Sunset Photography : ห้วงเวลาแห่งอามรมณ์

สวัสดีเพื่อนๆ ชาว steemians ทุกคนครับ มาถึงวันศุกร์อีกสัปดาห์หนึ่งแล้ว วันเวลาก็ยังคงไม่คอยใครอีกเช่นเคย จริงๆ ผมเห็นประกาศกิจกรรมใหม่ของ @thaiteam ในหัวข้อ การถ่ายภาพ พระอาทิตย์ ลับขอบฟ้า Sunset Photography Contest ครั้งที่ 2 ตั้งแต่เมื่อวาน และตั้งใจจะถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกตั้งแต่เมื่อวาน แต่ท้องฟ้าไม่ค่อยเอื้ออำนวยสักเท่าไรเลยไม่ได้ภาพมา
ผมยังเหลือภาพเก่าซึ่งเคยเอาลงแล้ว แต่ไม่ใช่โพสต์การประกวด Sunset ที่ถ่ายไว้ในสวนที่ผมต้องพาแม่ไปเป็นประจำ จำได้เลยว่าตอนนั้นมันแฝงไปด้วยความสวยและมีความสุข ยามที่ผมมองภาพถ่ายพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าและสะท้อนผิวน้ำในสระ
แต่ตอนนี้ที่ผมได้เอาลงอีกครั้งมุมมองความรู้สึกของภาพ Sunset ภาพนี้กลับเปลี่ยนรู้สึกผมให้ดูเศร้า เหงา ในวันที่ต้องแม่ไป แต่คงเหมือนพระอาทิตย์ที่จะลาลับขอบฟ้าไป ก่อนที่จะพบกันใหม่อีกครั้ง ความรู้สึกคงไม่ต่างกัน แต่ต่างตรงความห่างของระยะห่างของเวลาแค่นั่น

แต่ก็คงเป็นเรื่องของความรู้สึกที่ยังมีห่วง มีรัก นั้นแระ ในยามที่คนเราอ่อนแอในบางช่วงอารมณ์ภายในใจของเรา แต่ก็ต้องดำเนินชีวิตและครอบครัวต้องไปให้ได้แบบปกติสุข
ผมคิดเสมอนะว่ามีอะไรหลายๆ ที่เราอยากทำอีกเยอะ โดยเฉพาะเรื่องท่องเที่ยวยิ่งเห็นภาพสวยๆ ในบรรยากาศต่างๆ ของหลากหลายสถานที่ มันยิ่งทำให้เราเกิดแรงบบันดาลใจได้เช่นกัน ที่เหลือก็รอแค่ช่วงเวลา ที่เราจะทำให้เป็นจริงก็แค่นั้น
และในความคิดคิดว่าคงอีกไม่นานนะถ้าปัจจัยทุกอย่างลงตัว ก็จะสามารถว่ายไปในทะเลที่กว้างไกลมากกว่าแม่น้ำเล็กๆ ตอนนี้ก็พึ่งก็ 40 ยังคิดว่ายังทำอะไรได้อีกเยอะแยะ เพียงแต่ว่าจะทำหรือไม่ทำ

ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ติดตามและโหวตครับ
ขอบคุณ @thaiteam
Thank you @curie
Thank you @good-karma
Thank you @planter for all your support