HAYATTAN GERÇEK KESİTLER...

Kaynak

Hafızamdan bir şeyleri silmek mümkün olsaydı anlatacağım olayı kesinlikle yaşanmışlıkların dışında tutardım.
Yaklaşık 8 yıl öncesi. Daha da öncesinde iki ay kadarlık bir süre çalıştığım ve ve sonrasında ayrıldığım ve tekrardan 3 yıl sürecek bir çalışma hayatı. Bu 3 yılın 2. sinden sonrası kabus gibi 1 yıl. Şöyle ki hiç birimiz hayatın her anını istediğimiz gibi yaşayamıyoruz. Gerek çalışma hayatı gerek sosyal yaşantımız olsun bizim istediğimiz güzellikte geçmiyor. Bunun en büyük etkeni ise bizim dışımızda gelişen her şey diyebiliriz. Burada iş hayatımda yaşadıklarımdan çok bahsetmeyeceğim. İş hayatında çalışan sayısının artması kişilik olarak çevrendeki farklılıklarında o kadar artması anlamına geliyor ve ne yazık ki bu karakterlerin çokluğu sizi çok fazla rahatsız ediyor olabilir çünkü bende öyle bir durum yaşandı. Bunları bir kenarda bırakalım burada anlatmak istediğim olayın içinde bu karakterleri anlatmaktan ziyade olayın kendisine yoğunlaşmak istiyorum.

İki yılın ardından artık işe gidişlerim çok mutluluk verici değil dahası her adım atışımda sorumluluklarım dışında beni ikna edecek başka bir güç yok. Ayaklarım her gün geri adım atmak istemesine rağmen böylece sürüp giden bir yıl gelecek. Evet huzursuz koca bir yıl ve bunun sebebi ise size güvenen insanlara verdiğiniz bir söz şöyle ki bu söz yanlış telaffuz sonucu ortaya çıkınca istemsiz olarak kendi karakterinizden ödün vermeseniz de sabretmek gerçekten güç.

Neyse fazla uzatmadan bu süre sonunda yollarımızı ayırdığımız için mutluydum ve artık yeni bir ortam yeni bir başlangıç için hazırdım ama geçen 3 yıllık dönemde çok güzel arkadaşlarım oldu ve bugün dahi kendileriyle diyalog halindeyim.

Bir ay kadar bir dinlenme toparlanma süreci ve yeni bir başlangıç yeni bir iş hayatı, herşey mükemmel diyemesekte psikolojik olarak yıpratacak bir durum yok en önemlisi geçmiş dönemlerden elde ettiğim tecrübeler sonucu hayatıma bir iş ortamının daha fazla dahil edilmemesi gerektiğini anlamanın verdiği rahatlık ve huzur. İlk aylarım ve eski patronumun birkaç kez araması ve benim cevap vermeyişim çünkü cevap verecek olursam ikna etmesinden çekinmem. Patronun kendisiyle bir sorunum olmadı ve çalışanları ile arkadaş gibi ilişkisi belki de bir çok çalışanın orada tutunmasının en büyük nedeniydi. Daha fazla uzatmaya gerek yok birkaç arkadaş dışında bir daha ortamdan kimseyle diyalog kurmadım.

Hemen hemen 4 yıl sonrası. Hem komşum hem de geçmiş dönemlerde birlikte çalıştığım arkadaşımın hanımı ile konuşurken arada "Yaşar abi kanser biliyor musun" demesiyle donup kalışım. Kendimi biraz toparlayınca "ne zamandır bu durumda" sorusuna bir yıldır bu hastalıkla mücadele ettiğini öğrenince aklıma cevap vermediğim aramalar geldi. Eşinin diyalog halinde olduğunu bildiğim için her şeyi bir kenara bırakıp ilk gideceği ziyarette bana haber vermesini istedim. Genellikle her hafta sonu gidiyormuş. Şehrin dışında olmasada merkezinden uzakta sakin bir ortamda aldığı evde yaşadığı için her zaman ziyaret mümkün olmuyordu ama o hafta sonu ziyaretine gidecektim.

Hafta sonu Cumartesi akşamı dışarı çıkmam gereken bir durum varken telefonum çalıyor ve arayan arkadaşımın eşi ve ilk düşündüğüm "galiba ziyarete gidecek, geç oldu ama olsun giderim" diye içimden geçirmek oldu ta ki telefonu açana kadar. Telefonun ucunda bir dram olacağını düşünmeden açtım ve çok kısa bir hal hatır sormanın ardından o cümle geliyor "Yaşar abi intihar etmiş", zamanın donduğu an işte. Belki bir gün sonra ziyaret edecektim ama kanser haberinin üzerinden daha çok zaman geçmemişti hafta içi kötü haberin ardından hafta sonu daha kötü bir haber.

