“ทำไมคุณไม่บอกว่ามันจะเจ็บ

“ทำไมคุณไม่บอกว่ามันจะเจ็บ
ตอนที่หนูต้องหักตัวเองให้เป็น 2”
เลข 3 ถามเลข 0
“เพราะเธอไม่ได้ถาม”
เลข 0 ตอบ
“แล้วทำไมคุณไม่บอกว่ามันเหนื่อย
ตอนที่หนูต้องฝืนเพิ่มตัวเองเป็น 4”​
เลข 3 ถามเลข 0 ต่อ
“นั่นก็เพราะเธอไม่ได้ถาม”
และเลข 0 ตอบ
“ทำไมหนูจะไม่ได้ถาม หนูถามทั้ง 2 ครั้งเลยนะ”
เลข 3 ถามทั้งน้ำตาที่นองหน้า
เลข 0 ส่ายหน้าอย่างเห็นใจ
“เธอถามว่า ทำยังไงถึงจะอยู่กับ 1+1
อีกครั้งเธอถามว่าทำยังไงถึงจะอยู่กับ 2 + 2
แต่เธอไม่เคยถามเลยว่า
ที่ไหน ใคร เหมาะกับ 3 อย่างเธอ
เธอไม่เคยถามเลยว่า
แล้วเลข 3 อย่างเธอควรไปที่ไหน
แล้วจะให้ฉันตอบอะไรกับเธอ?”

………..
กาลครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่ในอดีต ไม่ใช่อนาคต
มันคือปัจจุบันที่ดำเนินต่อเนื่อง
มีอาณาจักรตัวเลข
บนอาณาจักรมีตัวเลขมากมาย มีทั้งเลขโดด จำนวนเฉพาะ จำนวนจินตนาการ มีกระทั่งโจทย์เลข มีทุกอย่างของเลขที่เราจะนึกได้ และทุกตัวเลข (และโจทย์) อยู่กันอย่างมีความสุข โดยมี 0 เป็นศูนย์กลางของทุกอย่าง
0 เป็นเหมือนผู้เฒ่าของอาณาจักรนี้ เป็นศูนย์กลาง เป็นที่พึ่ง เป็นผู้ดูแล ใครอยากรู้ สงสัยอะไร จะไปถามจาก 0 และไม่มีเรื่องใดที่ 0 ตอบไม่ได้
และเช้าวันหนึ่ง มีคนมาเคาะประตูบ้าน 0
“หนูอยากอยู่กับ 1+1 หนูต้องทำยังไง?”
เลข 3 ถามเลข 0
“ถ้าเธออยากอยู่กับ 1+1 เธอต้องหักตัวเองออกไปให้เหลือ 2 เพื่อที่จะอยู่กับเขาให้ได้” เลข 0 ตอบ เลข 3 พอได้คำตอบแล้วก็ลิงโลดออกไป
ผ่านไป 3 เดือน
ในเช้าวันหนึ่ง มีคนเคาะประตูบ้าน 0 อีกที
“เป็น 2 มันเจ็บเกินไป มันต้องหักตัวเองออก”​
เลข 3 บ่น เลข 0 สังเกตว่าที่แก้มเธอมีคราบน้ำตาแห้งๆ
“ใช่ มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ”
เลข 0 พยักหน้า และไม่ทักเรื่องรอยน้ำตา
“วันนี้หนูมีคำถามใหม่ หนูอยากอยู่กับ 2+2 หนูต้องทำยังไง?”
“เธอก็แค่ต้องเพิ่มตัวเองให้เป็น 4 เพื่อที่จะอยู่กับ 2+2” เลข 0 ตอบเลข 3 พอเลข 3 ได้ฟังคำตอบ ก็ลิงโลดดีใจวิ่งออกไป
ผ่านไป 2 เดือน
เย็นวันที่ฝนตกหนัก มีคนเคาะประตูบ้าน 0 อีกครั้ง
และไม่ต้องเดา คนเคาะก็คือ 3 คนเดิมนั่นเอง
“เป็น 4 มันเหนื่อยเกินไป มันต้องเพิ่มตัวเองตลอดเวลา”
“ใช่ มันเป็นอย่างนั้นแหละ” เป็นอีกครั้งที่ 0 เห็นคราบน้ำตา
“ทำไมคุณไม่บอกว่ามันเจ็บ
ตอนหนูหักตัวเองให้เป็น 2”
เลข 3 ถาม น้ำตาเอ่อที่ขอบตา
“เพราะเธอไม่ได้ถาม”
เลข 0 ตอบ
“แล้วทำไมคุณไม่บอกว่ามันเหนื่อย
ตอนที่หนูต้องเพิ่มตัวเองให้เป็น 4”​
น้ำตาไหลผ่านขอบตาเลข 3 ลงอาบแก้ม
“นั่นก็เพราะเธอไม่ได้ถามอีก”
เลข 0 ตอบ
“หนูถามทั้งสองครั้ง ทำไมคุณถึงบอกว่าหนูไม่ได้ถาม”
เลข 3 ถามเสียงสั่นเครือทั้งน้ำตานองหน้า เลข 0 ส่ายหน้าอย่างเห็นใจ
“ครั้งที่หนึ่ง เธอถามว่า
ทำยังไงถึงจะได้อยู่กับ 1+1
มันมีคำตอบเดียวคือเธอต้องเป็น 2
ครั้งที่สอง เธอถามว่า
ทำยังไงถึงจะได้อยู่กับ 2+2
มันมีคำตอบเดียวคือเธอต้องเป็น 4
เลข 3 เอ๋ย ...
เธอไม่เคยถามสักครั้งเลยว่า
เลข 3 อย่างเธอ คือคำตอบของใคร
เธอไม่เคยถามสักครั้งเลยว่า
โจทย์ไหน ต้องการเลข 3 เป็นคำตอบ
เธอไม่เคยถามสักครั้งเลยว่า
เป็นเลข 3 เฉยๆ ไม่ต้องคู่กับโจทย์ได้ไหม
แล้วเธอจะให้ฉันตอบอะไรเธอ?
ฉันตอบในสิ่งที่เธอถามทั้งนั้นล่ะ
เด็กเอ๋ย... การหักบางส่วนออกไปมันเจ็บ
ส่วน การเพิ่มตัวเองไปมันก็เหนื่อย
และเมื่อไหร่ที่เราเจ็บหรือเหนื่อย
มันแปลว่าเรา อยู่ผิดที่
มันแปลว่าเรา ตอบผิดโจทย์
มันแปลว่าเรา ไม่ใช่....”
………
ถ้านี่เป็นนิทานเด็ก มันจะมีตอบจบ
แต่เพราะนี่เป็นนิทานผู้ใหญ่ มันจึงปลายเปิด
#โตแล้ว จึงต้องเขียนตอนจบกันเอง
3 อาจจะออกตามหาโจทย์ที่ถูกต้อง
หรือ 3 อาจจะอยู่เฉยๆไม่ทำอะไรเลยก็ได้
เพราะเมื่ออยู่โดดๆเป็นเลข 3 ไม่คู่โจทย์
มันก็ไม่ผิด ไม่ต้องเพิ่ม ไม่ต้องหักตัวเอง
หรือ... 3 อาจจะ repeat วงจรเดิมซ้ำๆ
วิ่งหาโจทย์อื่นๆที่ไม่ใช่ หาคำแนะนำต่อไปเรื่อยๆ
หักตัวเองซ้ำๆ เพิ่มตัวเองวนๆ
เพื่อให้ผลเท่ากับโจทย์กำหนด
มันก็แล้วแต่ 3 จริงๆนะ