ၾကိမ္လံုးကေလး လိုခ်င္မိသည္ ...

---

Source

---

ဆရာဆိုတာ ...
အမ်ားတကာထက္
ေခါင္းပိုျမင့္သည့္အလား
ေလးစားသမႈ ဂုဏ္ပုဒ္ထူးျဖင့္
ပတ္ဝန္းက်င္က အပ္ႏွင္းသည့္အရာ
မဟုတ္ပါဘဲ ေရွးက ၾကိဳးကုတ္အားထုတ္မႈနဲ႔
ကိုယ့္ဝန္းက်င္ထက္ ပိုမိုမ်ားသည့္ ပညာဥာဏ္ျဖင့္
မိမိအလင္းကို မီးကူးေပးရင္း ေလာင္ကၽြမ္းသြားေသာ
ထြန္းေတာက္လင္းသည့္ ဖေယာင္းမီး၏ ဆင္းသက္လာရာ
မီးဇာကုန္ဆီခမ္း ပီတိကိုသာ စားေနရသည့္ မွိန္ပ်ပ်အလင္းရွင္ပါ ...

---

အပိုင္း (၁) မွ အဆက္ ...

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ေတြးမိသည္။ အေကာင္းအတုိင္းက်န္တယ္ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ ... ကိုယ္ခႏၶာကိုလား ... စိတ္ဓာတ္ကိုလား။ ကိုယ္ခႏၶာ အတၱေဘာကေတာ့ က်ားကိုးစီး မကုန္ေပမယ့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ကေတာ့ လိုတဲ့ေနရာမွာ ပုရြက္ဆိတ္ေလာက္ေတာင္ မရွိဘဲ ျဖစ္သြားႏုိင္တာ မသိၾကဘူးလား။ ဆရာအဆက္ဆက္ရဲ႕လက္ထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ကိုယ့္ကေလးေတြက ကိုယ့္အာေဘာ္ မဝင္ႏုိင္တာကို သည္းခံေပးရပါတယ္။ မိမိသက္သာရာရွာတဲ့ ဆရာတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မိမိလက္ထဲမွာ မသက္သာေတာ့တဲ့ ကေလးေတြက မိမိကို မုန္းခ်င္မုန္းပါေစ ... သူတို႔ကို မိမိသိသလို သိေစခ်င္သည့္ စိတ္ျဖင့္ လုပ္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ အရမ္းပင္ပန္းသြားရသည္။

စာကို အလြတ္က်က္ အလြတ္ေျဖစနစ္က ကေလးေတြရဲ႕ ကစားခ်င္ေဇာ ထက္သန္မႈနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မွားယြင္းတဲ့အက်င့္ျဖစ္လာသည္။ စာေခၚေပးတဲ့အခါ ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ စာေရးေပးတဲ့အခါ ျပည့္စံုျပီ ထင္ခ်င္ ထင္ၾကပါမည္။ သို႔ေသာ္လည္း မ်က္စိအားနည္းသည့္ကေလး ေနာက္တန္းက မ်က္စိအားနည္းသည့္ ကေလးမ်ားက ၄င္းစာကို မည္သို႔ မွန္ေအာင္ ကူးပါမည္နည္း။ စာေခၚေသာ္လည္း အသံက တိုးသည့္အခါ ကေလးပီပီ အာရံုမ်ားေနသည့္ အခါ မည္သို႔ မွန္ေအာင္ ေရးႏုိင္ပါမည္နည္း။ ကစားခ်င္ေဇာျဖင့္ စာအုပ္မွာ စာရွိရင္ ျပီးေရာ ... သတ္ပံုမွားေနသည္မ်ားကိုလည္း မည္သို႔ ျပင္ဆင္ေပးပါသနည္း။ ေရးေပးသည့္စာမ်ားကို ေျဖလာသည့္အခါ မွားသည္မ်ားကို ကေလးက သွ်မ္းတယ္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္ ကေလးစိတ္ထဲမွာ မိမိက ဒီလိုအက်င့္ရွိတတ္သည္ဟု အဘယ့္ေၾကာင့္ ထင္မွတ္သြားေအာင္ လုပ္ရပါသနည္း။ ကေလးစာကူးတာ အဆင္မေျပမႈေၾကာင့္ က်က္မွတ္ရာမွာလည္း မွားယြင္းတာ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း အဘယ္ေၾကာင့္ မသံုးသပ္ရပါသနည္း။ လက္ပူတုိက္လာသည့္ကားကို မိမိဝပ္ေရွာ့မွာမွ အင္ဂ်င္ခ်ေတာ့ အေသးစိတ္လိုက္လံျပဳျပင္ေနရပါသည္။ မျဖစ္သင့္သည့္ အျပစ္အနာအထာမ်ားကို ဖာေထးေနရသည္။ ထို႔ျပင္ ေပါ့ေစလိုလို႔ ေၾကာင္ရုပ္ထိုးကာမွ ေဆးေၾကာင့္ မေလးေအာင္လည္း သတိထားရျပန္သည္။

