ႔ျခားနားျခင္း

ည ၁၁နာရီ ၄၅မီနစ္ ရွိေနေပျပီ။ က်ြန္မအိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ေပ။
အိမ္အျပင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရင္ေကာင္းမယ္။အျပင္မွာ ေလေအးေအးကေလးတုိက္ေနတဲ့အတြက္ က်ြန္မအတြက္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔အိမ္အျပင္ကုိ ထြက္ခဲ့မိတယ္။ လျပည့္ေက်ာ္ညမွာသာတဲ့ လရဲ႕အရွိန္အဝါကုိ က်ြန္မစတင္ခံစားမိခဲ့တယ္။ ျခံထဲမွာ မီးမထြန္းဘဲ လင္းထိန္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ြန္မေကာင္းကင္ေပၚကုိ ေမာ့ႀကည့္မိတယ္။ အုိ...ဘုရား....ဘုရား....ကမ႓ာႀကီး ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသလား။ က်ြန္မအာရုံေတြ ေနာက္က်သြားတယ္။ ရုတ္တရက္ ေလတစ္ခ်က္သာ မေဝွ႕ခဲ့ဘူးဆုိရင္ က်ြန္မယုိင္လဲသြားႏုိင္တယ္။ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးဟာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ လနဲ႔ႀကယ္ေတြဟာ အေရွ႕ကေန အေနာက္ကုိေရြ႕လ်ားေနႀကတယ္။ တိမ္လႊာျဖဴ ေတြက အေနာက္ကေနအေရွ႕ကုိ ေလာႀကီးစြာေျပးလႊာေနေလတယ္။ က်ြန္မေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့မႀကည့္ျဖစ္တာ လေပါင္းမ်ားစြာ ႀကာေလျပီ။ ေသခ်ာေျပာရရင္ေတာ့ အေသအခ်ာမႀကည့္ျဖစ္တာ ေမာင္နဲ႔ေဝးခဲ့ျပီးေနာက္ပုိင္းကတည္းကျဖစ္တယ္။
အုိ.....က်ြန္မေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားပါလား။ခါတိင္း ေကာင္းကင္ကုိေမာ့ႀကည့္ရင္ က်ြန္မေပ်ာ္တယ္။ လမင္းကလဲ ျပဳံးျပေနသလုိ။ ႀကယ္ကေလးေတြကလည္း ေလွာင္ေနႀက သေယာင္။ ေကာင္းကင္ဟာ က်ြန္မရဲ႕ ကမ႓ာျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျပီးေတာ့ လမင္းဟာ ေမာင္နဲ႔က်ြန္မ မ်က္လုံးခ်င္စုံရာ။ အခုေတာ့ အဲဒီအရာအားလုံးဟာ က်ြန္မကုိရန္ေစာင္ေနသေယာင္။ ေကာင္းကင္ဟာ က်ြန္မကုိ မူးေနာက္ေအာင္ စိတ္ဆုိးေနေလတယ္။ သူ စိတ္ဆုိးသင့္ပါတယ္ေလ။ ဒီေလာက္လွတဲ့ ညခ်မ္းကုိမွ က်ြန္မက ကမ႓ာပ်က္သလုိ ထင္ခဲ့မိတာေလ။ ညဘက္မွာ လေရာင္ေအာက္မွာ ေကာင္းကင္ဟာ မာန္တင္းျပီး ေျပာေနေလတယ္။ အဲဒီေကာင္းကင္ေအာက္က တိမ္ျဖဴ ေတြဟာ ေလအရွိန္ေႀကာင့္ ေရြ႔ရွားေနႀကတယ္။ ႀကယ္ကေလးေတြကလဲ က်ဴ ိးတုိက်ဲတဲနဲ႔ လင္းလုိက္ေပ်ာက္လုိက္ကလူက်ီစယ္ေနႀကတယ္။ ဒီလုိညမ်ဴ ိးကုိ မဆုံေတြ႕ခဲ့တာႀကာေပျပီ။ အခုလေရာင္ေအာက္ လရဲ႕အလင္းဓာတ္ေအာက္မွာ က်ြန္မျပန္လည္ခံစားမိခ်ိန္ ေမာင္တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ေနပါလိမ့္။
ဒီညမွာ ေမာင္ရွင္ဆုိင္းထမ္း ႀကယ္အစုအနီး မိန္းကေလးႀကယ္ေပ်ာက္ေနတယ္ေလ။ ႀကယ္အစုရဲ႕ေတာင္ဘက္ကႀကယ္ကုိ ေမာင္က ေယာက်္ားေလးႀကယ္ ေျမာက္ဘက္က ႀကယ္ကုိ မိန္းကေလးႀကယ္လုိ႔ေျပာခဲ့တယ္ေလ။ အေတြးတုိ႕ဟာ တိမ္တုိက္ေတြနဲ႔အတူ အတိတ္ဆီကုိ သယ္ေဆာင္သြားေလတယ္။ ေမာင္ေျပာတဲ့စကားေတြ နားထဲျပန္ႀကားေရာင္ေနမိတယ္။
MSU-007