สวัสดีค่ะเพื่อนชาว steemit & busy ที่น่ารัก

การทำงานครั้งแรกของเพื่อนๆ เริ่มต้นแบบไหนค่ะ ส่วนของบัวหลังเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายแล้ว ก็ไม่ได้ศึกษาต่อ ใจหนึ่งก็ยากเรียนต่อ อีกใจก็อยากจะทำงานหาเงินไม่อยากเป็นภาระของที่บ้าน หลังจากเรียนจบชั้น ม.6 เพื่อนก็ชวนไปทำงานที่กรุงเทพ นี่เป็นครั้งแรกที่เข้ากรุงเลยก็ว่าได้ค่ะ

เข้ากรุงครั้งแรกไปกับเพื่อน 4 คน ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขากระดิ่ง รองเท้าสกอลล์ ซึ่งในตอนนั้นคิดว่าตัวเองเท่ห์สุดๆ และดูดีที่สุดแล้ว ฮ่าๆๆ ซึ่งไปครั้งแรกก็ยังไม่มีที่พัก ก็คิดกับเพื่อนๆ ว่าถ้าได้งานจึงจะหาห้องพัก คืนแรกไปอาศัยนอนห้องญาติของเพื่อน ซึ่งห้องของเขาก็ไม่ใหญ่นะ เป็นห้องแถวเล็กๆ ปกติเขาอยู่กับครอบครัวพ่อแม่ลูก นับว่าเขามีน้ำใจมากๆ เลยค่ะที่ให้บัวและเพื่อนๆ พักอาศัยด้วย ญาติของเพื่อนแนะนำว่ามีโรงงานที่เขากำลังเปิดรับสมัครงาน

เช้าวันรุ่งขึ้นบัวกับเพื่อนๆ ก็ตื่นแต่เช้ารีบไปสมัครงาน ยื่นใบสมัครแล้วหลังจากนั้นไม่นานก็รู้ผลค่ะว่าได้งานทำทั้ง 4 คนเลย ทางโรงงานก็บอกให้เริ่มงานได้ในวัดถัดไป บัวและเพื่อนๆ ดีใจกันมาก รีบไปหาห้องเช่าทันที แถวนั้นห้องเช่าหายากมาก แต่โชคดีมีอพาร์ทเม้นท์ว่างอยู่ห้องหนึ่งพอดี ราคา 1,500 บาท ค่าประกันห้อง 2 เดือน ล่วงหน้าอีก 1 เดือน รวมที่บัวและเพื่อนต้องจ่าย 4,500 บาท ซึ่งแชร์กัน 4 คน เมื่อได้ห้องก็ไปขอบคุณญาติของเพื่อนและขนของไปห้องใหม่ทันที

บัวและเพื่อนตื่นเต้นกันมาก ที่ได้ห้องใหญ่พอสมควรอยู่กัน 4 คนไม่อึดอัดเท่าไร ปกติเตียงจะนอนได้แต่ 2 คนใช่ไหมคะ บัวและเพื่อนๆ นอนตามขวาง นอนได้ 4 คนพอดิบพอดี ไม่มีใครเสียเปรียบต้องนอนพื้น แต่ห้ามนอนดิ้นนะ ไม่งั้นคนที่นอนริมมีหล่นลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้นแน่ๆ คืนนั้นรีบนอนกันแต่หัวค่ำ จะได้ไม่ตื่นสาย

พอตื่นเช้ามาก็แบ่งหน้าที่กัน บัวทำความสะอาดห้อง เพื่อนอีก 3 คน หุงข้างทำกับข้าว เราจะทำกับข้าวแค่มื้อเช้า เพื่อความประหยัด เมนูหลักๆ ก็จะเป็นผัดกระหล่ำใส่วิญญาณหมู ซึ่งหาหมูแทบไม่เจอเลยค่ะ ใส่แค่พอได้กลิ่น น้ำพริกป่น ใส่น้ำปลา มะนาว แล้วก็ผงชูรส คลุกข้าวเยอะจะได้ไม่เปลืองกับ ฮ่าๆๆ บางวันก็จะมีผัดมาม่า ต้มยำปลากระป๋อง ไข่เจียว ทำให้นึกถึงตอนไปเข้าค่ายลูกเสือเลย

