ငယ္ငယ္တုန္းက စာသင္သားဘဝ ( ၅ )

ေမာ္လျမိဳင္မွာ ကိုရင္ဘဝနဲ႕ တကၠသိုလ္တတ္ျပီး ဘြဲ႕ယူနိုင္ခဲ႕ေပမဲ႕ ပါဠိစာေပတန္းမွာေတာ့ ဒံုးရင္းပင္ မူလတန္းက်လို ့ မူလတန္းပင္ ျပန္တတ္ခဲ႕ရသည္။ မဖတ္တတ္တာလည္းပါသည္။ ဆရာသမားကို ေျကာက္လြန္းအားျကီးေတာ့ သူ ့ေရွ႕ေရာက္တိုင္း ေမ့ေမ့သြားတာလည္း ပါသည္ ။မူလတန္းမွာေတာ့ မိမိညီငယ္က ဆရာတစ္ဆူပင္ ရုပ္တြက္ ၊ပုဒ္စပ္၊ ပုဒ္ျဖတ္ ေတြ ပိုင္နိုင္က်ြမ္းက်င္ျပီး သဒၵါ ရွစ္ေစာင္ အာဂံုေဆာင္တဲ႕ သူပင္ျဖစ္ေနေလျပီ ။ ျမိဳ႕နယ္စာေမးပြဲေတြဆိုလည္း သူက ဝင္ေျဖခြင့္ရေပမဲ႕ မိမိတို ့က ေျဖခြင့္မရေပ။ ေအာင္ျမင္သြားတဲ႕အခါ မိမိညီငယ္နွင့္တကြ က်န္ေသာ ကိုရင္ငယ္ေလးမ်ားအား စာေမးပြဲမေအာင္ေသာ ကိုရင္ျကီးမ်ားက ရွိခိုးျခင္းျပဳရသည္ ။ကိုရင္ သာမေဏမ်ားတြင္ေတာ့ ျကီးသည္ ငယ္သည္ဟူ၍ မခြဲျခားထားေပ။ ဒီေတာ့ ပညာျကီးသူကိုသာ ဦးခ်အရုိအေသျပဳရသည္။ ဦးဇင္း ရဟန္း ဆိုလ်ွင္ေတာ့ ေန ့ရက၊္ အခ်ိန္၊ တစ္မိနစ္ တစ္စကၠန္ ့မ်ွ ျကီးရင္ အရုိအေသျပဳရသည္။ ငယ္သူကိုကား အရုိအေသျပဳစရာမလိုေပ ထို ့ေျကာင့္ ပါဠိစာေပ အားနည္းေသာ မိမိက မိမိ၏ ညီငယ္ကို ဆရာတင္ေျမွာက္ခဲ႕ရဖူးသည္။ ( ယခုေတာ့ မိမိက ဦးဇင္း အရင္ျဖစ္၍ အနိုင္က်င့္လို ့ရေနပါသည္ )သူကမိမိထက္ ဝါေတာ္ငယ္ေသးသည္ကိုး ။

မိမိတို ့ကား အပတ္စဥ္ ဥပုသ္ေန ့တိုင္း စာေမးပြဲ ေျဖရသည္ ။ေအာင္တဲ႕သူမ်ားကား သကၤန္း၊ ထီး၊ ဖိနပ္ စသည္ကို စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားက ဆုေပးျကသည္။ က်ရံႈးသည့္ သူမ်ားကေတာ့ မိေအးနွစ္ခါနာရသည္။ စာေမးပြဲက်သည့္အတြက္ ဒဏ္ထမ္းရသည္။ ထင္းေပါက္ ၊ကုဋီေဆး ၊အမႈိက္လဲ စသည့္တို ့တစ္ေန ့တစ္မ်ိဳး မရုိးေအာင္ လုပ္ရေလသည္။ ညဘက္ေရာက္တဲ႕အခါ ဘုရားဝတ္တတ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သံဃာအပါး ၇၅၀ ေက်ာ္ေရွ႕တြင္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ " တပည့္ေတာ္ ဘယ္သူဘယ္ဝါသည္ စာေမးပြဲက်ရံႈးထားပါသျဖင့္ ဒက္ထမ္းျခင္းအမႈကိစၥ ေဆာင္ရြက္ျပီးပါသည္ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္တို ့ဘုရား " ဟုဆိုတာ ေလ်ွာက္တင္ရေလသည္ ။ထိုအခါ သံဃာေတာ္မ်ားက သာဓုေခၚျကျပီး တခစ္ခစ္နွင့္ ရီေမာျကေတာ့သည္ ။ေနာက္တစ္ပတ္စာေမးပြဲ ငါေအာင္ကိုေအာင္ရမည္။ အခုလို အရွက္ကြဲမခံနိုင္ဘူး။ ဟူေသာ အသိမ်ား အရွက္တရားမ်ားျဖင့္ ပို၍ ျကိဳးစားခဲ႕ရသည္။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရလ်ွင္ မိမိ ပါဠိစာေပမူလတန္းတြင္ ျကိဳးစားအားထုတ္ခဲ႕သလို ၁၀ တန္းစာေမးပြဲကိုသာ ထိုသို ့ ျကိဳးစားခဲ႕လ်ွင္ ေသခ်ာေပါက္ ဂုဏ္ထူးေျခာက္ဘာသာ ရနိုင္သည္ဟုပင္ ေတြးမိပါသည္ ။ဘာလို ့ဆိုေတာ့ ဝတ္ေက် တန္းေက် စာက်က္ခဲ႕ရသည့္ ၁၀ တန္းထက္ မိမိအသိစိတ္ လိုခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျကိဳးစားခဲ႕သည့္ေအာင္ျမင္မႈက ပိုျပီး ျကီးက်ယ္နိုင္သည္ဟုပင္ ခံစားမိပါသည္။

