Projekt

Przy pierwszym siedział ów przystojniak broniący pamięci o Sedinie. Zająwszy swoje miejsce, podniósł leżący na nim długopis i w rogu kartki sprawdził, czy w naboju znajduje się wystarczająco wiele tuszu. Otaczające go panie w garsonkach, na widok których pan Jerzy się oblizał, stawiały na stole pudełka z prostokątnymi ciasteczkami ozdobionymi wymalowanymi lukrem wizerunkami rzeczonej Sediny.

Przy drugim siedział żylasty starszy mężczyzna w eleganckim, choć już lekko sfatygowanym garniturze. Z twarzy i gestów znać było naukowca. A także z tego, że stolik, prócz kartki i długopisu świecił pustką…

Trzeci stolik zajmował nieduży, około dwudziestoletni jegomość w swetrze w kratę i powyciąganych dżinsach. Z lekko zażenowaną miną spoglądał na ciasteczka z pobliskiej cukierni zajmujące jego stolik oraz na kontrastujący z nimi wyperfumowany
i wyszminkowany tłum, który otaczał wszystkie stoliki prócz jego.

Ostatni stolik natomiast otoczony był przez dziwaczną, kolorową grupę
w poszarpanych spodniach, za długich swetrach i wszelkich możliwych nietrafionych dodatkach. Brodaci chłopcy i skołtunione dziewczyny z pogardliwą wyższością spoglądali na wszystkich pozostałych kandydatów. Wszyscy na piersi mieli przypiętą różową plakietkę, której pan Jerzy ze swojego miejsca zbyt dokładnie nie widział.

– Szanowni państwo, przystępujemy go głosowania – zaryczał ze swojego podestu prezydent Lamparski. Jak na komendę kilka osób dosłownie rzuciło się do stolików. Prym wiodły początkowo „Sedina” i „Tobołek”, jednak już za chwilę dziwnie poubierani młodzieńcy wychynęli zza tłumu garniturów i ruszyli w kierunku „Jędzy”.

https://pixabay.com/en/hands-hand-raised-hands-raised-220163/