Na razie to sam pracuję.

Zapytany przez znajomych, jak idą interesy, pan Jerzy niezmiennie odpowiadał: „wyśmienicie”. Nowe to słowo w jego repertuarze zagościło po przeczytaniu (wielokrotnym) recenzji jego hotelu, czy też raczej hoteli, zamieszczonej przez niejaką Beatrycze z Piotrkowa. Pan Jerzy rozpływał się w pochwałach lokalnego folkloru, kuchni i magicznej plaży niczym z orientalnych baśni. Cokolwiek to miało znaczyć, pan Jerzy wiedział, że znaczyło pieniądze. A te płynęły do biznesmena szerokim strumieniem. Jego stary, poniemiecki dom wydawał mu się zrodzonym w iście pijackim widzie. Mieszkał teraz w prawdziwym pałacu na Mierzynie, a swoje dawne lokum sprzedał za bezcen innemu przedsiębiorcy, któremu marzył się skup złomu. To się dopiero Walewska wścieknie. Jeszcze zatęskni za swoim dawnym „zboczeńcem”. Pan Jerzy miał już cztery hotele (kolejne dwa w drodze), a jego imperium rozciągało się od Pomorzan daleko na północ, w kierunku Polic. Pan Jerzy zaczął „bywać”, dlatego też zmieniły się jego gusta i przyzwyczajenia. Lekko zgniły zapach wilgoci unoszący się w jego dawnej sypialni pozostał zapewne taki sam, jednak zmienił się jego lokator, a dawny właściciel przed snem wąchał teraz perfumy, pudry, kremy i wszelkie inne mazidła, pięknych kobiet, które o wiele częściej niż dawniej gościły w jego nowej sypialni. Tureckie seriale szybko zastąpione zostały operą i filharmonią, a syk otwieranego piwka rozkosznym strzałem otwieranego szampana i towarzyszącym mu miłym dla ucha chichotem. Pan Jerzy rzadko wychodził ze swojego pałacu. Nie po to zatrudnił specjalistów wykształconych na pomorskich uczelniach za grube pieniądze, żeby teraz miał latać jak dawniej z zupką i pasztecikami. Jego aktywność zawodowa ograniczała się do odbierania kolejnych nagród, ewentualnie prowadzenia rozmów z przemiłymi paniami, zainteresowanymi kolejnymi wywiadami ukazującymi mieszkańcom jego ukochanego miasta szczegółami z jego życia i biznesu.

https://pixabay.com/pl/rekin-biznesu-firmy-ocean-1417151/