ဒီလိုနွင့္ မိမိမွာ စားခ်ိန္ ကလြဲလို ့ ကုဋီသြားသည့္အခါပင္ စာအုပ္က ခါးျကားထိုးသြားသည္။ အခ်ိန္ျပည့္ စာျကည့္သည္ ဆရာေတာ္ ပို ့ခ်သည့္ မာဃေဒဝ အလကာၤမ်ား ေလာကနီတိမ်ားဆိုလ်ွင္ မိမိတို ့ ကဗ်ာကို စကားေျပအျဖစ္ေရးရသလိုပင္ ေရးက်င့္ခဲ႕သည္။ တကယ့္ အနွစ္သာရျပည့္ဝသည့္ စာေပေတြမွန္း သိခဲ႕ရေတာ့ ပို၍ပင္ လိုခ်င္ခဲ႕သည္ ။ထို ့ေျကာင့္ တကယ္ျကိဳးစားခဲ႕ရသည္ ။မိမိသူငယ္တန္းမွ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းထိ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခဲ႕ျပီးလ်ွင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေအာင္စာရင္း မျကည့္ခဲ႕ဖူးေပ ။ မိမိေျဖဆိုခဲ႕သည္ကို မိမိသိသည္ ။မိမိအမွတ္ မိမိဘာသာ တြက္ခ်က္တတ္သည္။ အဘယ္ေျကာင့္ဆိုေသာ္ ၏၊ သည္ မေရြး က်က္ျပီးေျဖခဲ႕ရသည္မို ့ မိမိကိုယ္မိမိယံုျကည္စိတ္ျဖင့္ ေအာင္ကိုေအာင္တယ္ ဟုသာ ယံုျကည္ခဲ႕သည။္ ဘုန္းျကီးစာေပတြင္ ထိုသို ့မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ " ပါဠ္တစ္ခ်က္ အနက္ဆယ္ေထြ " ဆိုသည့္အတိုင္း မိမိေရးခဲ႕သည္မွာ ဆရာလိုခ်င္ေသာ အာေဘာ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ပါဠိစာေပတစ္လံုးသည္ အနက္ဆယ္မ်ိဳးပင္ ထြက္နိုင္ေသာေျကာင့္ မိမိေျဖဆိုခဲ႕သည္မွာ ဆရာလိုခ်င္ေသာ အေျဖျဖစ္နိုင္သည္ဟု တစ္ထစ္ခ် ယူ၍ မရ ထို ့ေျကာင့္ ရင္ခုန္စြာျဖင့္ ေအာင္ေဂဇတ္ကို ေမ်ွာ္ခဲ႕ရသည္ ျကိဳးစားမႈေျကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားရခဲ႕သည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားထံမွ ထီး ၊ဖိနပ္ ၊သကၤန္း စသည့္ဆုတို ့ကို ရယူနိုင္လာခဲ႕သည္ ။

( ဆက္လက္၍ေဖာ္ျပေပးပါဦးမည္ )

မိမိအား ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ ထိုထိုလူ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းနွင့္ ျပည့္စံုျကပါေစ။

MSC-181
Written by @gunapeya