เรืองราวชีวิตตอน"อุดมการณ์บนเส้นขนาน"

อยู่ท้องไร่ท้องนาประสายาก
ต้องลำบากตรากตรำผิวคล้ำหม่น
ดูรูปร่างหน้าตาไม่น่ายล
ต้องสู้ฝนอยู่ใต้ฟ้าหน้าสู้ดิน

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ จากโพสต์ที่แล้ว เมื่อฉันมาอยู่ท้องไร่ท้องนา จากคนที่ทำไร่ทำนาไม่ค่อยเป็น ก็ต้องเริ่มเรียนรู้ใหม่ทุกอย่าง เนื่องจากสามีเป็นคนขยัน
หาตัวจับยาก ครอบครัวของเขาก็ถือว่าเป็นครอบครัวที่มีอันจะกินสำหรับคนบ้านนอกครอบครัวหนึ่ง พ่อแม่ของเขาจะเป็นคนขยัน สำหรับพ่อเป็นคนใจดี ส่วนแม่จะขยันกว่าพ่อและเป็นคนดุมาก คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น ไม่นินทาลับหลัง พูดตรงไปตรงมา จนคนแถวนั้นจะรู้และพูดว่าท่านเป็นคนหน้าไม่รับแขก แต่ท่านก็ดีกับฉันมาก เวลาที่ฉันกับสามีทะเลาะกัน ท่านจะเข้าข้างฉันเสมอ ท่านจะดุลูกชาย ท่านมีที่ดินและวัวควายเยอะ แถมเรื่องความขยันยังมาเป็นที่หนึ่ง ท่านจะสอนให้ลูกเป็นคนขยันเหมือนกับท่าน ไม่งอมืองอเท้า ถ้าลูกคนไหนขี้เกียจก็จะโดนตีเขาจึงได้นิสัยแบบนั้นมาจากครอบครัว

ส่วนฉันไม่เคยสู้กับงานมาก่อน พี่ๆทุกคนจะคอยเอาใจน้องสาวคนสุดท้องเสมอ งานหนักก็ไม่ค่อยได้ทำ มีดุบ้างถ้าทำผิดแต่ก็ค่อยๆพูดค่อยๆจา ไม่มีการตี เรื่องการทำงาน พี่จะไม่ค่อยให้ฉันทำงานหนัก เราอยู่กันแบบสบายๆ ถ้าเหนื่อยก็พักผ่อนให้หายเหนื่อยเสียก่อน แล้วค่อยลงมือทำต่อไป

หลังจากที่ฉันแต่งงานและมาอยู่กับสามีที่ทุ่งนาแล้ว ฉันก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสไปเยี่ยมพี่ๆเลย ฉันจมปรักอยู่แต่กับนาไร่ เวลาฉันมีโอกาสไปเยี่ยมพี่ๆทีไร ทุกคนจะดีใจและหาของติดไม้ติดมือให้ฉันเสมอ ทุกคนสงสารฉันที่ได้สามีเป็นคนขยัน เพราะทุกๆคนรู้ว่าฉันไม่เคยทำงานหนักเลย ท่านเวทนาที่เห็นฉันทำงานหนัก จากคนที่มีหน้าตาผิวพรรณธรรมดาๆ กลับกลายเป็นคนหน้าตาหมองคล้ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยฝ้า พี่ๆจะคอยปลอบใจและให้กำลังใจน้องเสมอ ท่านสอนให้ฉันอดทน ถึงจะลำบากอย่างไรก็ขอให้สู้ต่อไป เพราะพวกพี่ๆไม่อยากจะเห็นหลานน้อยเป็นกำพร้า ด้วยความที่เราทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ ความอดทนของฉันดูเหมือนว่ามันจะน้อยลงทุกที...

