ဘ၀မွာ ထီ မေပါက္ဖူးေသာ္လည္း အျခား အရာ တခုခုေတာ့ ေပါက္ဖူူးေပလိမ့္မည္။ ဘာမွ မေပါက္ဖူးဘူး ဆိုလွ်င္ေတာ့ မိတ္ေဆြ လိမ္တာဟု က်ေနာ္ ဆိုရေပလိမ့္မည္။ လူ ရယ္လို႔ ျဖစ္လာမွာေတာ့ ၀က္ျခံေတာ့ ေပါက္ဖူးေပလိမ့္မည္။ အံမယ္ ငါတို႔က ၀က္ျခံလည္း မထြက္ဘူး၊ မေပါက္ဘူး ဆိုပါက ကန္ေတာ့ အင္အင္း( ေလလည္)ေတာ့ ေပါက္ဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။

ယခု အသက္ အရြယ္အထိ တသက္ႏွင့္ တကိုယ္ တခါသားမွေတာ့ ထီ မေပါက္ဖူးေပ။ က်န္သည့္အရာမ်ားေတာ့ မၾကာခဏ ေပါက္ေလ့ ရွိ၏။ ထို မၾကာခဏ ေပါက္ေလ့ ရွိသည့္ အရာမ်ားထဲတြင္ ဆိုုင္ကယ္ ဘီးလည္း ပါ၏။ ဆိုင္ကယ္ကိုပဲ အေဖာ္အေပါင္းျပဳၿပီး သြားလာေနရသူအဖို႔ ဆိုင္ကယ္ ဘီးက မၾကာခဏေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ၾကာၾကာ တခါေသာ္ လည္းေကာင္း ေပါက္ေလ့ ရွိ၏။ သို႔ေပမယ့္ ဘီးေပါက္တိုင္း ဘီးဖာဆိုင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းေတြမွာပဲ ေပါက္ျခင္းက ကံေကာင္းလွသည္ဟု ေျပာရမလိုပင္။

လမ္းသြားရင္း ေပါက္သည္ထက္ အိမ္မွာ ေနရင္း ေပါက္သည္က ပိုၿပီး မ်ားလွ၏။ တခု ခံသာသည္က အိမ္ႏွင့္ ေလထိုး ကၽြတ္ဖာဆိုင္က သိပ္မေ၀းလွလို႔ ေတာ္ေသး၏။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ ဘီးေပါက္ေလ့ ရွိေပမယ့္ ဘီးေပါက္တိုင္း ဘီးဘာဆိုင္ေတြႏွင့္ သိပ္မေ၀းတာ တခုက အဆိုးထဲက အေကာင္းပင္ မဟုတ္လား။ ဆိုင္ကယ္ စစီးႏိုင္ ကတည္းက ဘီးေပါက္လာခဲ့သည္မ်ာ အႀကိမ္ေရ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွိလာခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ မွတ္မွတ္သားသား မလုပ္ထားေပမယ့္ အႀကိမ္ (၂၀) ေတာ့ မေက်ာ္ေလာက္ေသးေပ။

ဘီးေပါက္လိုက္တိုင္း အႀကိမ္ အမ်ားစုက ကၽြတ္ပါ လဲရေလ့ ရွိ၏။ အႀကိမ္ေရ အနည္းစုေလာက္က ကၽြတ္ပါလဲသင့္သည္ မွန္ေပမယ့္ အႀကိမ္ေရ အမ်ားစုမွာေတာ့ ထိုဆိုင္မွ ဆရာမ်ားက ဘီးဖာ ပ်င္းသျဖင့္ အသစ္ လဲလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာလို႔ ရ၏။ ကိုယ္ေတြ အေနႏွင့္လည္း သူတို႔ ေကာင္းသလို စီမံ ျပဳလုပ္ေပးသည့္အတိုင္း လက္ခံ ရံုသာေပါ့။

ဘီးေပါက္ ကၽြတ္လဲ အဆင့္ထိသာ အျမင့္ဆံုး ၾကံဳဖူးေပမယ့္ ယေန႔မွာေတာ့ ထူးျခား ျဖစ္စဥ္ေလးႏွင့္ ႏွဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ရေလေတာ့၏။ ယေန႔ တူေတာ္ေမာင္ကို ေက်ာင္းက ႀကိဳလာၿပီး အျပန္မွာ ဆိုင္ကယ္ ဘီးေပါက္၏။ ေပါက္သည့္ ဘီးက ေရွ႕ဘီး။ ထံုးစံ အတိုင္း ေလထိုးကၽြတ္ဖာဆို္င္ႏွင့္ေတာ့ သိပ္မေ၀းလွေပ။ သို႔ႏွင့္ တူေတာ္ေမာင္ကို ဆိုင္ကယ္ေပၚ ထိုင္ခုိင္း ကိုယ္က တြန္းေပါ့။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဘီးဖာေပးမယ့္သူက မရွိဘူးတဲ့ ေလခ်ိန္ရံုေလာက္ပဲ ရမည္တဲ့။ ေမာေပါ့။ သို႔ႏွင့္ ထို ဆုိင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ အသိ ဆိုင္ကယ္ ၀ပ္ေရွာ့သို႔ တြန္းသြားလိုက္၏။

Don Jaun

MSC 31