Rola kobiety w latach 20. XX wieku.

Czasy dla Polski były okrutne. Jeszcze dobrze nie zaczęliśmy się obudowywać po pierwszej wojnie światowej w powietrzu wisiał kolejny konflikt. Właśnie wtedy kobiety ukazały swoją niezwykłą siłę i determinację do tego by odmienić losy polskiej gospodarki i zapoczątkować stabilność.

Dom i rodzina.

Jak wiemy pierwsza wojna światowa pochłonęła miliony istnień ludzkich.
Wiele kobiet zostało bez mężów, ojców, partnerów czy niedoszłych małżonków.
To kobieta była głównym stabilizatorem rodziny. Musiała wychować dzieci (często były to rodziny wielodzietne).
Pola nie mogły zostać pozostawione samemu sobie. Trzeba było siać, sadzić a potem plewić. Często z chustą z dzieckiem na plecach.

Ciężko wyobrazić sobie sytuację kiedy trzeba wstać bardzo wcześnie rano i oporządzić gospodarstwo. Następnie przygotować śniadanie i przygotować dzieci do szkoły (o ile była taka możliwość). Problemem było przygotowanie obiadu. Wykonanie czegokolwiek bez podstawowych produktów było niesamowitym wyzwaniem. Musiało się udać, jeść było trzeba. Kobieta musiała zrobić to wszystko sama!

Prace dorywcze lub praca u ,,Pana,,.

W moich okolicach standardem była praca u ,,Pana,, ziemskiego. Zarabiało się niewiele. Dziennie można było zarobić kilka złotych lub otrzymać płody rolne. Ledwo starczało na obiad. Kobiety nie bały się wyzwań. Jeśli w rodzinie była starsza córka opiekowała się swoim rodzeństwem. W sytuacji kiedy to nastoletni chłopiec był najstarszy w rodzinie, siedzenia w domu nie było. Wypasał bydło, pomagał zarabiać lub zajmował się polem. To była niesamowita pomoc dla kobiety i ogromne wsparcie. Nie było możliwości narzekać. Nikt nie znał takiego terminu jak ,,lenistwo,, Nie pracujesz, nie jesz.
(zdjęcie pochodzi z mojego archiwum prywatnego. Nie znamy autora. Prowadzę swoje śledztwo w tej sprawie. Wiem tylko, że pochodzi z 1923 roku. Zdjęcie wykonane w majątku Orłów Murowany, przedstawia pracę kobiet na polu przy zbiorze buraków).

Matka czy Ojciec to świętość!

Dzieci wspierały swoich rodziców. Nie było sytuacji kiedy to matce czy ojcu się zapyskowało. Oczywiście takie sytuacje się zdarzały, ale były eliminowane zlaniem tyłka ,,wicią,, lub co było znacznie boleśniejsze utraceniem prawa do spadku po rodzicach.

Lenie były zdani na życie w skrajnej biedzie. Jedyną rzeczą jaką mogli w tym czasie robić to grabieże. Kary były surowe, jeśli ukradłeś coś u ,,Pana,, można było liczyć na serię batów lub pociągnięcie do odpowiedzialności rodziców lub całe rodziny.

Samotna matka często była szykanowana. Trudno było przekonać okoliczne społeczeństwo, że mąż zginą na wojnie. Chciwość i zazdrość były na porządku dziennym. Ogromne ilości plotek były dla kobiety obciążeniem. Obcy często doszukiwali się czy samotność kobiety wynikało faktycznie z wojny czy też ,,nie była mu wierna i ją zostawił,,.
(zdjęcie pochodzi z mojego archiwum prywatnego. Nie znamy autora. Prowadzę swoje śledztwo w tej sprawie. Wiem tylko, że pochodzi z 1923 roku. Zdjęcie wykonane w majątku Orłów Murowany, przedstawia pracę kobiet na polu).

Samotne noce, samotnej kobiety.

Noce były różne. Gorące, burzowe czy też bardzo zimne. Nie to stało utrapieniem kobiety. Największą niewiadomą było ,,czy doczekam ranka,,?

