က်ေနာ္ႏွင့္ အားကစား (Chapter 18)
အမွန္တာ့ ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးကို တြဲဖက္ထားၿပီး ျဖစ္သည့္ျဖင့္ ေက်ာင္းစာႏွင့္ အားကစားကိုလည္း တြဲဖက္ ထားသည့္၏။ ယခုမူကား ထိုသို႔ မဟုတ္ေပ။ က်ေနာ္၏ တထြာ တမိုက္ ဥာဏ္ကေလးႏွင့္ ေလႀကီး၊ ေလက်ယ္ ျဖင့္ ေ၀ဖန္ေရး မလုပ္လိုေပ။ ျမင္မိ ခံစားမိ ေတြးမိသည့္ အတိုင္းေလးသာ ျပန္လည္ ေျပာၾကားလိုျခင္း ျဖစ္၏။ စိတ္ကူးယဥ္ေနရံုျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈက မိမိထံ ေရာက္လာမည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုစိတ္ကူးမ်ားကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္မွသာ လိုခ်င္၊ ေရာက္ခ်င္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္မည္ ျဖစ္၏။
က်ေနာ္တို႔ ကေလး အရြယ္ေလာက္က က်င္းပခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသား အားကစား ပြဲေတာ္ကို လြမ္း၏။ အေျခခံ အထက္အတန္း အဆင့္ထိ ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ ရသည့္ ေက်ာင္းသား အားကစားပြဲေတာ္ ျဖစ္၏။ ျပည္နယ္ တခုတည္းက လက္ခံ က်င္းပျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ။ အလွည့္က် အိမ္ရွင္ အျဖစ္ လက္ခံ က်င္းပျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က မူလတန္း အရြယ္ေလာက္သာ ရွိေသးေသာ က်ေနာ္သည္ ထိုၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ မရလိုက္ေပ။ က်ေနာ္ မူလတန္း အဆင့္လြန္ေျမာက္ၿပီး အလယ္တန္း အဆင့္ေရာက္မွာေတာ့ ထိုတုိင္းႏွင့္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းသား အားကစားပြဲေတာ္လည္း မရိွေတာ့ေပ။ မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဖ်က္သိမ္း လုိက္သည္ကိုေတာ့ မသိေပ။
မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ဖ်က္သိမ္းသိမ္း တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ နစ္နာသည္ကေတာ့ အမွန္ေပ။ ထို ေက်ာင္းသား အားကစား ပြဲေတာ္သည္ လူငယ္ကစားသမားေကာင္းမ်ား ေမြးထုတ္ေပးေသာ၊ ရြက္ပံုးသီး လူငယ္မ်ားကို လူအမ်ား သတိထားမိသြားေသာ ၿပိဳင္ပြဲမ်ား ျဖစ္၏။ ဆိုရလွ်င္ တိုုက္ကြမ္ဒို အားကစားမွ က်ေနာ္တို႔၏ စီနီယာ အကို၊ အမမ်ားသည္ ထို ေက်ာင္းသား အားကစားပြဲေတာ္မွာကတည္းက အစြမ္းျပေနၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ျပည္နယ္ အဆင့္မွသည္ ပမာဏ ႏိုင္ငံ လက္ေရြးစဥ္ အဆင့္ထိ အေရာက္ လွမ္းႏိုင္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ လက္ေရြးစဥ္ အျဖစ္ျဖင့္ ႏိုင္ငံကိုယ္စားျပဳၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ မရလိုက္ေပ။
photo from Google
ပမာဏ အဆင့္မွာတင္ သူတို႔ ျပန္လာခဲ့၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ အလြန္မွ အားနည္းေသာ ပံ့ပိုးမႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေဆး၀ါးေစာင့္ေရွာက္မႈ အားနည္းျခင္းႏွင့္ အေနအစား ဆင္းရဲ ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ လက္ေရြးစဥ္ အဆင့္အေနျဖင့္ လံုေလာက္ေသာ ေထာက္ပံ့မႈ ေကာင္းမြန္ေသာ ေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ား ရွိသင့္၏။ စီနီယာ အကိုႀကီးမ်ားက စိတ္လို လက္ရ ရိွခ်ိန္၊ အားခ်ိန္ ရွိလွ်င္ သူတို႔၏ ပမာဏ ကစားသမား ဘ၀ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ျပန္လည္ၿပီး ေျပာျပေလ့ ရွိ၏။
အစဥ္အဆက္ ျမန္မာလက္ေရြစဥ္ တိုက္ကြမ္ဒို နည္းျပမ်ားသည္ ကိုရီးယား လူမ်ိဳးမ်ားကိုသာ ခန္႔အပ္ခဲ့၏။ စီနီယာအကို၊ အမေတြ ပမာဏ လက္ေရြးစဥ္ အေရြးခံရေတာ့ ရန္ကုန္မွာ သြားေရာက္ၿပီး ေနထိုင္ေလ့က်င့္ရ၏။ အေန အစား ဆင္းရဲသည္ ဆို၏။ ေျပာလို႔ ေျပာသည္ မဟုတ္ ရွမ္းျပည္ ေတာင္ႀကီးက လူအမ်ားစုသည္ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း ႀကိဳက္၏။ အမယ္ေလး ဒါမ်ား လူတိုင္းႀကိဳက္တာေပါ့ ဆိုသည္ထက္ကို ေတာင္ႀကီးမွ လူမ်ားက ပိုၿပီး ႀကိဳက္တတ္ၾက၏။ ထို႔ျပင္ အပ်င္းလည္း ထူ၏။ အပ်င္းထူ ဆိုသည္ထက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနႏိုင္လြန္းတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ မနက္ (၈) နာရီဖြင့္သည့္ ဆိုင္မရွိေပ။ (၈) နာရီခြဲ ဖြင့္သည့္ ဆိုင္ေတာင္ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရ၏။ ဆိုင္အမ်ားစုက (၉) နာရီ၊ (၁၀) နာရီ ေလာက္မွသာ ဖြင့္ၾက၏။ တခါတေလ မနက္ခင္းမွာ မိုးဖြဲက်၊ မိုးေအး၊ ျမဴမ်ားဆိုင္းေနလွ်င္ ေန႔လည္စာ စားၿပီးခ်ိန္ေလာက္မွသာ ဆိုင္မ်ား ဖြင့္ၾကေတာ့၏။ ထိုမွ်အထိ ေအးေအးလူလူ ေနတတ္လြန္းေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ဆက္ပါဦးမည္
Don Jaun
MSC 31
ဟုတ္ပါတယ္...ေက်ာင္းစာႏွင့့္အားကစားတြဲဖက္ထားမွထူးခြၽန္ၿပီးက်န္းမာမွာပါ....
Posted using Partiko Android
👍
အဲ့ တာေၾကာင့္ တပတ္မွာတခ်ိန္ အားကစားအခ်ိန္ထည့္ေပးရတာ
တကယ္မွ မကစားရပဲဗ်ာ
နိုင္ငံရ့ဲ အားကစားဟာ စီးပြားေရး တိုးတက္မုွန့ဲ အမ ်ားၾကီး သက္ဆိုင္ပါတယ္။
အမွန္ပဲ
ေအးေဆး ေနနိင္လြန္းသူေတြ 😄😄
Posted using Partiko Android
ဟုတ္တယ္ အားကစားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး support ပုိင္းအားနည္းခဲ႔တာ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ျမင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။နုိင္ငံဆင္းရဲတာလဲ ပါမွာေပါ့အစ္ကုိ။