เมื่อทานข้าวทานปลาเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกไปทำงาน ห้องที่เราเช่าอยู่ห่างจากโรงงานประมาณ 3 กิโลเมตร คนในซอยแถวนั้นปกติเขาจะใช้บริการวินมอร์เตอร์ไซด์ แต่สำหรับพวกเราพึ่งเข้ากรุงมาใหม่ เพิ่งจ่ายค่าห้อง ซื้อกับข้าวตุนไว้ และเพิ่งจะเริ่มทำงาน อันไหนประหยัดได้ก็ประหยัด ระหว่างเดินไปทำงานก็คุยและฝันหวานถึงเงินเดือนที่จะได้ คิดคำนวณเสร็จสรรพ ว่าทำกี่วันจะได้เท่าไร ตอนนั้นค่าแรงน่าจะประมาณวันละ 150 บาท ถ้าจำไม่ผิดเพราะมันนานแล้ว

โรงงานที่บัวและเพื่อนๆ ไปทำ เขารับออกแบบสินค้า ฉลาก และรับผลิตพวกบรรจุภัณฑ์ต่างๆ มีสินค้าในท้องตลาดหลายญี่ห้อที่ใช้บริการโรงงานนี้ เมื่อไปถึงโรงงานเขาก็ให้บัวกับเพื่อนๆ แยกแผนก บัวได้อยู่ฝ่ายผลิตแบบขึ้นรูป ซึ่งตอนนั้นบัวคิดว่าเป็นงานสบายมาก เพราะเราเคยทำไร่ทำสวนหนักกว่านี้เยอะ แค่นี้สบายมาก ทำงานอยู่ในห้องแอร์ วันแรกเขาให้เข้าคัดแยกสินค้ามีตำหนิ ตอนนั้นจำได้ว่าเขาให้คัดขวดแชมพูยี่ห้อแพนทีน ดูว่าฉลากตัวหนังสือชัดไหม ขวดมีรอยตำหนิไหม งานเราจะนั่งกับพื้นห้อง ตอนช่วงเช้าก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่หลังจากทานข้าวเที่ยงอิ่มแล้วนี่สิมันเริ่มมีปัญหา หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน การไปนั่งคัดขวดกับพื้นเย็นๆ โอ้แม้เจ้า มันง่วงที่สุดในชีวิตที่เคยง่วงมา ตาจะปิดไม่ปิด อยากจะนอนเอนมันตรงนั้นเลย แต่ทำงานวันแรกไง แม่เจ้ามันทรมานมาก เมื่อก่อนกาแฟยังไม่เป็นที่นิยม ทำไงได้ละจะทำให้ตัวเองตื่น หยิกค่ะ สรุปช่วงบ่ายหยิกตัวเองจนเจ็บ เมื่อทนเจ็บไม่ไหวก็ต้องขอหัวหน้าไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้ตื่น กว่าจะผ่านพ้นบ่ายวันแรกมาได้ รู้สึกเหมือนมันนานชั่วกัปชัวกัลป์เลยค่ะ

งานสบายรายได้ดี บัวทำได้แค่เดือนเดียว ก็ต้องออกจากงาน เพราะพ่ออยากให้ไปทำงานที่จังหวัดนนทบุรี ซึ่งพ่อขับวินมอร์เตอร์ไซด์อยู่ที่นั่น แล้วอาๆ น้องพ่อก็อยู่กันครบ เนื่องจากเราเริ่มเป็นสาวแล้วอะนะ แล้วก็สวยซะด้วย ผมฟูๆ หยิกๆ ตัวดำๆ พูดตามประสาชาวบ้านก็คือหมาก็ยังไม่มองเลย แต่ในสายตาคนเป็นพ่อไม่ว่าลูกจะหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ขนาดไหน เขาก็มองว่าเราสวยน่ารักสำหรับเขาเสมอ (อันนี้คิดเอาเองพ่อไม่เคยบอก ฮ่าๆๆๆ) สำหรับวันนี้ต้องขอตัวก่อนนะคะ แล้วเจอกันโพสต์หน้าค่ะ

🌺🌺ขอบคุณสำหรับโหวตและคอมเม้น🌺🌺

🌷🌷Follow me @baiboua🌷🌷