นอกจากสามีจะเป็นคนขยันแล้ว เขายังเป็นคนดุอีกด้วย ที่เขาดุก็ไม่ใช่เรื่องอะไร ก็เรื่องการทำงานนี่แหละ คือว่าด้วยความที่เขาเป็นคนขยัน พอกินข้าวเที่ยงเสร็จ เขาก็จะมวนยาสูบแล้วจุดไฟ จากนั้นก็ลงไปทำงานทันทีโดยที่ไม่นั่งพักผ่อนเลย ส่วนฉันเองตอนอยู่กับพี่จะทำงานแบบสบายๆ โดยกินข้าวเสร็จก็นั่งพักผ่อนให้แดดอ่อนก่อนค่อยลงทำงาน เมื่อสามีเห็นฉันทำเหมือนที่เคยเขาก็จะดุ เขาเป็นคนใจร้อน คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น ไม่อ้อมค้อม เอาใจไม่เป็นและไม่เคยคิดว่าจะถนอมน้ำใจ เนื่องจากฉันไม่เคยลำบาก พอได้มาอยู่กับเขา จึงมีความรู้สึกว่าลำบากมาก โดนเขาดุอยู่บ่อยๆ จนบางครั้งถึงกับร้องไห้อยู่คนเดียว เนื่องจากเราสองคนมีอุดมการณ์ที่ไม่เหมือนกัน มันจึงเป็น"อุดมการณ์บนเส้นขนาน"

อีกอย่างหนึ่งเราแต่งงานแบบคลุมถุงชน ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขารักฉันหรือไม่ แล้วฉันล่ะ...รักเขาหรือเปล่า?... หรือเราอยู่กันเพียงเพื่อทำหน้าที่สามีและภรรยาเท่านั้น ฉันคอยถามตัวเองอยู่เสมอ เมื่อวันเวลาผ่านไปจนลูกน้อยอายุได้1ปี3เดือน ชีวิตเกิดผกผัน เราทะเลาะกันจนถึงขั้นเลิกรา เขาไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันไป ฉันมีความรู้สึกว่าเขาไม่ได้อาลัยใยดีอะไรฉันเลย สำหรับเรื่องของความรักแล้ว เขาไม่เคยแสดงออกว่าเขารักฉัน หรือเป็นเพราะว่าเขาไม่ใช่คนอ่อนหวาน บางครั้งเขาก็พูดดี บางครั้งเวลาฉันทำอะไรไม่ถูกใจเขาก็ดุ ฉันจึงรู้สึกลังเลและไม่แน่ใจว่าเขารักฉันหรือเปล่า?...

ด้วยความที่ฉันอาจจะมีความคิดที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ฉันจึงหอบลูกมาหาพี่ชาย ท่านก็อ้าแขนรับด้วยความดีใจ ซึ่งตอนนั้นลูกชายก็กำลังหัดเดินพอดี แกเป็นคนมีวิวัฒนาการช้า กว่าจะพูดได้ก็ปาเข้า1ปี6เดือน พอพักอยู่กับพี่ได้หลายวันแล้ว ฉันจึงปรึกษากับพี่ว่าจะไปทำงานทำที่กรุงเทพ โดยให้พี่เลี้ยงลูกให้ ส่วนฉันก็จะหางานทำและส่งเงินมาให้ ซึ่งพี่ก็ตามใจฉัน

วันหนึ่ง...ฉันจึงไปเดินเที่ยวตลาดนัดในตัวอำเภอ โดยได้เสื้อและกางเกงชุดหนึ่งสำหรับใส่ไปทำงานในเมืองหลวง ฉันตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่กลับไปหาผู้ชายคนนี้อีก เขาช่างเป็นผู้ชายที่โหดร้ายกับฉันเหลือเกิน ฉันเคยเห็นแต่สามีคนอื่นทั่วๆไปที่คอยเอาใจภรรยา พูดจาไพเราะแต่ไม่ใช่หวานปานน้ำผึ้งหรอก เพียงแต่ถ้อยคำเหล่านั้นจะพูดทำนอง"บัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น"เสียมากกว่า

พอเราเลิกกัน ฉันก็ให้หลานชายซึ่งกำลังเป็นหนุ่ม ไปขนเอาข้าวในเล้าที่เราเคยทำมาร่วมกัน แบ่งกันคนละครึ่ง หลังจากนั้นเป็นต้นมาฉันก็ไม่ได้พบกับเขาอีกเลย...

เรื่องราวชีวิตยังไม่จบ จะเป็นอย่างไรต่อไปนั้น ขอเชิญเพื่อนๆรอฟังตอนต่อไป สำหรับวันนี้ฉันต้องขอตัวก่อน ขอให้เพื่อนๆจงพบเจอแต่สิ่งดีๆกันนะคะ สำหรับวันนี้ สวัสดีค่ะ

ขอขอบคุณทุกๆอัพโหวต คอมเม้นต์และการติดตามนะคะ ขอขอบคุณsteemitที่ทำให้เราได้รู้จักกันกับมิตรภาพดีดี

Thank you for upvote, comment and follow me.
Love you all.