Krótka historia mojej fotografii.

W moim krótkim bo zaledwie 20 letnim życiu miałam wiele pasji i pomysłów na siebie. Jedną z nich chcę się z wami podzielić.

Jest to właśnie fotografia.

Zawsze sądziłam, że to będzie to co kocham. Lubiłam robić zdjęcia, lubiłam je oglądać i lubiłam się nimi inspirować. Zawsze wolałam stać za aparatem a nie przed nim.

Moim marzeniem było robić ładne i inspirujące zdjęcia.

Moją przygodę z aparatami zaczęłam od OLIMPUS’a, wyglądał on dosłownie jak cegłówka. Następny aparat dostałam od rodziców nie pamiętam jakiej był firmy, ale miał „obracany ekranik”. Wtedy właśnie nabrałam większej weny do robienia zdjęć, ale to nie było jeszcze to co chciałam uzyskać. Po moich 18 urodzinach postanowiłam kupić sobie lustrzankę Nikon D3200, stwierdziłam że ona będzie musiała robić dobre zdjęcia.

Niestety, myliłam się. Faktycznie sprzęt odgrywa tu ogromną rolę, ale …..

Jeżeli osoba obsługująca sprzęt nie zna się na nim, zdjęcia naprawdę dobre, albo chociaż w jakimś stopniu dobre nie mają prawa wyjść. Próbowałam i tak dalej robić zdjęcia, nie poddawałam się łatwo. No ale ile można, zdjęcia cały czas były na tym samym poziomie, nie wiedziałam co zrobić żeby były lepsze. Potrzebowałam osoby która w prosty sposób wytłumaczy mi mój aparat.

Po dwóch latach posiadania mojej lustrzanki zjawiła się pewna osóbka, która dopiero co wróciła z kursu fotograficznego i pokazała mi jak powinnam obchodzić się z moim aparatem. Pokazała mi wiele funkcji jakie on posiada. Pokazała że inspiracja może nadejść w każdym momencie i żeby nie poddawać się za łatwo i nie mówić „nie chce mi się, nie mam weny”. Pokazała jak podczas jednej burzy mózgów można wpaść na wiele świetnych pomysłów. Uwierzyła w moje zdjęcia mimo że ja w nie nie wierzyłam.

I to właśnie ona jest jedną z osób dzięki którym tu jestem :)