HAKİKAT GÖRÜNENDEMİ?

Kynk

harâbat ehlini hor görme zakir,
defineye malik viraneler var...
Erzurum'lu İbrahim Hakkı Hz.

Yukarıdaki mısraların bir de hikayesi var, dilerseniz aratıp okuyabilirsiniz. Buraya bir link bırakmak isterdim ama o kadar fazla anlatımı var ki en iyisi size bırakmak olur diye düşündüm.

Bakınca ne görüyorsunuz bir insanda?
İtibar, makam, serserilik, berduşluk, ayyaşlık veya dindarlık.
Her ne olursa olsun gerçekte hakikati görebilmek gibi bir maharetimiz var mı?
Benim yok ve üstüne üstlük bunun yanında eser miktarda önyargılı biriyim, her ne kadar bu durumdan kaçmaya çalışsamda. Bunun kabahatini kısmen kendime, kısmen de çevreme bağlıyorum. Belki önyargı değildir, belki korkudandır, belki tanıdığım insanların bende bıraktığı etkidir, belki de yeni birilerini tanımak istemediğimden kaynaklanıyor olabilir. Her seferinde yeryüzünde hiçbir yargı sistemi insanların bütünü tarafından kabul görmemiştir, önyargı müstesna sözünü kendime ne kadar tekrar etsem de, yenik düşüyorum çoğu zaman bu duruma.

Gelmeyin dünyama, karışmayın akıp giden hayatıma, samimiyetsizlik hissediyorum, çıkar hissediyorum sizlerde ve daha başka kendimde tahammül olmadığını hissediyorum, en ufak sözünüzü yanlış anlayabilirim ve bütün gemileri hatta limanları dahi yakabilirim. Böyle hissedenler vardır belkide çevresindeki insanlara bakınca, herşeyi bırakıp kaçmak isteyen. Ben yaşıyorum açıkçası bu durumu arada bir de olsa, insanların gözlerinin içine bakınca kötü hissediyorum bazen. Bazen ise kötü olduğunu bildiğim insanlarla irtibatı olan insanları görüyorum ve "bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim" cümlesinden yola çıkarak o insanı da aynı kefeye koyuyor ve üstünü örtüyorum. Kendi geçmişimi unutmuş gibiyim, sanki hep düzgün bir hayat yaşamışım da, hiç kirlenmemişim, hiç kötü olmamışım.

Evet bir çok yanlış adım attım, bir çok karanlık noktayı geride bıraktım, yargılandım, yanlış anlaşıldım, yalnız bırakıldım. Şimdi bunlardan yola çıkarak ilk başta bıraktığım mısraları kendim için rehber olarak kabul etmeyi uygun buldum. Kimbilir bakınca harabe gördüğün insanın derininde ne cevherler vardır, kimbilir ne hazineler saklıdır, kimbilir belki benden daha üstün bir makamı vardır gök aleminde. Ötekileştirmeden, başkalaştırmadan, dışlamadan yarınlara birlikte yürüyebilecek güzel günler bekliyordur bizi muhakkak, bize sadece bunu anlayabilmek, hissetmek gerekiyor. En azından bizim anlamamız gerekiyor, yoksa hayat bize anlatmaya çalışınca inanın çok yumuşak bir öğretmen edasında davranmıyor. Öyle bir düşüyorsun ki uzanan el ötekin olarak gördüğünden geliyor ve bir ömür muhasebesini yapıyorsun vicdanında ve ne gariptir ki o güne kadar etrafını saran kalabalığın kocaman sessizliği ile başbaşa kalıyorsun. Rabbim bize bunu kendi içimizde en güzel şekilde anlamayı nasip etsin...

Burada yazıya döktüğüm her satırı kendi nefsime hitap ederek yazdım, ama kim bilir kimin payına ne düşeceğini. Okumaya zaman ayırdığınız için teşekkür ederim...

e.avina