အက်ိဳးရွိက အေၾကာင္းရွိတယ္ဆိုသည့္ စကားက ဘယ္အရာမဆို မွန္ပါသည္။ ကေလးမ်ား၏ လက္ဦးဆရာက အမိနဲ႔ အဖပါ။ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းက ဆရာ/ ဆရာမက သြန္သင္ဆံုးမရသည္။ ၄င္းအမိအဖနွင့္ ဆရာ/ ဆရာမမွာလည္း အလားတူ အမိအဖ ဆရာ/ ဆရာမေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ၄င္းတို႔ဟာ ပန္းခင္းလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ရသူေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လမ္းၾကမ္းက တပည့္မ်ားကို မည္သို႔ ေလွ်ာက္ခုိင္းမလဲ မသိျခင္းက ျဖစ္တန္ရာသည္။ ဆူးလမ္းခရီးကို ျဖတ္သန္းရသူလည္း ရွိမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလကားေနရင္း ခရီးလမ္းကို ကြင္းေရွာင္ခုိင္းသည့္ အက်င့္က ပါေကာင္း ပါလာပါမည္။ ဥပမာအားျဖင့္ မိမိသည္ အမိအဖႏွင့္ အတူေနခြင့္ မရသူပါ။ ဆရာ/ ဆရာမမ်ားကိုသာ အမိအဖႏွင့္မျခား ခ်စ္ခင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ၄င္းဆရာ/ ဆရာမက နင္တို႔ကို စာသင္တာ ငါတို႔ေက်ာင္းနာမည္ရဖို႔ ... ဒါေၾကာင့္ နင္တို႔ မက်ေအာင္ အတင္းသင္ေပးေနရတာ ဆိုတဲ့ စကားကို စိတ္နာသြားတဲ့အခါ ကိုယ္ စာသင္ၾကားခြင့္ၾကံဳသည့္အခုိက္မွာ ေစတနာကို ေဖာေဖာသီသီသံုးႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ဆရာပါး မဝေသးမႈနဲ႔အတူ ဂရုဏာေဒါေသာေတြလည္း ေပါေပါမ်ားမ်ား လွ်ံထြက္လာပါသည္။

