“รู้ว่าต้องไป แต่มันไม่มีแรง

in #thai6 years ago

แรงที่จะพาเราออกไปจากตรงนี้
มันหายไปไหนหมดอ่ะคะ?
แล้วเราจะไปหาแรงที่ไหนได้บ้าง
เพื่อพาตัวเราออกจากจากตรงนี้?”

etyiooiyrqtu.jpg
……….
วันก่อนนู้นนนน
เหตุเกิดในโรงพยาบาล
“แกกดแน่นๆหน่อย”
เจ้ถือเข็มในมือ เล็งแล้วเล็งอีก
“นี่ก็กดแน่นเต็มที่แล้วนะ”
เพื่อนเจ้นางกอดลูกชายแน่น
“แอ้ๆๆๆ แง้ๆๆๆๆ”
ลูกชายนางตัวไม่เล็ก ดิ้นก็แรง
อีแม่แทบจะกระเด็นออกไปตอนนางดิ้น
“มันแน่นไม่พอ ฉีดไม่ได้นะแก”
เจ้ยังเล็งอยู่ ยังไม่ได้ปักเข็ม กลัวปักแม่แทน
“นี่ทุ่มแรงสุดตัวแล้วนะแก หนูอย่าดิ้นเลยลูก”
ท้ายประโยค นางหันไปบอกลูก “ไม่เจ็บนะลูกไม่เจ็บ”
เด็กทำท่าเหมือนจะสงบลง
ตอนที่แม่บอกว่าไม่เจ็บ
“ไม่เจ็บกับผีน่ะสิ นี่ฉีดวัคซีนนะยะ”
เจ้กะจะคิดในใจ แต่ดันหลุดปากออกไป
“แอร้ยยยยยยยย”
เท่านั้นแหละพ่อกุมารน้อยยิ่งดิ้นกว่าเดิมอีกจ้าาาา
“แอร้ยยยยยย”
อันนี้ไม่ใช่เด็กกรี๊ด เจ้กับแม่เด็กนั่นแหละกรี๊ด
เกือบ 10 นาทีผ่านไป ...
เด็กกลับมาวิ่งเล่นใหม่ได้
คนที่นั่งหอบคือเจ้ และแม่ของเด็ก
“หนู อย่าไปวิ่งไกลลูก” นางหันไปบอกลูกชายที่ทำท่าเหมือนจะวิ่งออกนอกแผนกตรวจ
“นี่พ่อเขาไม่มาช่วยบ้างเหรอ?”
เจ้ถามไปงั้นทั้งๆที่รู้คำตอบ
“ถ้ามาช่วย ก็ต้องเห็นแล้วสิ”
นางไม่ได้มองเจ้ตอนที่ตอบ
“แล้วทำไม่ออกมาเสียทีล่ะแก?” เจ้ถาม
“ก็..รู้นะว่าต้องไป แต่มันไม่มีแรง” นางตอบ
คือไงดีล่ะ เอาเป็นว่านางมีปัญหาในครอบครัวก็แล้วกัน ตอนนี้ยังไม่ได้ออกมา นางให้เหตุผลว่า “มันจำเป็น” และ “ยังออกมาไม่ได้หรอก”​ เพราะว่า “มีอีกหลายเรื่องในครอบครัว”
จำได้ว่าทุกครั้งที่นางปรับทุกข์
เจ้ก็จะเสนอให้ “ออกมาซะ”
นางก็จะส่ายหน้าทุกครั้ง
เหตุผลก็วนๆอยู่แบบนี้แหละ
“มันจำเป็น” “ยังไม่ได้” “มีอีกหลายเรื่อง”
และปิดท้ายว่า
“รู้ว่าต้องไป แต่มันไม่มีแรง”
ประโยคเดียวกับใน inbox นั่นล่ะ
รู้ว่าต้องไป แต่มันไม่มีแรง
อ้าว.. แล้วแรงมันหายไปไหน?
“หนูลูก ไม่เอา ไม่ไป” นางเรียกลูกชายที่ตอนนี้ตั้งท่าจะติดเครื่องวิ่งออกนอกประตูแผนก เด็กน้อยหันมามองแม่แป๊ปนึง หัวเราะเอิ๊ก แล้วสตาร์เครื่อง วิ่งออกไปเลย
นางถอนหายใจหันมามองเจ้ “แกวิ่งตามลูกให้ชั้นทีสิ ฉันไม่ไหวแล้ว เมื่อกี้นี้จับฮีกดไว้ไม่ให้ดิ้น หมดแรงจะวิ่งแล้วเนี่ย อย่าว่าแต่วิ่งเลย ให้ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำตอนนี้ยังไม่ไหวเลยแก”
