ေျခမက ေျခသဲလန္သြားသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ (၂) ပတ္ေလာက္ ေဘာလံုးမကန္ပဲ ေနလုိက္ရ၏။ ေဘာလံုးအတူ ကန္ေနက် သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ေဘာလံုးကန္မည့္ ရက္ ေရာက္တိုင္း phone ဆက္ကာ သက္သာၿပီလား၊ ကန္ႏိုင္လား အစရွိသျဖင့္ ေမးၾက၏။ ဘ၀မွာ မိတ္ေကာင္းေဆြမြန္ ရွိိတာကလည္း မဂၤလာ တပါးပင္။ ျပန္စဥ္းစား ေတြးၾကည့္လွ်င္ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အခ်စ္ေရးႏွင့္ ေငြေရး ေၾကးေရးကလြဲလွ်င္ က်န္သည့္ကံမ်ား ေကာင္း၏။ အထူးသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း ကံေကာင္း၏။ သူစိမ္းမ်ားကပင္ က်ေနာ္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု၏ ခင္မင္ ရင္းႏွီးမႈကို အားက် ရေလာက္သည္ အထိပင္။

ၿပီးခဲ့ေသာ တနဂၤေႏြေန႔က Fustal ျပန္ကန္ ျဖစ္၏။ ေျခေထာက္က သက္သာၿပီ ဆုိေပမယ့္ သိပ္ၿပီး စြန္႔စား အရဲကိုးလို႔ မရေသးေပ။ ေျခသဲ ခြာထားသည့္ ဒဏ္ရာက အနာေတာ့ က်က္သြားၿပီ ျဖစ္၏။ ေျခသဲ ေသးေသးေလးလည္း ျပန္ထြက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ ယခင္ေလာက္ ဂရုစိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး ဆိုေပမယ့္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ ရေပလိမ့္ဦးမည္။ ေျခအိတ္ မစြပ္ခင္ ထိုဒဏ္ရာေနရာေလးကို ၀ါဂြမ္းထူထူေလး အုပ္ၿပီး၊ ကပ္ၿပီးမွ ေျခအိတ္ကို စြတ္၏။ ၿပီးမွ ဖိနပ္စီးၿပီး ဒဏ္ရာေနရာကို ဖိၾကည့္ၾကည့္၏။ မနာေပ။ ဒီေလာက္ဆို ရၿပီ။ တနဂၤေႏြေန႔က ပံုမွန္ကန္ေနၾကအခ်ိန္ မနက္ (၆) နာရီ ျဖစ္၏။ လူ (၁၂) ေယာက္ ရွိ၏။ သို႔ႏွင့္ တဖက္ (၆) ေယာက္ ခြဲကန္ လိုက္၏။

photo from Facebook

Fustal စည္းမ်ဥ္းအရ တသင္းလွ်င္ (၅) ေယာက္သာ ကန္ခြင့္ ရွိ၏။ (၅) ေယာက္ထဲဆိုလွ်င္ ပိုေမာ၏။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔က တဖက္ (၆) ေယာက္ ကန္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အားကစားသမား စစ္စစ္ေတြ မဟုတ္ပဲ အေပ်ာ္တန္း ကစားၾကျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ တဖက္ (၆) ေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ အတြက္ အဆင္ေျပလွ၏။ တနဂၤေႏြပြဲမွာေတာ့ ေျခစြမ္း မျပႏိုင္ေပ။ သာမန္ ေျခစြမ္းေလာက္သာ ကစားႏိုင္ခဲ့၏။ (၂) ပတ္ေလာက္ နားထားျခင္း ေၾကာင့္လည္း ပါမည္ ထင္၏။ ဂိုးလည္း တဂိုးမွ မသြင္းႏုိင္ခဲ့ေပ။ က်ေနာ္က အလယ္တန္းႏွင့္ ေနာက္တန္း အဓိကထားၿပီး ကစား၏။ တခ်က္ တခ်က္မွ ေရွ႕တန္းသို႔ တက္၏။ တခါတေလ ေမာလွ်င္ေတာ့ ဂိုးဖမ္း၏။

