Happy Events Story Contest (เพื่อนรัก)

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ก็กลับมาพบกันอีกเช่นเคยนะคะกับกิจกรรมดีๆที่@thaiteamได้จัดขึ้นเพื่อให้ชุมชนของเราได้ร่วมสนุกกัน ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่ดีมากๆเพราะนอกจากจะมีเรื่องราวที่จะโพสต์ในแต่ละวันแล้ว ยังมีสิทธิ์ลุ้นรับรางวัลอีกด้วย สำหรับกิจกรรมนี้มีชื่อว่า"Happy Events Story Contest"
หรือการประกวดการเขียนคำบรรยายถึงเรื่องราว เหตุการณ์ต่างๆที่ทำให้เรามีความสุขและประทับใจในชีวิต สำหรับโพสต์นี้ฉันเขียนเป็นโพสต์ที่6แล้วค่ะ

เพื่อนๆคะ ฉันเกิดอยู่ในชนบทและเป็นลูกชาวนาที่มีฐานะยากจนคนหนึ่ง ชีวิตในวัยเด็กจึงมีความกินอยู่แบบอดๆอยากๆ เงินที่จะได้ไปโรงเรียนนานๆครั้งถึงจะได้ทีละสลึง ห้าสิบสตางค์หรืออย่างมากก็ได้วันละบาทเอง แม่ค้าที่ไปขายของในโรงเรียนก็จะเป็นยายแก่หาบตะกร้าพร้อมด้วยอาหารเป็นต้นว่าส้มตำ ผัดหมี่และขนมหวานจำพวกท๊อฟฟี่ ซึ่งบรรจุในถุงเล็กๆยาวๆ ภายในถุงจะมีขนมอยู่ประมาณ4-5ชิ้น แต่ละชิ้นก็จะมีขนาดพอๆกับลูกอมในปัจจุบัน ซึ่งเขาจะขายในราคาห่อละ1สลึง
กว่าฉันจะได้กินของพวกนี้ต้องใช้เวลานานเพราะว่าความยากจน ฉันมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เธอเป็นลูกครู แต่เธอและฉันอยู่คนละหมู่บ้าน เวลามาโรงเรียนเธอจะปั่นจักรยานมา ในสมัยนั้นถ้าใครมีจักรยานก็ถือว่ามีฐานะดีพอสมควร เธอดีกับฉันมาก ตอนเช้าเมื่อเธอมาถึงโรงเรียน เธอก็จะให้ฉันปั่นจักรยาน ฉันปั่นจักรยานทุกวันจนชำนาญ ตอนพักเที่ยงเธอก็จะพาฉันไปกินก๋วยเตี๋ยวที่เขาขายอยู่ในหมู่บ้าน ซึ่งเธอเป็นคนจ่ายตังค์ ที่บ้านของเธอถือว่ามีฐานะดีพอสมควร พ่อก็เป็นครูสอน ส่วนแม่ก็เปิดร้านขายของชำ เวลามาโรงเรียนเธอจึงได้เงินมาจับจ่ายใช้สอยพอสมควร มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอซื้อน้ำหวานแล้วยื่นให้ฉัน ช่วงนั้นกำลังจะเข้าแถวพอดี ฉันดูดน้ำหวานหมดแล้วเหลือแต่ก้อนน้ำแข็ง ฉันจึงจับเอาก้อนน้ำแข็งเข้าไปในปากเพื่อที่จะเคี้ยว ทันใดนั้น! ก้อนน้ำแข็งก็คับปากฉันพอดี จะเคี้ยวก็ไม่ได้ จะคายทิ้งก็ไม่ได้ กว่าก้อนน้ำแข็งจะละลาย เล่นเอาปากของฉันเย็นชาไปหมด ฉันก็นึกขำและนึกตำหนิตัวเองเหมือนกัน เธอเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันมาตลอดและไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันเลย จนในที่สุดเราทั้งสองจึงผูกเป็นเสี่ยวฮักเสี่ยวแพงหรือเพื่อนรักนั่นเอง พอเรียนชั้นป.6 พ่อของเธอจึงยอมให้เธอขี่มอเตออร์ไซด์มาโรงเรียนเพราะเห็นว่าเธอโตแล้ว และเธิก็ให้ฉันลองขับดูจนฉันชำนาญ เรียกได้ว่าฉันขี่จักรยานและมอเตอร์ไซด์ได้ก็เพราะเธอนั่นเอง

พอเรียนจบป.6 เราจึงไปสอบเลือกห้องอยู่ในโรงเรียนประจำอำเภอ เราได้อยูากันคนละห้อง เธอมีเพื่อนใหม่ในห้องเดียวกัน ส่วนฉันก็เช่นกัน ในโรงเรียนแห่งนี้มีนักเรียนทั้งหมดประมาณ2,000กว่าคน ในช่วงนี้เองที่ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยสักเท่าไหร่ แต่ถ้าวันไหนเราเจอกัน เธอจะชวนฉันไปกินข้าวราดแกงชามหรือก๋วยเตี๋ยวทันที จริงๆแล้วฉันเกรงใจเธอมาก แต่เธอก็คะยั้นคะยอจนฉันต้องยอม สมัยนั้นฉันจะปั่นจักรยานไปโรงเรียน ระยะทางจากบ้านถึงโรงเรียนประมาณ8กิโลเมตร ฉันได้เงินไปโรงเรียนวันละ2-3บาทพร้อมกับห่อข้าวเหนียวไปกินตอนเที่ยงด้วย เงิน3บาทก็จะซื้อส้มตำ1ถุงๆละ1บาทซึ่งแม่ค้ากรอกใส่ถุงไว้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็จะนำอาหารไปกินใต้ต้นไม้กับเพื่อนๆประมาณ5-6คน พวกเขาก็จะซื้ออาหารไปสมทบเช่นกัน นานๆครั้งถ้าฉันมีโอกาสได้เจอกันกับเพื่อนรัก เธอก็จะเลี้ยงข้าวตลอด จนกระทั่งจบม.6 เราก็ห่างไกลกันไปคนละทิศละทาง แต่ความดีของเธอยังประทับใจและตราตรึงอยู่ในใจฉันไม่มีวันลืม

สุดท้ายนี้ฉันต้องขอขอบคุณ @thaiteamที่สรรหากิจกรรมดีๆมาให้พวกเราได้ร่วมสนุกกัน พร้อมทั้งขอชื่นชมกับเพื่อนๆที่ช่วยสนับสนุนการประกวดในครั้งนี้ด้วยค่ะ

สำหรับวันนี้ฉันต้องขอจบโพสต์ไว้เพียงแค่นี้ก่อน เอาไว้เจอกันโพสต์หน้า สำหรับวันนี้ สวัสดีค่ะ

สำหรับเพื่อนๆที่สนใจอยากจะเข้ามาร่วมสนุกกับชุมชนของเราแถมยังมีรายได้อีกด้วย กรุณากดเข้าลิ้งค์นี้เลยค่ะ

วิธีลงชื่อสมัครใช้ Steemit แฟลตฟอร์ม​โดยคุณตุ๊กตา
👉 https://steemit.com/thai/@tookta/pt-1
👉 https://steemit.com/thai/@tookta/pt-2

ขอขอบคุณทุกๆอัพโหวด คอมเม้นต์และการติดตามนะคะ