โอเค ไปก็ไป เจ้ออกวิ่งไล่จับหลาน กว่าจะวิ่งไล่จนจับฮีกลับมาได้ ก็เหนื่อยรอบสองอ่ะ จับได้อยู่หมัดแล้วนั่นล่ะ ถึงได้อุ้มฮีกลับมาหาแม่
“นี่ก็ลูกแก ทำไมแกไม่ไล่ตามลูกเองล่ะเนี่ย”
“อ้าว ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีแรงจะวิ่งแล้ว”
“ก็ทำไมไม่มีแรงที่จะวิ่งล่ะ” เจ้ถามต่อ
นางขมวดคิ้วใส่เจ้
“เอ๋า ก็บอกแล้วไง ว่าเมื่อกี้นี้ใช้แรงจับลูกหมดไปแล้ว พ่อเจ้าประคุณดิ้นเหลือเกินนี่นา กว่าจะกดให้ฮีนิ่งๆได้เนี่ย มันใช้แรงเยอะนะแก”
เจ้จับหลานนั่งตัก กอดไว้แล้วเอาคางกดด้วย
“แล้วทีนี้แกได้คำตอบหรือยังล่ะ?”
“คำตอบอะไร?” นางงง “ฉันถามไรแก”
เจ้ส่ายหน้า “คำตอบที่ว่า แรง หาย ไป ไหน ไง”
“ที่แกเคยพูดว่า
รู้ว่าต้องไป แต่มันไม่มีแรง
จริงๆแรงมันไม่หายไปไหนหรอก
นึกดีๆนะ นึกถึงเมื่อกี้นี้
จะวิ่งไล่จับลูก หรือกดลูกไว้ให้นิ่งๆ
มันก็ใช้แรงเหมือนกันนั่นแหละถูกไหม
พอแกใช้แรงหมดไปกับการกดลูกนิ่งๆ
แกก็เลยไม่มีแรงจะไปวิ่งไล่ตามลูกแล้วไง
บางที ที่เราบอกว่า รู้ว่าต้องไป แต่ไม่มีแรง
อาจจะเพราะเราใช้แรงทั้งหมด กดตัวเองไว้ที่เดิม ก็ได้
บางทีที่เรารู้สึกว่ามันมีมือที่ปัดไม่ออก
เหนี่ยวรั้งเราเอาไว้ ให้อยู่ที่เดิมตรงนี้
แต่ถ้าเราลองมองดีๆ
ที่มือมันปัดยังไงก็ปัดไม่ออก
ก็เพราะมันเป็นมือเราเองนั่นแหละ
มันอาจจะไม่ใช่ เขาไม่ยอมปล่อย เราไม่ยอมไป
แต่มันคือ เราไม่ยอมปล่อย และเราไม่ยอมไปหรือเปล่า?
รู้ตัวว่าต้องไป แต่ไม่มีแรง
ถ้าเธอรู้สึกอย่างนั้น มันก็คงไม่แปลกหรอก
เพราะเธอใช้แรงทั้งหมด กดตัวเองไว้อยู่ที่เดิมแล้วไง
แล้วจะเหลือแรงที่ไหนส่งไปขา
แล้วพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ล่ะ
…….
แรง พลังงาน มันไม่มีวันสูญหาย
#โตแล้ว เรียนผ่านมาแล้ว จำได้ใช่ไหม
ถ้าเธอบอกว่า รู้ว่าต้องไป แต่ไม่มีแรง
มันไม่ใช่เพราะว่า แรงหายไปไหนหรอก
ลองดูดีๆ
บางทีเธอกำลังใช้แรงทั้งหมด
กดตัวเองไว้ให้ทนอยู่ที่เดิมนั่นแหละ
เธอถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่มีแรงจะไปไง
ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ
บางทีมันไม่ใช่ เขาไม่ยอมปล่อย เธอไม่ยอมไป
แต่มันคือ เธอไม่ยอมปล่อย และเธอก็ไม่ยอมไป

Coin Marketplace

STEEM 0.35
TRX 0.12
JST 0.040
BTC 70601.40
ETH 3576.96
USDT 1.00
SBD 4.75