ရြာသာၾကီးမွာ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္မႈေတြရွိေနသလား

ရြာသာၾကီးမွာ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္မႈေတြရွိေနသလား

အိမ္ကညီအငယ္ဆံုးတစ္ေယာက္ ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာျပန္ျပီ။ဒီသတင္းၾကားကတည္းက စိတ္တထင့္ထင့္ ဘယ္ေန႔ျပန္ပို႔ရဦးမလဲ။ သူေၾကာက္စိတ္ဝင္လာလွ်င္သူမ်ားေတြကို သံသယစဝင္သည္။ ငါ့ကို ဘယ္သူေတြျပဳစား ထားတာလည္း၊၊ေျခေထာက္ၾကီးကလႈပ္မရဘူး။ အစားအေသာက္ေတြစားျပီးေတာ့ အန္တယ္ဆိုရင္သူမ်ား အဆိပ္ ခပ္ထားတာလား။သူ႔သံသယကမဆံုးႏိႈင္။ အနီးကပ္ေနသူခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးေနသူကို စျပီးသံသယဝင္သည္။ ေနာက္ ေစတနာျဖင့္ေမးျမန္းစံုစမ္းသူမ်ား၊ညီအကို ေမာင္ႏွမသားခ်င္းအားလံုး သူ႔ကိုမေကာင္းၾကံေနၾကျပီ။ ေသေစ ခ်င္ေနၾကျပီ ထင္ေနေတာ့သည္။ထိုသို႔ျဖစ္လာလွ်င္အထူးျခားဆံုးမွာ သူ႔လက္မ်ားကို အထိအကိုင္မခံေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။သူ႔ကိုခ်ဳပ္၍ တစ္ခုခုလုပ္မွာစိုးရိမ္ေနသည္။ “အနားမကပ္နဲ႔ေနာ္ ၊အနားမကပ္နဲ႔ေနာ္” ဆိုျပီးရန္ျပဳလိုသည့္ ပံုျဖစ္လာသည္။
ပထမဆံုးေၾကာက္စိတ္ျပန္ဝင္စက သတိထားေနပံုေတာ့ရသည္။ျပေနက်ဆရာဝန္ကို သူ႔ဘာသာသြားျပ သည္။သူတစ္ခါတစ္ရံေၾကာက္စိတ္ေတြျပန္ဝင္ေနေၾကာင္းေျပာသည္။အိပ္မေပ်ာ္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ဆရာဝန္ (စိတ္ကု)က အေျခအေနမဟန္မွန္းသိ၍ ေဆးျပင္းေလးေျပာင္းေပးလိုက္လွ်င္ အအိပ္အစားျပန္မွန္လာျပီး ေန ေကာင္းသြားတတ္သည္။ဆရာဝန္ကအကဲခပ္မွားျပီး ေဆးေလ်ာ့ေပးလိုက္လွ်င္မၾကာမီ ေရာဂါထလာတတ္သည္။ တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ျပန္ျပန္ျဖစ္တတ္ျပီး၊ တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ျပန္ပို႔ရတတ္ေသာ္လည္း သူ႔ဘာသာသတိထားတတ္မႈ ေၾကာင့္ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ တစ္ႏွစ္ ႏွင့္ ဆယ္လၾကာေအာင္ေကာင္းေနခဲ့သည္။ ခုေတာ့ အိမ္ကအမၾကီးဖုန္း ဆက္ပံု အရ အေျခအေနသိပ္မေကာင္းလွ။ တစ္ေန႔တျခားဆိုးရြားလာပံုရသည္။အစားမစားေရမေသာက္ေတာ့၊ အဆိပ္ခပ္ ထားပဲထင္ေနသည္။
အိမ္ကအမကေတာ့ ေဆးရံုျမန္ျမန္တင္ဖို႔တြင္တြင္ေျပာေနသည္။ ဒါမ်ိဳးက ကိုယ္ တင္ခ်င္တိုင္းလည္းတင္ လို႔မရ ၊သူကေကာင္းေနသည့္အခါ ဆရာဝန္ေတြကစစ္ေဆးလိုက္လို႔ လူေကာင္းျဖစ္ေနလွ်င္ေတာ့ ေဆးရံုက လက္မခံပါ။ ဒီေတာ့ လူမွန္းမသိေအာင္ရႈးပါေစေတာ့ဆိုျပီးေစာင့္ၾကည့္ရေသးသည္။လူမွန္းသူမွန္းမသိျပန္ေတာ့ ေဆးရံုကိုေခၚမရျပန္။ သူ႔ကိုခ်ဳပ္၍ေခၚျပန္ေတာ့ သတ္ၾကေတာ့မွာလားဆိုျပန္သည္။ေခၚသြားရင္းလမ္းမွာ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ျဖစ္ျပီးခုန္ခ်မွာလည္းစိုးရိမ္ရသည္။သည္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကို ခ်ဳပ္ဖို႔ဖမ္းဖို႔ေခၚရသည္။ ဆရာ ဝန္ကို အိပ္ေဆးထိုးေပးဖို႔ေခၚရသည္။ေဆးရံုပို႔ေပးမည့္ကားကိုလည္းအဆင္သင့္လုပ္ထားရသည္။ အားလံုးအဆင္ သင့္ျဖစ္လွ်င္ လူစု၍ ဝိုင္းခ်ဳပ္ဖမ္းရသည္။ခ်ဳပ္ထားစဥ္ ဆရာဝန္က အိပ္ေဆးထိုးရသည္။ ျပီးလွ်င္ ကားေပၚအျမန္ ေပြ႔တင္ျပီး ေဘးကညွပ္ကာခ်ဳပ္၍ ေခၚရသည္။ လမ္းခရီး အိပ္ေဆးျပယ္လွ်င္ ငါ့ကိုဘယ္ ေခၚၾက တာလည္းဆိုျပီး ေသာင္းၾကမ္းတတ္ေသးသည္။ဒီႏွစ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆိုးသည္။ ဆရာဝန္က အိပ္ေဆးထိုးလိုက္ေသာ္ လည္း သူကလံုးဝအိပ္ေပ်ာ္မသြား။ငုတ္တုတ္ၾကီးထိုင္ေနသည္။ခက္ကျပီ။အထိလည္းမခံ။
မတတ္သာသည့္အဆံုး ရပ္ကြက္ကလူၾကီးလုပ္ေနသူ သူငယ္ခ်င္းကို ရဲ (၂)ေယာက္ေလာက္မျဖစ္မေန ေခၚေပးပါရန္အကူအညီေတာင္းရသည္။ဒါေတာင္မနက္ (၁၀)နာရီကေတာင္းဆိုတာကို ညေန(၄)နာရီမွ ရဲ (၂) ေယာက္ေရာက္လာသည္။ ရဲနဲ႔က်ေတာ့ အေတာ္ကေလးအဆင္ေျပလွသည္။လြယ္လြယ္ကူကူပင္လက္ထိပ္ခတ္၍ ေခၚေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္ လမ္းခရီးတြင္ပင္ သိပ္မေသာင္းၾကမ္းလွေတာ့။ ရြာသာၾကီးေဆးရံုပို႔ေနသည္ကိုပင္သူသိေန သည္။ေဆးရံုသို႔ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ေရာက္သည္။ တာဝန္က်ဆရာဝန္က လူနာရွင္ကိုအရင္ေခၚျပီးေမးသည္။၄ ၾကိမ္ေျမာက္ဆိုေတာ့ အစစအရာရာ သိႏွင့္ျပီးသားေတြအတိုင္းလုပ္သြားရံုပဲရွိသည္။အခက္အခဲသိပ္မရွိလွ။ ေနာက္လူနာကို အခန္းအပ္ရန္၊Free ခန္း၊ ၂၀၀၀ တန္ခန္း၊ ၅၀၀၀ တန္ခန္းစသည္ျဖင့္ ရွိသည္။Free ခန္းမယူလွ်င္ အခန္းတန္ဘိုးက်သင့္ေငြကို တစ္ခါတည္းရွင္းေပးရသည္။ ၂၀၀၀ တန္ခန္းမို႔ ၁၅ ရက္စာ ၃၀၀၀ ေပးသြင္း ရသည္။Free အခန္းက ေဟာတိုက္ၾကီးမို႔ ပစၥည္းေပ်ာက္ျခင္း၊အစားအစာလုစားတတ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ၂၀၀၀ တန္ အခန္းကိုယူရျခင္းျဖစ္သည္။
ခါတိုင္းလည္း ပို႔ေနက်မို႔ သူေနရမည့္ကုတင္အထိ လိုက္ပို႔မိသည္။ ပို႔ျပီးျပန္ထြက္ေတာ့ အခန္းသံတံခါး ကိုအေစာင့္က ေသာ့ခတ္ပိတ္ထားသည္။“လာပါဦးဟ ငါထြက္မလို႔တခါးဖြင့္ပါဦး”ဆိုေတာ့ လူနာေစာင့္က အျပင္ မထြက္ရဘူးဆိုေလသည္။“ေဟ..ငါပို႔လာတာ ၄ ၾကိမ္ရွိေနျပီ တစ္ခါမွဒီလိုမရွိခဲ့ပါဘူး၊ ဝင္ခ်င္တိုင္းသာဝင္မရတာရွိခဲ့ ေပမယ့္၊ ထြက္မရဘူးဆိုတာေတာ့မရွိပါဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္အန္ကယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းခုလိုလုပ္ရတာဆရာဝန္ေတြခိုင္းလို႔ပါ။ မနက္ေရာက္လို႔ လူနာရွင္ေမးျမန္းဖို႔ေခၚတဲ့အခါ လူနာရွင္ေတြက ထြက္ထြက္ေျပးၾကေတာ့ ေမးစရာလူမရွိပဲျဖစ္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။”
“မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ ဒီလိုဆိုလည္း ၄ ၾကိမ္ေျမာက္ပို႔တဲ့သူ၊ ပို႔တဲ့သူကဝန္ထမ္း၊ ျပီးေတာ့မိသားစုဝင္ ဒါေတြကိုေတာ့ ခြဲျခားဦးမွေပါ့။မင္းတို႔ဟာက ဒီအတိုင္းၾကီး လူေကာင္းတစ္ေယာက္ကို တံခါးပိတ္ထားခြင့္မွမရွိတာ။ ထိုသို႔တစ္ခါမွ်မၾကံဳခဲ့ရသျဖင့္ အိပ္ယာျခင္ေထာင္လည္းပါမလာပါ။ ပါလာရင္လည္း ကုတင္မရွိပါ။ တစ္ညလံုး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနျပီးျခင္ကိုက္ခံခဲ့ရပါသည္။နံနက္ပိုင္း အိမ္သာတက္ရန္သြားၾကည့္အခါတြင္လည္း အိမ္သာေပါက္ မ်ားက တံခါးမရွိ ေဟာင္းေလာင္းေတြ။ ေရခြက္ထဲေရမရွိ၊ေရကန္ထဲလည္းေရမရွိ။
လူနာရွင္မ်ားက လူနာအားထားျပီးထြက္ေျပးတတ္သည္ဆိုသည္ကိုကၽြန္ေတာ္လက္ခဲ့ပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ လူနာႏွင့္မပတ္သက္ပါပဲေစတနာအေလ်ာက္လာပို႔ေပးၾကသူလည္းရွိခ်င္ရွိႏိုင္ပါသည္။ သူမ်ားတကာမလုပ္ခ်င္ ေသာအလုပ္ကို အခ်ိန္ေပး၍ လာပို႔လုပ္ကိုင္ေပးျပီး၊ကိုယ့္အလုပ္ကိုအပ်က္ခံျပီးေတာ့ ဘယ္သူမွလာေနႏိုင္မမည္ မဟုတ္ပါ။ျပန္ၾကမည္သာျဖစ္ပါသည္။ လူနာေစာင့္အျဖစ္လုပ္ပါမည္ဆိုေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္အျပင္ကသာ လိုတာေတြလုပ္ေပးႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ အရူးေတြၾကးထဲ၌ ေနရဲသူလည္းရွားပါလိမ့္မည္။ အိမ္မွာ ေဆးတိုက္၍မ ရ။ လူတိုင္းကို အႏၱရာယ္ျပဳမည္စိုးရိမ္သျဖင့္ အခ်ဳပ္ခန္းရွိေသာ စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရံုသို႔ပို႔ေပးရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အိမ္မွာေကာင္းေကာင္းေန၍ ေဆးပံုမွန္ေသာက္လွ်င္ ေဆးရံုသို႔ပင္ျပန္ပို႔စရာအေၾကင္းမရွိပါ။ ဤကဲ့သို႔ဆိုးသြမ္း ေသာင္းၾကမ္းသူမ်ားစုထားေသာ အခန္းထဲသို႔ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ထည့္ပိတ္ထားေသာ အမႈကို ဘယ္လို အေရးယူသင့္ပါသလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ရပါမည္။
တစ္ညလံုးျခင္ေတြလည္းကိုက္ျပီး၊ မအိပ္ရပဲ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ပြစိပြစိ လုပ္ေန ၾကသူအရူးမ်ားထဲ၌ စိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးစြာေနခဲ့ရသည့္တစ္ညတာအတြက္။
မင္းစိုးႏိုင္
MSC-010
Photo –Google