ความเจ็บปวดหลังผ่าตัดต้อตา#1

สวัสดีค่ะทุกคน...โพสต์นี้มาชมภาพแสงอัสดงหลังจากพระอาทิตย์ตกกัน ยืนจังเวลาในแต่ละวัน พระอาทิตย์ตกเวลาต่างกันทุกวันและแสงที่รอจับเวลาเดียวกัน ของในแต่ละวัน และเอามาเปรียบเทียบกันดูมีความแตกต่างกันมากๆและสวยงามแตกต่างกันออกไป. ภาพไม่เกี่ยวกับเรื่องราวคงไม่เป็นไรเนอะ..ตายังไม่หายดี ภาพที่ได้มาถ่ายไว้ก่อนผ่าตัดตา...ตอนนี้สายเริ่มมองชัดขึ้น ความเจ็บปวดก็ลดลงบ้าง รอขอบตารอบๆที่เขียวช้ำหายดีก็ไม่ต้องปิดตาอีกต่อ อีกสักสองอาทิตย์คงหาย เป็นคนที่แพ้ง่ายโดนอะไรนิดๆหน่อยๆก็จะเขียวช้ำง่าย ยิ่งมาผ่าตัดตาด้วยไม่ต้องมองหน้ากันเลย ตาทั้งสองดำช้ำเป็นหมีแพนด้ากันเลย ถ้าใครไม่รู้คงคิดว่าสามีต่อยตาแน่ๆ🤩

