نوروم آکوستیک: علایم بالینی

نوروم آکوستیک (acoustic neuroma) که به آن شوانوم وستیبولر (vestibular schwannoma) نیز گفته می‌شود، یک تومور خوش‌خیم است که در شاخه‌ی وستیبولر عصب هشتم جمجمه‌ای بروز می‌کند. عصب هشتم عصب شنوایی نیز نامیده می‌شود و از گوش درونی به مغز می‌رود. شاخه‌های این عصب دو کارکرد مهم شنوایی و حفظ تعادل را کنترل می‌کنند. در صورتی که نوروم آکوستیک بر عصب فشار بیاورد، ممکن است باعث کاهش شنوایی، وزوز گوش، و عدم‌تعادل شود.

این تومور معمولاً از سلول‌های شوان (Schwann) به وجود می‌آید، که سلول‌هایی هستند که روی عصب را می‌پوشانند. نوروم آکوستیک معمولاً رشد بسیار کُندی دارد و به‌سرعت بزرگ نمی‌شود. البته در موارد نادری، ممکن است خیلی سریع بزرگ شود و بر مغز فشار بیاورد و عملکردهای حیاتی مغز را مختل کند.

خیلی از اوقات، این بیماری علایم چندانی ندارد. در واقع، علامت‌دار شدن آن ممکن است چندین سال طول بکشد. وقتی که این تومور علامت ایجاد می‌کند، معمولاً علایم آن ناشی از فشار آوردن تومور بر روی شاخه‌های شنوایی و تعادلی عصب هشتم (عصب دهلیزی-حلزونی) است. البته ممکن است بر اعصاب صورت (زوج‌های هفتم و پنجم اعصاب جمجمه‌ای) نیز فشار بیاورد و در حس یا حرکت صورت اختلال ایجاد کند، یا اینکه با فشار بر ساختارهای عروقی، مشکلات دیگری را پدید آورد.

به تدریج که این تومور بازیکن ستون می‌شود، احتمال دارد که علایم و نشانه‌های افزایش پیدا کند.

علایم و نشانه‌های شایع نوروم آکوستیک شامل موارد زیر هستند:

• کاهش شنوایی: معمولاً کاهش شنوایی در جریان این بیماری به‌صورت تدریجی ایجاد می‌شود، و فقط منحصر به یک طرف است، یا اینکه در یک طرف شدت بیشتری دارد. باید در نظر داشت که در برخی از موارد، کاهش شنوایی خیلی سریع ایجاد می‌شود و به‌سرعت هم پیشرفت می‌کند. با این حال، در اکثر موارد، ماهیت تدریجی دارد.
• وزوز گوش: در پاره‌ای از موارد نوروم آکوستیک، بیمار در گوش مبتلا، دچار وزوز گوش می‌شود.
• عدم تعادل و سرگیجه از دیگر علایم ناشی از نوروم آکوستیک هستند.
• کرختی صورت، و در موارد نادر، ضعف یا اختلال حرکتی عضلات صورت.
• در برخی از موارد، ممکن است نوروم آکوستیک به اندازه‌ای بزرگ شود که بر ساقه‌ی مغز فشار بیاورد. از آنجا که ساقه‌ی مغز حاوی ساختمان‌های حیاتی است که کارکردهایی مانند تنفس را کنترل می‌کنند، لذا چنین مواردی از این بیماری می‌توانند تهدید کننده‌ی جان بیمار باشند.

این نکته شایان توجه است که در این بیماری، مانند خیلی از بیماری‌های دیگر، بهتر است تشخیص هر چه سریع‌تر انجام شود، چرا که در برخی از موارد ممکن است تشخیص زودرس به جلوگیری از پیشرفت بیماری و ممانعت از بروز عوارض خطرناک بعدی کمک کند.