ဒီႏွစ္ အတန္း ၃ တန္း သင္ဖို႔ လက္ခံသည့္အခါ သာထူးတက္သည့္အတန္းက လာအပ္သူမွာ သာထူးတစ္ဦးတည္း ရွိတာေၾကာင့္ သူ႔ကို အနီးကပ္ သင္ၾကားေပးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ျပင္စရာေတြကို ျပင္ေပးေသာ္လည္း သူ႔ရဲ႕ ေပါ့ဆမႈက ကိုယ္ေပးသမွ် မရယူႏုိင္ေအာင္ ဟန္႔တားေနခဲ့ပါသည္။ စာလည္း သင္သည္။ နည္းစနစ္လည္း ျပဳျပင္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ အမွတ္သညာမထားမႈေၾကာင့္ မိမိအားထုတ္မႈမွာ သဲထဲ ေရသြန္ျဖစ္လာရသည္။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားေသာ္လည္း သူ႔မွာ စာမရေသာအခါ မိမိ၏ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားကလည္း ေျပာင္းလာရသည္။ ေသြးေဆးတုိက္ေနရာမွ ဓာတ္ၾကမ္းတုိက္ရသည္။ ဖိအားေတြ တအားေပးရသည္။ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ထဲကလို အိမ္အရမ္းက်ဥ္းျပီး မိသားစု ၁၀ ဦးႏွင့္ မဆန္႔မျပဲျဖစ္ေနသည့္ အိမ္ထဲကို အိမ္ေမြးတိရိစၦာန္ တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္သြင္းျပီး ရက္အေတာ္ၾကာ ေနခုိင္းျပီးမွ တစ္ဖန္ တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ျပန္ထုတ္တဲ့အခါ မူလအေျခအေနအတုိင္း ျဖစ္သြားေပမယ့္ အခုမွ အိမ္က က်ယ္သြားတယ္ဟု ေျပာစရာျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရသည္။ ထည့္မတြက္မိတာက သူက မိမိေပးတဲ့ ဖိအားကို ခံယူဖို႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား မၾကီးမားဘူးဆိုတာပါ။ ဖိအားကို ေရွာင္သည္။ ေက်ာင္းစာသာ ပံုမွန္ မဟုတ္သည္။ ေဘာကန္တာကိုေတာ့ ဝါသနာၾကီးျပီး က်မ္းမာေရးခ်ဴခ်ာတာကလည္း ရွိေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေျပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေနာက္က်ရျပန္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ စာတစ္ပုဒ္ကို ႏွစ္ရက္ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ မရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကလည္း ရွိသည္။

အခုလည္း ေက်ာင္းေျပးျပန္ျပီ။ စာသင္တာ တစ္ရက္ေနာက္က်ဦးမည္။ ကေလးဗဟိုျပဳစနစ္က ေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗဟိုျပဳသည့္ ကေလးက ေဘးထြက္ထုိင္ေနသည့္အခါ ဆရာက စက္ဝိုင္းအလယ္ေရာက္သြားသည္။ ရိုက္ႏွက္တာက ကေလးကို စိတ္ဒဏ္ရာ ရေစသည္ဆိုေပမယ့္ ရိုက္ႏွက္မႈျဖင့္ ယဥ္ပါးလာသည့္ ကေလးမွာေတာ့ ကၽြဲပါးေစာင္းတီးသလို အျဖစ္မ်ိဳး ဖန္တီးခံသြားရသည္။ တုတ္မွတစ္ပါး အျခားေဆး မတိုးေတာ့ပါ။ မိမိစာ စတင္ျပတုန္းက ေႂကြးေက်ာ္ခဲ့သလို ေသခ်ာနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပမယ္ဆိုတဲ့ အသံက ပဲ့တင္ထပ္မလာဘဲ ေလထဲမွာ ေမ်ာပါေပ်ာက္ကြယ္သြားရပါျပီ။ ယခုေတာ့ မိမိလက္ထဲမွာ ၾကိမ္လံုးေကာင္းေကာင္းတစ္ေခ်ာင္းသာ ရယူခ်င္သည့္ စိတ္ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ဆရာ့ေဒါသကို ေျဖေဖ်ာက္ခ်င္လို႔ မျဖစ္ေစရဘဲ အနာနဲ႔ေဆး တည့္ေအာင္ ေပးရသည္ဟုပဲ သေဘာထားရပါေတာ့မည္။

---

Source

---

@sawlwin

MSC 176