ใบที่สองถ่ายในวันถัดมาแต่เวลาเดียวกัน สวยแตกต่าง...วันจันทร์ที่ 23 ปี 2518 เวลา แปดโมงเช้าของรัฐฟลอริดา มีนัดผ่าต้อเนื้อ...หมอนัดแปดโมงเช้า แต่ไปก่อนล่วงหน้า สามสิบนาที เพื่อกรอกประวัติส่วนตัวต่างๆ กรอกประวัติเสร็จ ก็นั่งรอหมอ เรย์เขาเอาโน้ตบุ๊คของเขาไปด้วย เพราะต้องนั่งรอเราระหว่างผ่าตัด แก่เขียนโพสต์ของแก่ไป ไอ้เราก็เข้าเช็คโพสต์ของเรา อ่านๆโพสต์ของเพื่อนๆและพยายามกดโหวต ก่อนจะเข้าไปห้องผ่าตัด พยายามจะไม่ตื่นเต้น ถอนหายใจเข้าออกลึกๆ แปดโมง เอ๊ะหมอยังไม่มา ความรู้สึกที่ไม่อยากรอแล้ว คืออยากทำทุกอย่างให้มันเสร็จสิ้นเร็วๆ ปกติเป็นคนคิดจะทำอะไร ทำเลย ไม่เรื่องมาก...แต่ระบบของหมอที่ฟลอริดานะ ต้องตรวจสอบประวัติ ตรวจสอบเครื่องมือเตรียมของหมอแหละ อะไรไม่รู้เยอะแยะมาก เริ่มปวดหัว กับกาแฟ เพราะเป็นคนดื่มกาแฟ เดินไปถามเจ้าหน้าที่ ว่าดื่มกาแฟได้ไหม เจ้าที่ขอดูใบสั่งที่หมอจดไว้ให้ เป็นตารางปฏิบัติเรื่องของการหยอดยา การกิน ต้องก่อนกี่ชั่วโมง รายการของกาแฟ ไม่มีในใบรายการ เจ้าหน้าที่บอกว่าอย่าดื่มเลย อดทนเอา...อดอาหารตั้งแต่ หกโมงเย็น วันอาทิตย์จนเก้าโมงเช้าจันทร์คุณหมอแล้ว มีพยาบาลเดินออกมาเรียกชื่อเรา เรย์ก็เดินเข้าไปด้วย เปลี่ยนชุดเป็นชุดของโรงพยาบาล เปลี่ยนเสร็จหมอก็ให้นอนรอบนเตียง...แล้วมีพยาบาลเข้าถามคำถามอีก ถามวัน เดือน ปี เกิด แต่งงานยัง สามีชื่ออะไร เรย์ก็นั่งข้างๆเตียงนะ แต่เราต้องตอบเอง พยาบาลสองคนเดินไป และพยาบาลอีกคนมาตรวจความดัน อีก ตรวจเสร็จ คุณหมอเดินมาทักทายถือแฟ้มประวัติเรามา ยิ้มแย้มแจ่มใส คุยดี คุณหมอบอกเดี๋ยวให้พยาบาลฉีดยาให้ก่อนนะ ถึงขั้นต้องวางยา พยาบาลลัดแขนเพื่อ ฉีดยาเข้าเส้น ก็นอนในห้องแอร์เย็นเจี๊ยบ จะหาเส้นเจอรึ เจอพยาบาลคนดำ นางเอาเข็มควานหาเส้น สะเจ็บหมดเลย จนเราต้องบอกให้หยุด...เรย์ยังนั่งอยู่ข้าง เรย์ทนไม่ไหวเลยบอกให้เปลี่ยนพยาบาลคนใหม่มา คนใหม่มา เป็นคนจีน เห็นหน้าแล้วค่อยโล่งอกหน่อย ดูแล้วนางจะเก่งนะ เออ แป๊บเดียว พยาบาลคนจีนหาเจอ เข็มก็คาไว้ที่แขน และหมอก็มาเอายาสลบฉีดเข้าเส้น ตอนยาเข้าไปนี่สิ โอ้ย มันปวดมากๆ หมอก็ชวนคุยถามเรื่องโน่นเรื่องนี้ หันไปชวน เรย์คุย เสียงหัวเราะกัน ไอ้เราก็ได้ยินแว่วๆหมอบอกให้เรย์รอสักสองชั่วโมงประมาณนั่น เวลาผ่านไปสัก 5 นาที เรารู้สึกว่าเสียงคุยกันมันเริ่มเงียบลง....นั่นคือเราหลับไปแล้ว....ตื่นอีกทีหลังผ่าตัดเสร็จแล้ว และได้ยินเสียงผู้ชายเรียก จูรี จูรี รู้สึกยังไงบ้าง คุณโอเครไหม คุณหิวไหมคุณจะดื่มกาแฟไหม ไอ้เราก็ยังไม่ได้สติเยอะ ยังเบลอๆอยู่ พูดอะไรไปบ้างไม่รู้ พยาบาลเข็นรถเรามาที่ห้องพัก ให้เรากับเรย์พักสักชั่วโมงให้เราฟื้นตัวจากยาก่อนค่อยกลับบ้าน ระหว่างรอ พยาบาลก็เอากาแฟมาเสริฟให้ คราวนี้ได้ดื่มกาแฟร้อนๆแล้ว พยายามจิมๆ กาแฟ ☕️ รู้สึกหิวข้าวอีก กว่าจะได้กินข้าวก็บ่ายสามโมงเย็น พอเรารู้สึกดีขึ้น เรย์พากลับบ้าน หมอปิดตาอย่างแน่น และมีแว่นดำสนิทให้ใส่ด้วย พอออกมาที่รถ ฤทธิ์ยาเริ่มหมด โอ้วๆๆทั้งแสงสว่างและอาการปวดเริ่มเกิดขึ้น เข้ารถได้ นอนเลย เอาผ้าคลุมหัวคลุมหน้าไว้เลย ปวดมากๆ พอถึงบ้าน มีโจ๊กอยู่เรย์ต้มให้กิน กินเข้าไปหน่อย ไม่ไหว ไม่อยากกินหรือทำอะไรเลย ปิดห้องนอนเลย ตื่นอีกที ตอน ห้าทุ่ม ...หิวอีก ก็กินโจ๊กที่เหลือ สองสามคำ ก็ต้องวางช้อน ปวดมาก อารมณ์เริ่มหงุดหงิดแล้ว รู้ตัวเลย กลับเข้านอนพยายามลืมๆความเจ็บปวด สวดมนต์ จะได้หลับ อยากให้เวลาผ่านไปเร็วจังเลย 😎😬

มาสะยาวเลย อ่านผ่านๆละกันนะ😍ใบสุดท้าย การถ่าย long exposuresในเวลาเดียวกันแต่ต่างวัน โพสต์นี้ฝากไว้เท่านี้ก่อน ขอบคุณทุกคอมเมนท์และอัพโหวต