Dik tevreden.
Na vele jaren waren zij noch bij elkaar, het hoogbejaarde echtpaar.
Elke stuiver aan de kant gelegd.
Er was gewikt en gewogen en dat was beslist niet gelogen.
Iedere cent kun je toch maar één keer uitgeven. Een vaststaand feit in beider leven.
Terugkijkend hadden zij het niet zo slecht gehad, al kenden zij bittere nood.
En met het verstrijken der jaren, waren zij gewend aan eeuwig droog brood.
"Kassie kijken" was iets van heel lang gelee en radio, wat moet je daarmee?
"Geef mijn portie maar aan Fikkie", zei hij dan, "ik kijk net zo graag naar het behang".
Dat hadden zij er saampjes, in een ver en grijs verleden, opgeplakt. En daarover was hij nog steeds dik tevreden.
Hij was allang niet meer stapel op haar, maar zij kookte niet vet, klaagde nooit en... was warm in bed.