ဒီေန႔က လကြယ္ေန႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဘာလံုးကန္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း အခ်ဳိ႕ အလုပ္ပိတ္၏။ သို႔ႏွင့္ ဒီေန႔ မနက္မွာလည္း က်ေနာ္တို႔ ကန္ၾက၏။ ဒီေန႔ကိုေတာ့ (၂) ခ်ိန္ဆက္ ( ၂ နာရီ) ကန္ ျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ကေတာ့ တခ်ိန္ပဲ ကန္ႏိုင္၏။ မကန္ႏိုင္၍ မဟုတ္ေပ။ က်ဴရွင္သြားရဦးမည္ ျဖစ္သျဖင့္ တခ်ိန္သာ ကန္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္၏။ ဒီေန႔ လူမ်ား၏။ သိုႏွင့္ (၃) သင္းခြဲလိုက္ၿပီး (၂) ဂိုး ရွံုးထြက္ ကန္ၾက၏။ အရင္ဆံုး (၂) ဂိုး သြင္းခံ ရသည့္အသင္းက ထြက္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ဒီေန႔ ကန္လို႔ ေကာင္း၏။ လူခြဲလိုက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ အသင္းတြင္ လူညီသည့္ သူမ်ား ပါလာ၏။ တေယာက္အေၾကာင္းကို သိေနၿပီးသား ဆိုေတာ့ အခ်ိတ္အဆက္က ေျပာေနဖို႔ မလိုေတာ့ေပ။

photo from Facebook

တဖက္အသင္းသာ အလွည့္က် ေျပာင္းသြားသည္ က်ေနာ္တို႔ အသင္းက မထြက္လို္က္ရေပ။ ထို႔ျပင္ တဂိုးေလးေတာင္ အသြင္းမခံ ရေပ။ ရွံုးထြက္ကို (၈) ပြဲ ဆက္ေလာက္ ကန္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အသင္း ထြက္ေပးလိုက္၏။ ထို (၈) ပြဲတြင္ က်ေနာ္ (၅) ဂိုးသြင္းႏိုင္ခဲ့၏။ ဒီေန႔ေတာ့ ေျခစြမ္းျပႏိုင္ခဲ့၏။ (၂) ဂိုးသြင္းၿပီး ႏိုင္ေပမယ့္ ထြက္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ က်န္ (၂) သင္းကို ေပးကန္ လုိက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ခဏ နားေန လိုက္၏။ ထို (၈) ပြဲဆက္၏ ေနာက္ဆံုး (၈) ပြဲေျမာက္မွာမွ က်ေနာ္တို႔ အသင္း တဂိုး သြင္းခံ ရ၏။ ထို ဂိုးေတာင္ တဖက္ အသင္းက သြင္းျခင္း မဟုတ္ပဲ၊ က်ေနာ္တို႔အသင္းမွ ကစားသမားကပဲ ကိုယ့္ဂိုးကို သြင္းမိျခင္း ျဖစ္၏။ က်ဴရွင္ခ်ိန္လည္း နီးေနၿပီမို႔ အျခားသူမ်ားထက္ အရင္ က်ေနာ္ ျပန္လာလိုက္၏။

က်ေနာ့္တြင္ ေဘာလံုးကန္ အဖြဲ႔ (၂) ဖြဲ႔ ရွိ၏။ မနက္ပိုင္းကန္သည့္ အဖြဲ႔ႏွင့္ ညေနပိုင္း ကန္သည့္ အဖြဲ႔ ျဖစ္၏။ မနက္အဖြဲ႕က က်ေနာ္ ဆိုင္ကယ္ျပင္ရင္းႏွင့္ ခင္မင္သြားသည့္ ဆိုင္ကယ္ ၀ပ္ေရွာ့ႏွင့္ ၀ါယာရိန္း ဆိုင္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္၏။ ညေနပိုင္းအဖြဲ႕က Phone service လုပ္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္၏။ ထို သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ဒီေန႔ညေနကို ကန္မည္ ေျပာ၏။ ည (၇) နာရီကေန (၈) နာရီ ထိ ျဖစ္၏။ သူတို႔ႏွင့္လည္း လာကန္ဖုိ႔ ေခၚထားျပန္၏။ မနက္က ကန္ထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ သိပ္မကန္လိုလွေပ။ စိတ္က ကန္ခ်င္ေပမယ့္ လူက လုိက္ႏိုင္ေနဖို႔လည္း လိုေသး၏။ လိုက္မကန္လွ်င္ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားက စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္က်ေပလိမ့္ဦးမည္။ မနက္က တအားႀကီး ပင္ပန္းေအာင္ မကန္ထားသျဖင့္ လိုက္ကန္မည္ဟုသာ အေၾကာင္းျပန္လုိက္၏။ မနက္က ေျခစြမ္းျပႏိုင္သလို ညေနေကာ ေျခစြမ္းျပႏိုင္မလား ဆိုသည္ကိုေတာ့ ……

Don Jaun

MSC 31