วงเวียนใหญ่ที่ที่มีแต่ความทรงจำเกิดขึ้นมากมาย

วงเวียนใหญ่ สิ่งที่เป็นศูนย์กลางของที่นี้ หลายๆ คนอาจจะรู้หรือยังไม่รู้ นั้นก็คือ อนุสาวรีย์สมเด็จพระเจ้าตากสินมาหาราช ซึ่งทุกวันที่ 28 ธันวาคมของทุกปี ซึ่งเป็นวันคล้ายวันปราบดาภิเษกสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช พระมหากษัตริย์ผู้กอบกู้เอกราชจากพม่าให้แก่ประเทศไทย....ทางกรุงเทพจึงได้จัดงาน "วันสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช" ณ บริเวณอนุสาวรีย์ของท่านที่วงเวียนใหญ่แห่งนี้ และปิดถนนลาดหญ้าตลอดสาย มีการจัดงานมาต่อเนื่องและยาวนาน ซึ่งภายใย จะมีการขายของ นิทรรศการ ตลอดจนการแสดง การละเล่นต่างๆ เช่น การเชิดสิงโต ชกมวย

ช่วง 4 ปีหลังที่ผมย้ายออกมาอยู่บางบัวทองและเชียงใหม่ ตามลำดับ ผมก็ไม่ได้มีโอกาศมาร่วมงาน แต่ในใจผมก็ยังเคารพและนึกถึงในพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ตลอด
และก็แวะเวียนไปวงเวียนใหญ่ประจำ แม้กระทั่งตอนมาจากเชียงใหม่ทุกครั้งไป และพอพิมพ์ถึงเรื่องวงเวียนใหญ่ ก็มีเหตุการณ์หนึ่งที่ นึกถึงเป็นเรื่องแรก มันอยู่ในใจตลอดเวลานึกแล้วก็เสียใจครับ

เหตุการณ์นี้ความทรงจำในวัยเด็ก ซึ่งผมจำได้ไม่มีวันลืม อย่างที่ผมเกริ่นเอาไว้ว่าทุกวันที่ 28 ธันวาคมของทุกปี จะเป็นวันสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช และที่วงเวียนใหญ่จะจัดงานและทุกปี ช่วงผมยังเป็นเด็กจำได้หลายครั้งแม่ผมจะพาผมและพี่น้องไปนั่งจัดจองที่เพื่อรับเสด็จพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช (รัชกาลที่9) พ่อหลวงของปวงชนชาวไทย ผมจำได้ไม่ลืม แต่ด้วยเป็นเด็กไม่ค่อยรู้ผมจะงอแงขอกลับบ้านก่อนทุกครั้งไม่ทันรอได้รับเสด็จพระองค์ จำได้มีแค่ครั้งเดียวที่อดทนรอได้รับเสด็จแต่ก็แค่อยู่ห่างๆ ทุกวันนี้ก็อดนึกถึงเหตุการณ์ในช่วงนั้นไม่ได้

พระบรมฉายาลักษณ์ของพระองค์ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็ทำให้อดคิดในพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ท่านที่มีต่อประเทศไทยไม่ได้ ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหนของประเทศก็จะมีรอยเท้าของพ่อ ก้าวย่างไปทุกหนทุกแห่ง แม้กระทั่งแหล่งทุรกันดารแค่ไหนที่ไม่มีใครไป ขอเป็นข้ารองบาททุกชาติไป

ข้าพระคุณเจ้าขอน้อมเกล้าน้อมกระหม่อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณหาที่สุดมิได้
ทั้ง 2 พระองค์จะเป็นที่เคารพเทิดทูนและอยู่ในใจของผมเสมอ ผมใช้คำผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ

วันนี้ขอจบเรื่องราวสมัยเด็กตอนที่ยังอาศัยอยู่ที่วงเวียนใหญ่ไว้เท่านี้ก่อนครับ พรุ่งนี้จะมาเขียนต่อเรื่องราวของที่นี้อีกครั้ง