Olayın gerçekleştiği eve gittik, kötünün kötüsü burada karşıma çıktı. Çalışanlarının bir kısmı oradaydı ve hepsi de daha önce birlikte çalıştığım insanlar. Konuşuyoruz tabi nasıl oldu, nasıl bu duruma gelindi. Kullandığı ilaçların kısmen etkisini bir kenara bırakıp daha vahim olan olayları paylaşacağım. İki evlilik yapmış biri Yaşar abi ilk evliliğininden iki oğlu ikinci evliliğinden ise bir oğlu vardı. İkinci evliliğinden olan oğlu küçük olduğu için psikolojik olarak etkilenmesin diye bu sakin yerde yaşamayı planlamış ve hastalığını burada atlatırım diye düşünmüş ama hiç bir şey istediği gibi olmamış. Kanser hastalarının en büyük desteğinin moral olduğu söylenir ama Yaşar abinin öyle olmamış yapayalnız kalmış o evde. Ziyaretine genelde çalışanları gidiyormuş onlarda olmasa ne büyük çocukları ne de ikinci hanımı uğramazmış. Artık gömleğini bile kendi giyebilecek durumda değilmiş. Yaşamına son vermeden önce ki akşam hanımına "seni özledim yanıma gelirmisin" diye sormuş onun cevabı ise "araba tamirde sabah ilk dolmuşa binip geleceğim" olmuş. Yaşar abi yaşantısına son verirken yanında kimse yokmuş, yani sizin anlayacağınız hanımı o gün yanına gitmemiş. Oğulları zaten kendi dünyasında. Asıl vahim olan durum şu, Yaşar abinin kendi ailesi için ve çevresi için neler yaptığını biliyordum. İzmir'in en işlek caddesinde mekanı vardı, hatırı sayılır bir kazancı vardı. Çocuklarının ve hanımının arabaları kazançları kendi sayesinde oluyordu ve çok iyi bir durumda ve diledikleri gibi yaşayacakları bir zenginliğin içindeydiler. İnsan ne kadar zenginlik içinde olursa olsun sevdikleri yanında olmayınca bir anlam ifade etmiyor dahası ne kadar sevdiğin kişi olursa olsun ihtiyacın olduğunda yanında olmuyorsa yine bir anlam ifade etmiyor.
Yapayalnız bir hayat insanı her türlü zorluğun içinde bırakabilir fakat çevren kalabalık olunca yalnız kalmak daha kötü, sevmelerinin, fedakarlıklarının bir anlam ifade etmeyişi hayata tutunacak bir dalının kalmadığı anlamına geliyor. Burada anlatmak istediğim tutunacak dalı kalmayan insanın kendi canına kıyması değil bunu asla tasvip etmiyorum. Ama insanlara verdiğimiz kıymetin bize dönüşü ne derece bunu anlamaya çalışmak istiyorum. Bir ömrü boşa yaşamak gibi birşey. Başında söylediğim gibi bazı bölümleri hafızamdan çıkarmak mümkün olsaydı bu hadiseyi mutlaka çıkarılacaklar arasında bulundururdum.

Bu konu üzerinde belki de konuşulacak çok şey var ama asıl olan bu durumun intihar değil bir parça cinayet oluşu evet cinayet. İnsanları böyle bir durum karşısında yapayalnız bir hayatın içine bırakmak bir cinayettir. Faili belli ama cezası verilmeyen bir cinayet. Ama biliyorum ki İlahi adalet bu cinayetin faillerini ömür boyu kendi vicdanlarına mahkum edecektir.

Konuyu biraz uzattım ama üzerinden bir yıl geçmiş ve herkes kendi dünyasına çekilmişken bu olayı hatırladım bir an. Belki de unutmak adına yazıyorum, belki de bizlere bir ders niteliğinde olacaktır bu paylaşım ama ne olursa olsun Rabbim kimseyi yalnızlığa bırakmasın ve umudunu yitireceği bir güne gözümüzü açtırmasın. Şahsım adına mutluluğu hak eden herkese sevdikleriyle birlikte olacağı bir ömür için canı gönülden dua ediyorum. Kalın sağlıcakla.

e.avina