လိုအပ္ေသာသတၱိ

^souce
ဝန္ၾကီးဌာနတစ္ခုတြင္ ဝန္ၾကီးမွာ အၾကီးဆံုးျဖစ္ေသာ္လည္း အင္တာပရိုက္တစ္ခုအတြင္းမွာမူ MD (ဦးေဆာင္ ညႊန္ၾကားေရးမွဴ)က အၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ ဝန္ထမ္းမ်ား ေျပာလိုရာေျပာႏိုင္ရန္ အတြက္ MD မ်ားက ဝန္ထမ္းဒါဘာမ်ားျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ ဝန္ထမ္းအမ်ားစုသည္အဆိုပါဒါဘာမ်ားတြင္ မိမိမေၾက လည္ခ်က္မ်ားကို ေျပာေလ့ဆိုေလ့မရွိပဲ။ ကြယ္ရာေရာက္မွသာ ဒါဘာဆိုတာ ဒါပါပဲကြာတို႔၊ ေျပာလည္းအေရး တယူလုပ္ေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူးတို႔၊ မင္းေျပာရင္မင္းၿငိဳးထားလိမ့္မယ္တို႔ေျပာကာ အၾကိမ္မ်ားစြာေသာ ဒါဘာတို႔ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ တင္ျပစရာရွိပါသလား၊ (၃)ၾကိမ္ေမးျပီး တင္ျပစရာမရွိပါဘူး ဟု(၃)ၾကိမ္ေျဖရသည္။
ထိုေခတ္အခါသည္ အာဏာရွင္တို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ အမွန္ပင္ တင္ျပလာရင္လည္း အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ေပးေလ့မရွိသလို တင္ျပေလ့ရွိသူအားလည္း ျပႆနာေကာင္ဟုသတ္မွတ္ကာေစာင့္ၾကည့္ခံခဲ့ရ သည္။ ဝန္ထမ္းတို႔၏အခက္အခဲမ်ား၊ ဌာနဆိုင္ရာ အခက္အခဲမ်ားကိုပင္ဖုံးကာဖိကာ ကြယ္ကါဝွက္ကါေျဖ ရွင္းၾကရသည္။ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ေခတ္ေျပာင္းစနစ္ေျပာင္းျဖစ္လာသည္။
ခုဒါဘာေတြကအရင္လိုမဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာလို႔ရပါတယ္ေျပာၾကပါ။ Top Down မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး Bottom up ဆိုလည္းေျပာလာသူမရွိေတာ့။ သူတို႔အေၾကာက္တရားသည္ ရင္ထဲအသည္းထဲတိုင္စြဲျမဲေနၾကေလျပီ။
ဆရာခ်စ္ဦးညိဳေျပာသည့္ နမူနာကေလးျဖင့္ေျပာရလွ်င္ ႏွံေကာင္တစ္ေကာင္ကို ဖန္ခြက္နဲ႔ အုပ္ထား လိုက္ျပီးေစာင့္ၾကည့္ေနေသာအခါ ႏွံေကာင္ကသူ႔ထံုးစံအတိုင္းခုန္လိမ့္မည္တဲ့။ ဒါေပမယ္တစ္ၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္၊ သံုးၾကိမ္ ေလးငါးဆယ္ၾကိမ္ေလာက္ခုန္ျပီးလွ်င္ ခုန္လိုက္တိုင္း ေခါင္းနဲ႔ဖန္ခြက္ေစာင့္ခံရသျဖင့္ ခုန္လို႔မရတာကို ႏွံေကာင္ကမွတ္သြားသည္တဲ့။ ေနာက္ အုပ္ထားသည့္ဖန္ခြက္ကိုဖယ္ရွားလိုက္သည့္အခါထို ႏွံေကာင္သည္ ဖန္ခြက္ဖယ္ရွားထားသည္ကိုမသိသျဖင့္ ေခါင္းေစာင့္ခံရဦးမည္ထင္ကာ မခုန္ေတာ့ဟုဆိုပါသည္။
