မုဆိုးၾကီးဦးတိမ္

ဤေန့ကား မိုးေျပးေလးမ်ား ျဖန္းထားသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ကား စိုထိုင္းထိုင္း ရွိေန၏။တရိပ္ရိပ္ တက္လာေနေသာ မိုးတိမ္တိုက္မ်ားကို ညေနခင္းေနေရာင္သည္
မတိုးေဖာက္နိုင္ေပ။တစ္ခါတစ္ရံ မိုးတိမ္တိုက္တို့ၾကား
မွ လက္ကနဲ ေပၚလာ၏။မိုးတိမ္တို့က တဖန္ အလု
အယက္ ေနရာမေပး အတင္းဖုံးဖိလိုက္ၾကျပန္သည္။
"ေတာ္.. ဒီေန့ ေတာမထြက္ပါနဲ႔ေတာ့လား "
"ဘာျဖစ္လို့တုန္းရွင္မရဲ႔ ၊အထူးအဆန္းပါလားကြ"
"ဘာရယ္လို့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေတာ္ က်ြန္မစိတ္ထဲ ထင့္ေနလို့ပါ၊ျပီးေတာ့ မိုးကရြာထားတယ္ေလ၊အိမ္မွာလည္း ဆန္နဲ႔ဟင္းစားေတြ ရွိပါေသးတယ္"
"ရွိတာလည္း ရွိတာေပါ့ရွင္မရယ္ ၊အခု မိုးက်ေတာ့
မယ္၊ မိုးတြင္းမေရာက္ခင္ အမိအရေလး စုထားနိုင္မွ ေတာ္ကာက်မွာ၊ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းစရိတ္က
ရွိေသး၊မျဖစ္ပါဘူးရွင္မရယ္ ၊အခ်ိန္မလင့္ခင္ ေတာဝင္
ဦးမွပါ။"
"ေျပာမရလည္း သြားပါ ေတာ္၊ဂရုစိုက္ျပီးသြားဦး
မေမွာင္ခင္ ျပန္ခဲ႔ပါ"
ဦးတိမ္နွင့္သူ၏ဇနီးေဒၚျမိဳင္ စကားေျပာေနျခင္း
ျဖစ္သည္။ဦးတိမ္သည္ မုဆိုးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။အသက္မွာေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္နီးပါးရွိသည္ဟုထင္ရ၏။က်ြန္ုပ္တို့အိမ္နွင့္ကပ္လ်က္တြင္ေနထိုင္ၾကျပီး သူတို့တြင္ က်ြန္ုပ္နွင့္ရြယ္တူ ကေလးနွစ္ေယာက္ ရွိေလသည္။ထိုအခ်ိန္က က်ြန္ုပ္မွာ မူလတန္းကေလးမ်ွသာရွိ၏။ဦးတိမ္သည္ ညေနဘက္မ်ားတြင္ ေတာဝင္ေလ့ရွိျပီး အမဲလိုက္မုဆိုးအလုပ္ျဖင့္ သူ၏ဇနီးနွင့္ကေလးမ်ားကို ရွာေဖြေက်ြး၏။ဦးတိမ္သည္ အျမဲရႊင္ျပျပ ေနတတ္သူတစ္ဦးျဖစ္ျပီးသာေရး နာေရး လက္မေနွးေသာ သူျဖစ္၏။ဦးတိမ္သည္ မုဆိုးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာသာတရား အလ်င္းမေမ့တတ္ေခ်။ထို့ေၾကာင့္တစ္ရြာလံုးက ခင္မင္ၾကသည္။

