တူေတာ္ေမာင္ကေတာ့ ေဆးပတ္လည္ေအာင္ တိုက္လုိက္ႏိုင္သျဖင့္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ သက္သာလာ၏။ မဖ်ားေတာ့ေပ။ တူမေလးကေတာ့ ဆက္ဖ်ားေနေသး၏။ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းသို႔ သြားလို႔ ရေသာ္လည္း တူေတာ္ေမာင္က မသြားေပ။ ပ်င္းသည့္ ေနရာမွာေတာ့ ဆရာက်၏။ သူ႔ အေမက ပို႔မည္ စဥ္းစားေသာ္လည္း ခဏေန တူမေလးက ေနမေကာင္းဘဲႏွင့္ သြားခ်င္ေနမည္ ဆိုးသျဖင့္ မပို႔ဘဲ ထားလိုက္ရ၏။ ဒါေတာင္ တူမေလးက ငိုမဲ့မဲ့ႏွင့္ ျဖစ္ေန၏။ က်ဴရွင္ မသြားရလို႔တဲ့။

တူေလးႏွင့္ တူမေလးမွာ တူမေလးက စာကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စား၏။ တူေတာ္ေမာင္ကေတာ့ နည္းနည္း ပ်င္း၏။ သူက စာကို စိတ္မ၀င္စားသူ ျဖစ္၏။ ဥာဏ္က ေကာင္း၏။ သို႔ေပမယ့္ စာကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ စာလုပ္ခ်ိန္တိုင္း သူ႔အေမႏွင့္သူ ရန္ ျဖစ္ရေလ့ ရွိ၏။ အေမက ေအာ္ သားက ငိုႏွင့္ ဆူညံလို႔ေနေတာ့၏။ ယခု ဖ်ားေနလို႔သာ ထိုအသံမ်ားကို မၾကားရျခင္း ျဖစ္၏။ က်ဴရွင္ကလည္း မသြားရဘူးကိုး။ ေက်ာင္းက တနလာၤေန႔ပါ ပိတ္လို႔ ေတာ္ေသးေတာ့၏။

တနဂၤေႏြေန႔မွာပါ မသက္သာသျဖင့္ တူမေလး ေဆးခန္းသြားဖို႔ ျဖစ္လာ၏။ တနလာၤေန႔မွာေတာ့ သူ႔ကို ေဆးခန္း ပို႔၏။ ေယာက္ဖက အလုပ္တဖက္ႏွင့္ မအားသျဖင့္ က်ေနာ္ကပဲ ေဆးခန္း လိုက္ပို႔ ရ၏။ သို႔ေပမယ့္ သိသည့္ အတိုင္း ယခု ရက္ပိုင္းမွာက မိုးက မျပတ္ဘူးကိုး။ မိုးက ရြာပါေလေရာ။ သို႔ႏွင့္ ကားႏွင့္သာ သြားဖုိ႔ ျပင္ရေတာ့၏။ အသိ အငွားကား ေမာင္းသူကို ph ဆက္ၿပီး လွမ္းေခၚရ၏။ တေအာင့္ေနေတာ့ ေရာက္လာ၏။ အမက လုိက္မို႔လည္း လုိက္ကူဦး ဆိုသျဖင့္ လိုက္ကူေပးရ ျပန္၏။

တူမေလး ျပေနၾက ေဆးခန္းက အိပ္ႏွင့္ နည္းနည္းလွမ္း၏။ ေစ်းကလည္း ႀကီး၏။ သူ တခါ တခါ ဖ်ားလို႔ ေဆးခန္း သြားျပတိုင္း (၂) ေသာင္း နီးနီး ကုန္၏။ ေစ်းကႀကီးေပမယ့္ သူႏွင့္ ထို ဆရာ၀န္၊ ထိုေဆးက ကိုက္သည္ လိုက္သည္ ထင္၏။ ထိုေဆးခန္း သို႔ သြားလိုက္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သက္သာ သြားေလ့ ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲ တူမေလး အေဖ (က်ေနာ့္ ေယာက္ဖ) က ပိုက္ဆံ ကုန္မွ သက္သာမွာ ဆိုၿပီး ေျပာေလ့ ရွိ၏။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ေနသည္ကိုး။

ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းမသြားရေပ။ သူ႔ ေမာင္ (က်ေနာ့္တူ) ကေတာ့ ေက်ာင္းသြားလိုက္ၿပီ ျဖစ္၏။ သက္ေတာ့ သက္သာ ေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ အရွင္း မေပ်ာက္ေသးလို႔ ေက်ာင္းမပို႔ေသးျခင္း ျဖစ္၏။ အိမ္မွာပဲ နားနား ေနေနေပါ့။ ကေလးေတြ ဖ်ားလွ်င္ လူႀကီး ေတြ မဟုတ္ဘူးမလား။ လူႀကီးေတြလိုလည္း ခံႏိုင္ရည္က မရွိဘူးကိုး။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြမွာ ရွိတဲ့ ေရာဂါကို ခုခံတိုက္ဖ်က္သည့္ စနစ္က လူႀကီးေတြထက္ ပိုၿပီး ေကာင္းသည္ ဆို၏။ သူတို႔ ျမန္ျမန္ ေနေကာင္းဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါ၏။ ေနေကာင္းပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းေနမိ၏။

Don Jaun

MSC 31