ထိုနည္းတူစြာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝန္ထမ္းမ်ားသည္လည္း ဟိုးယခင္က အတိုင္းသာျပဳက်င့္ခံရမည္ဟုအထင္ရွိကာ ဒါဘာမ်ား၊ အစည္းအေဝးပြဲမ်ားတြင္ေျပာဆို ရန္အလြန္ဝန္ေလးတတ္ၾကသည္။ ပို၍ဆိုးရြားသည့္အခ်က္မွာ ဒါဘာတြင္ ေဘာ္လန္တီယာတစ္ဦးဦးက ထ၍ေျပာသည့္အခါ ထိုသူေျပာသည့္အခ်က္ကို မိမိတို႔လည္း သေဘာတူျပီး မိမိတို႔လည္းလိုခ်င္သည့္ကိစၥျဖစ္ေနသည္။သို႔ေသာ္ တစ္ဦးတည္းေျပာဆိုေနရသည့္ ထိုသူကို ဘယ္သူကမွ် ကူညီေျပာဆိုမႈမရွိျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ထိုသူ၏ေျပာဆိုမႈေအာင္ျမင္ျပီးအမ်ားအက်ိဳးခံစားရ သည့္အခါ ေဝစုမတည့္ႏိုင္ပဲအလုအယက္ ခံစားၾကသည္။ အကယ္၍ ထိုသူ၏ေျပာဆိုမႈမေအာင္ျမင္ေသာအခါမူ ဒီေကာင္လူမိုက္ပဲ၊ လူၾကီးခံေျပာေနတဲ့ေကာင္ ၊မၾကာခင္နယ္ေျပာင္းခံရမလား။ ရာထူးတိုးမပါပဲေနမလားၾကည့္ လိုက္ေပေတာ့ဟုေဘးထိုင္ဘုေျပာၾကေလေတာ့သည္။
ျမန္မာတို႔သည္ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ကိုယ္ဆင္းရဲမြဲေတၾကရံုမဟုတ္ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ စုတ္ျပတ္သပ္ သြားသည္ကိုဝမ္းနည္းဖြယ္ရာေတြ႔ရသည္။ ဒီမိုးဒီေရဒီလူေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ကိုဘယ္လိုျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္ ပါ့မလဲ ေတြးပူမိပါသည္။ သူတို႔သည္ အာဏာရွင္စနစ္တြင္ေတာ့ လြန္စြာက်င့္သားရေနသည္။ လူၾကီးကို ဘယ္လိုေျပာရမည္။ လူေတြကိုဘယ္လိုေပါင္းရမည္၊ အခြင့္အလမ္းကိုဘယ္လိုရွာရမည္။ ဘယ္လိုခြင္ေတြ ဘယ္ဌာနမွာရွိသည္ အကုန္ေလ့လာသိရွိၾကသည္။ ဌာနတိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းကိုမူ ဘယ္သူမွ ထည့္သြင္းစဥ္းစားေလ့မရွိၾကပါ။ ဒါကိုေတာ့ သူတို႔အလုပ္မဟုတ္ဘူးလို႔ပင္ခံယူထားၾကပံုရသည္။ မိမိဌာန တိုးတက္မွ မိမိတိုင္းျပည္တိုးတက္မည္။ မိမိတိုင္းျပည္တိုးတက္မွ မိမိလစာဝင္ေငြလည္းေရျမင့္ၾကာျမင့္ ဆိုသလို တိုးတက္လာလိမ့္မည္ဟု မခံယူလိုၾက။ မေသခ်ာသည့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္လာမွရမည့္ လစာေငြထက္ေလာ ေလာလတ္လတ္ ေသခ်ာသည့္ ေအာက္ဆိုက္မန္းနီးကိုသာအလိုရွိၾကကုန္သည္။
ထိုသူတို႔သည္ ဦးႏု၏လူေပၚလူေဇာ္လုပ္နည္းကို အလြန္ကၽြမ္းက်င္ၾကသည္။မရႈပ္၊မလုပ္၊မျပဳတ္ဟုေသာ မူကိုလက္ ကိုင္ထားၾကသည္။ မိမိအတြက္သာစဥ္းစားေလ့ရွိျပီး၊ အမ်ားအတြက္လံုးဝစဥ္းစားေလ့မရွိပါ။ ေျပာသင့္ေျပာ ထိုက္သည့္ စကားမ်ားကိုလည္းေျပာရန္ ဝန္ေလးသကဲ့သို႔ အမ်ားအတြက္ေျပာေပးေန သူကိုလည္း အားေပး ကူညီေလ့မရွိပါ။သို႔ေသာ္ ခၽြင္းခ်က္အေနျဖင့္ မိမိမိတ္ေဆြ ကိုထြန္းျမင့္အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္ပါသည္။ထိုစဥ္က ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ထုတ္ဆန္(၆)ျပည္ရသည့္ေခတ္ျဖစ္သည္။ ဆန္ထုတ္သည့္စာအုပ္ကေလးမ်ားထပ္၍ တန္းစီ ေနၾကသည္။ ဝန္ထမ္း ၇၀၀ ေက်ာ္ရွိသည့္ဌာနတြင္ ထိုေန႔က တန္းစီသူစုစုေပါင္း (၁၂)ဦးသာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ နံနက္ ၈ နာရီခြဲမွ ၁၀ နာရီထိုးသည္အထိ ေရွ့ဆံုးမွစာအုပ္မ်ားဝယ္ယူထားသည့္ ကုန္သည္ႏွစ္ဦး၏စာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ေပးေနသည္။ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္က ဆန္ထုတ္ေပးသည့္တာဝန္ခံအား “ဒီလိုလုပ္ပါလားဗ်ာ၊ ဒီမွာတန္းစီေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြကို အရင္ထုတ္ေပးလိုက္ျပီး ကုန္သည္ေတြကို ေနာက္မွေအးေအးေဆးေဆးထုတ္ေပးလိုက္ရင္ ပိုအဆင္မေျပသြားဘူးလားဗ်ာ”
ဆန္ထုတ္တာဝန္ခံက “ဒီမွာစည္းကမ္းအတိုင္းလုပ္ေနတာ မေက်နပ္ရင္တိုင္ခ်င္ရာသြားတိုင္”တဲ့။
ဒါနဲ႔စက္ရံုမွဴးသြားတိုင္တာေပါ့။ ဒီေတာ့စက္ရံုမွဴးေရာက္လာျပီးေမးျမန္းပါတယ္။ ဆန္ထုတ္တာဝန္ခံက “ကၽြန္ေတာ္ စည္းကမ္းအတိုင္းအရင္လာထုတ္သူ အရင္ထုတ္ေပးေနတာပါဆရာ” လိုေျပာလိုက္တာနဲ႔ စက္ရံုမွဴးက “မင္းတို႔က ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲကြ၊ သူဘာသာသူစည္းကမ္းနဲ႔လုပ္ေနတာပဲ”ဆိုျပီး ဒီဘက္ကိုမေမးေတာ့ပဲ ကိုယ့္ဘက္လွည့္ ဆူပါေတာ့တယ္။ဒီအခ်ိန္မွာကိုထြန္းျမင့္ စက္ရံုမွဴးဆိုျပီး သူမ်ားေတြလိုေၾကာက္မေနပဲ။ “ဒီမွာဆရာ ဆရာလုပ္ ပံုနဲ႔ မွန္တဲ့သူကအမွားျဖစ္ေတာ့မယ္။ သူကစည္းကမ္းေဖါက္ဖို႔ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ပိုျပီးအဆင္ေျပ ေအာင္ ေျပာေနတာ။ ဒါကိုဆရာကေသေသခ်ာခ်ာမေမးပဲ၊ တစ္ေယာက္တည္းစကားနဲ႔ ကို(-----)ကိုဆူတယ္ ဆိုေတာ့ ဆရာကဘက္လိုက္တာလား ဒီမွာတကယ္ထုတ္စားမယ့္သူေတြက မနက္အေစာၾကီးထဲကေစာင့္ေနၾကတာ လူလည္းမ်ားတာမဟုတ္ပဲ ၊အၾကာၾကီးေစာင့္ေနရလို႔ေျပာေနရတာ ဆရာသေဘာေပါက္လား ”ဆိုျပီးေျပာပါ ေတာ့ တယ္။ ဒီေတာ့မွစက္ရံုမွဴးလည္းနားလည္သြားျပီး၊ “ေအးေအးဟုတ္ျပီ စားမယ့္သူေတြအရင္ထုတ္ေပးလိုက္ ကုန္သည္က စုထုတ္မွာပဲ။ ခ်င္တြယ္ေနစရာလည္းမလိုဘူး။ (၆)ျပည္ စာ(၄)ျပည္ဆိုတစ္အိတ္ပဲ ခ်ိန္ေန စရာ လည္းမလိုဘူး။ေအးေအးလုပ္ရတယ္မွန္တယ္”ျဖစ္သြားေရာ။
ဒါကိုျပန္ေျပာရတာက ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွအျပစ္တင္ခ်င္လုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ တို႔လူမ်ိဳးေတြေျပာရဲဆိုရဲလာေစခ်င္ ရံုပါေနာ္။
မင္းစိုးနိုင္
MSC-010

Posted using Partiko Android