image source
ဦးတိမ္ ေတာထဲမွ ျပန္လာလ်ွင္ သားေကာင္
တစ္ေကာင္၊နွစ္ေကာင္ ပါလာျမဲျဖစ္သည္။ရလာေသာ
ေတာေကာင္မ်ားကို ေရာင္းခ်ျပီး စီးပြားရွာ၏။ေတာေကာင္ရလာတိုင္း အခ်ိဳ႕တဝက္ က်ြန္ုပ္တို့အိမ္ကိုလာပို့တတ္ေလသည္။ဦးတိမ္သည္ က်ြန္ုပ္ကိုလည္း သူ့သားအရင္းလို အင္မတန္ခ်စ္၏။ေတာထဲမွျပန္လာသည့္အခါတိုင္း
က်ြန္ုပ္ၾကိဳက္တတ္ေသာ သစ္ခြပန္းမ်ား ခူးလာေပးတတ္ေလသည္။
ယေန့ ဦးတိမ္ေတာထဲသို့မဝင္မွီ အဖြားျမိဳင္သည္
ထူးထူးဆန္းဆန္းပင္ အထက္ပါစကားတို့ဆိုေနသည္ကို
ၾကားရ၏။မၾကာမွီပင္ ဦးတိမ္သည္ အိမ္မွထြက္လာျပီး
"သြားေတာ့မယ္ေဟ့ ေကာင္ေလးေရ"ဟု လွမ္းနႈတ္ဆက္ေလသည္။ေန့စဥ္ေတာဝင္တိုင္း နႈတ္ဆက္ေနက် ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုနႈတ္ဆက္ေသာအခါ က်ြန္ုပ္စိတ္ထဲ
တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ၾကီးခံစားလိုက္ရသည္။ကေလးပီပီ
ဆက္၍ မေတြးေတာ့ဘဲ "ဟုတ္ ဖိုးတိမ္၊ျပန္လာရင္ သားအတြက္ သစ္ခြပန္းလွလွေလး ခူးခဲ႔ေနာ္"ဟု လွမ္းအာ္ရင္း ျပန္၍နႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ဦးတိမ္ ေတာထဲသို့ ဝင္ျပီး မၾကာလိုက္ေပ။ရုတ္ခ်ည္း မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေလေတာ့သည္။ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ပိန္းပိတ္အံု့ေမွာင္သြားျပီး ျမင္ကြင္းမွာ မရွင္းလင္းေတာ့ေခ်။ျခံဳႏြယ္မ်ားကို ေက်ာ္ခြရင္း မိုးသည္းသည့္ ၾကားကပင္ ေတာေကာင္ကိုရွာေဖြေန၏။ဤသို့ျဖင့္ညေန၅နာရီခန့္သို့ေရာက္ရွိလာ၏။ထိုအခါ ရြာေနေသာ
မိုးသည္ အနည္းငယ္ ညံ႔လာေလသည္။ေတာေကာင္မပါဘဲ အိမ္ျပန္ေလ့မရွိေသာ ဦးတိမ္သည္ ဇြဲေကာင္းစြာပင္ ေတာေကာင္ရွာတုန္းျဖစ္ေလသည္။ေတာမွာလည္း တေျဖးေျဖး နက္သထက္ နက္လာကာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားက
အံု့ဆိုင္းေန၏။

photo credit-google image
ယခင္ေန့ေတြက ေတာစပ္ အနီးအနား
တစ္ဝိုက္ပင္ သားေကာင္ ရတတ္ေသာ္လည္း ယေန့မွာ
မူ ေတာၾကီးထဲေရာက္လာသည့္တို္င္ သားေကာင္
တစ္ေကာင္တစ္ေလမ်ွ မေတြ႔ရေသးေခ်။တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ကား ကိုက္၁၀၀အကြာခန့္တြင္ အေကာင္တစ္
ေကာင္ ျဖတ္ေျပးသြားသည္ေတြ႔လိုက္ရ၏။သို့သည္နွင့္ဦးတိမ္သည္ ေသနတ္ကို အဆင္သင့္ျပင္လိုက္ရင္း
ျမင္ကြင္းဆီကို အာရုံစိုက္ကာ အသံေဖ်ာက္၍ ပစ္မွတ္ဆီ
သို့ တေျဖးေျဖးခ်ဥ္းကပ္သြား၏။ေတြ႔ပါျပီ၊အဝါစင္းက်ားနွင့္အေကာင္တစ္ေကာင္၊ရုတ္တရက္ ဦးတိမ္လန့္သြား
ေလသည္။ေတြ႔လိုက္ရေသာ အေကာင္ကား ဟင္းမ်ိဳး
ၾကီးပင္ျဖစ္ေလသည္။

image source

ပစ္ကြင္းကား ရွင္းလြန္းေနေလသည္။ ထိုေနာက္" ဘာျဖစ္ျဖစ္ကြာ"ဟုစိတ္ကိုတင္းရင္း ပစ္မွတ္ဆီ ေသနတ္ကို ခ်ိန္လိုက္ျပီး ..ေသနတ္ေမာင္းခလုတ္ကိုဆြဲလိုက္၏။"ဒိုင္းကနဲ"အသံနွင့္အတူ ဟင္းမ်ိဳး
ၾကီးမွာ လဲက်သြားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ဦးတိမ္သည္
"ငါကြ"ဟု ၾကံဳးဝါးရင္း ဟင္းမ်ိဳးၾကီးလဲက်သြားေသာေနရာသို့ ျခံဳႏြယ္မ်ားကို ခုန္လႊားေက်ာ္ျဖတ္၍ေျပးသြားသည္
။ထိုေနရာသို့ေရာက္ေသာ္ဦးတိမ္ တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးျပဴးသြားေလသည္။"ဟင္ ...ဟာ ..."...

ဆက္ရန္
ေလးစားစြာျဖင့္
ေႏြဦးသစ္
@kyawthuyein
MSC-252