Polska była młoda, dopiero cieszyła się Niepodległością, nadchodziły ogromne zmiany a z nimi obcy ludzie.
W moich rodzinnych stronach przecierały się szlaki wielu kultur. Rosjanie, Prusacy czy Austriacy. Masowe przesiedlenia, zmiany obwodów powodowały liczne napady na samotne kobiety. Gwałty, grabieże czy morderstwa były na porządku dziennym.

U nas mówili ,,Austriacy jeszcze jakąś kulturę mieli, gorzej z Ruskimi,, tu nie było żadnych zahamowań. Głodni seksu mężczyźni pragnący kobiety tylko do jednego celu, zaspokojenia własnych żądz! Wojna potrafi zmienić człowieka w potwora! Rosjanie nie potrafili się powstrzymać. Na Lubelszczyźnie w tamtych czasach dochodziło do setek gwałtów na Polkach.

Zima wyzwaniem dla kobiety.

Rąbanie drwa dla kobiety z tamtych czasów było naturalną koleją rzeczy. Już jesienią przedsionek był pełny suchego drewna przygotowanego na najgorszy okres. Zimy tamtych czasów nie przypominają dzisiejszych. Śnieg pod samą strzechę oraz mróz sięgający prawie -30 stopni nie dziwił nikogo. Tu właśnie kobieta musiała wykazać się zmysłem taktycznym i ogromną siłą fizyczną. W domu musi być ciepło. Smalec przygotowany, wosk na świece też musi być.
(zdjęcie pochodzi z mojego archiwum prywatnego. Nie znamy autora. Prowadzę swoje śledztwo w tej sprawie. Wiem tylko, że pochodzi z 1923 roku. Zdjęcie wykonane w majątku Orłów Murowany, Przedstawia pracę kobiet na polu).

Powyższe zdjęcie przedstawia pracę kobiet na polu u ,,zarządcy majątku,, . Jak widzimy, kobiety pracują przy plewieniu. Mężczyzna z kijem kontroluje kobiety. Za przypadkowe przycięcie warzywa groziły poważne konsekwencje. Kary były różnorodne. Kobieta nie dostawała wynagrodzenia za dzień pracy, płodów rolnych oraz mogła zostać wyrzucona z pracy. Co do bicia ,,wicią,, oczywiście też było częstą praktyką.

Podsumowanie.

Nie tylko okres Średniowiecza był dla kobiet bardzo ciężki. Okres międzywojenny pokazał prawdziwe oblicze Polskich kobiet. Silnych, wytrwałych, inteligentnych i nie bojących się wyzwań. Mój post opieram na opowiadaniu mojej prababci. Widziała, słyszała i dużo wiedziała o tamtych czasach, wszystko dzięki swojej mamie która zawsze ją przestrzegała i uczyła jak żyć w ciężkich czasach.

Żołnierze walczący za wolną i niepodległą Polskę są bohaterami! Tak samo jak Ci wszyscy, którzy oddali życie za nasz ukochany kraj. O jednym często zapominamy! O Polskich kobietach! Budowały kraj, wychowywały nowe pokolenia Polaków (często same). To dzięki nim pola nie porosły chwastami, lasy nie nie zamieniły się w puszczę a młodzi nauczyli się szacunku oraz pracy. Nie znam sytuacji kiedy to w okresie międzywojennym w jakimś polskim domu nie było by ugotowane. Kobiety dokonywały w kuchni cudów, by wykarmić własne dzieci! Tak więc kobieta jest równoprawnie bohaterką walki o normalność i Polskę! Polskie kobiety odegrały znaczącą rolę w odrodzeniu i stabilizacji Rzeczypospolitej.

Post jest też moim osobistym wspomnieniem mojej prababci, która bardzo wiele przeżyła, widziała i zniosła.
Doceniam ją i wspominam cały sercem za to, że mimo wielu ciężkich chwil na początku swojego życia do końca była uśmiechniętą i sympatyczną kobietą. Podziwiam ją w swoich wspomnieniach i już do końca swojego życia będę zadawał sobie pytanie, czy gdybym żył w tych czasach byłbym w stanie cieszyć się z życia i tak kochać ludzi?

Pozdrawiam!