Yazmak şeytanlarımızı yenmekte bize yardımcı oluyor

Bu bloga özellikle bu başlığı atmak istedim. Son zamanlardaki "yazamama" durumumu gözden geçirdiğim dakikalardayım. Tam olayı sıfıra indirip, an başından tekrar mı başlasam diye düşünmeye başlamıştım. Evet. Günlük mü yazsam düşüncesi bir an geçti aklımdan.

Hank Moody egosu hissettim üzerimde. Ama illa New York isterim şımarıklığı içinde değilim.

source

Sadece düşününce güzel geliyor. 120 metrekare bi evin salonunu yatak odası olarak kullandığınızı hayal edin. Mutfak da salonla bağlantılı. Gözünüzü açtığınızda mavi tonda bir New York gökyüzüne bakıyorsunuz. Cama şakır şakır yağmur damlaları vuruyor.

Evet. İlla böyle bohem ortamlara ihtiyacımız var değil mi yazmak için?

Değil.

Şu esnada bohemliğin dibine kadar indim ve inanın bana burada yaratıcı hiç bir düşünce bulamıyorum.

Farkında mısınız ne zamanlar sohbet ederiz? Ne zamanlar garip sessizlikler olmaz? Ne zamanlar kendimizi başkalarının yanında rahat ve sosyal hissederiz? Ben bunu düşündüğüm zaman, endorfin salgıladığımız zamanlar geliyor aklıma. Yani mutlu olduğumuz, keyfimizin yerinde olduğu zamanlar. Anlatırken "ama ne kadar eğlendik, saatlerce muhabbet..." diye akar cümlelerimiz. Kendi kendimize ayna karşısında konuştuğumuz anları düşünün. O kadar mutlu ve enerjik bir haldesiniz ki aslında, kendinizle bile alay edebiliyorsunuz.

Bir çok insan da yaratıcılığını böyle keşfetmemiş midir? Kendi kendine şarkı söylerken sesinin farkına varmıştır belki? Belki de o heyecanlı merakla ilk defa bir enstrüman eline almıştır. Belki de izlediğimiz muhteşem aktör ve aktrisler bir gün ayna karşısında kendileriyle dalga geçerlerken mimiklerini nasıl kullanabildiklerini fark eder.

Dünyayı mutluluk kurtaracak klişesine kaçmış olmayayım. Özellikle not düşüyorum. Amacım ya da anlatmak istediğim o değil. Aman diyorum...

&

Şu sıralar kafa dinleme evresindeyim. Öğle saatlerinde uyanıyor, bilgisayar başına geçip feed inceliyorum. Acaba bugün ne çıkacak, aklıma neler gelecek düşüncesi sürekli aklımda. Saatte bir kere hemen çalışma masamın arkasında duran yatağıma girip 10 dakika yuvarlanıyorum, tekrar kalkıyorum. Bir çok kişi için depresyon olarak yorumlanabilecek bu durum, benim için tam olarak işlememekte. Bazen insanların fazla düşünmekten dolayı kafalarının tepesinin patlayacağı anlar canlanır kafamda. Ben şu an öyle bir durumdayım sanırım.

Mevzu geçmiş düşünmek, bir şeye fazla takılmak, kurmak değil. Biraz hayalcilik, biraz hedef, biraz da hedefe ulaşmak için izlenmesi gereken şeyler şeklinde işlemekte. Kurgu aslında tamamen bundan ibaret.

Yavaş yavaş ise şunu fark ediyorum.

Fazla düşünmek gerçekten zararlı. Yukarıda bahsettiğim fazla düşünmekten dolayı kafası patlayan insanlar örneğini unutmayınız. Biraz D vitamini alabilmek ve fırın gibi olan evimden biraz olsun kendimi dışarı atabilmek adına yaptığım harekette bugün, bir şey keşfettim.

Okuma alışkanlığımı neredeyse kaybetmişim. Sadece okumak için zaman ayarlamayan insanlardan biriyim ben. Genelde okumalarım ulaşım esnasında, internetin, telefonun elimin altında olmadığı zamanlardı. Bugün de madem çıkıyorum, hem de Bostanlı-Pasaport vapur yolculuğum var diye düşünüp çantama bir kitap attım. Uzun zaman önce çok ilgimi çeken, okumayı çok istediğim ama bir türlü zaman "bulamadığım" bir kitap.

Vapur yolculuğum hepi topu 25 dakika sürecekti ama büyük bir hevesle kitabı çantamdan çıkarıp okumaya başladım. Vapurun yanaştığını fark ettiğimde ise bir şey daha fark ettim. 25 dakikalık yolculuk boyunca hiç düşünmemiştim. Hiç bir şeyi. Zihnim bomboştu ve kitabın içindeydim.

Yine düşünmeye başlamam çok uzun sürmedi tabii. Ama çok güzel bir 25 dakika geçirdim. İnsanın rahatlamayı ne kadar özleyebileceğini fark ettim.

Bugün bir şey öğrendim. Yazmak kadar, okumak da şeytanlarımızı yenmekte bize yardımcı olur.

Doğu Yücel'e sevgilerimle.

 

 

Yazmaya başladığım hikaye Kubbe ile ilgili bir şey söylemek istedim. Bu hikaye benim uzun zamandır üzerine düşündüğüm bir şey. Bazı bağlantıları nasıl kuracağımı çözmek yıllarımı aldı. Yani bu hikayeyi okurken bir çocuğun hayallerinden yola çıkıldığını bilmenizi isterim. Ayrıca çabuk bitirmeyi ya da sık sık yeni bölüm yazmayı istemediğimi de söylemiş olayım. Zamanla her şey daha oturaklı olacaktır.

---

Posted from my blog with SteemPress : https://nerueger.timeets.com/2018/07/07/yazmak-seytanlarimizi-yenmekte-bize-yardimci-oluyor/

---