Who came up with the adhesive plaster

Yapışkan sıva geçmişi 1882'de, Alman Paul Karl Boyersdorf'un doğal kauçuk, çam sakızı, çinko oksit bir keten kumaş parçası uyguladığı ve bir sıva (Yunan leikos - “ışık”, emplastron - “merhem”) kullanıldığı zaman başladı. O zamandan beri, birkaç yıl geçti ...1890'da öğleden sonra 1890'da, Alman Hamburg kentindeki evinde, 27 yaşındaki eczacı Oscar Troplowitz, uzman Pharmazeutische Zeitung gazetesinin son sayısına bakıyordu. Reklamlardan biri genç bir adamın ilgisini çekti. Bir depo ile birlikte küçük bir kimyasal ve ilaç fabrikası (70 bin DM için) acilen ve ucuza satın almayı teklif etti.Köklerini 17. yüzyılda Yukarı Silezya'ya götüren Yahudi ailesinin bir ülkesi olan Troplovits, tüm işini kendi işi hakkında hayal ediyordu. Oscar, satış teklifiyle o kadar ilgileniyordu ki, reklamverene, ilgilendiği bazı ayrıntıları açıklamasını isteyen bir mektup yazmaya karar vermişti. Cevap gelmek için uzun değildi. İlaç endüstrisinde iyi bilinen bir uzman olan Paul Carl Biersdorf'dan ve aslında birkaç gün sonra fabrikanın sahibinden bir mektup aldı.Ancak, alçıyı insanların satın almasını sağlamaktan çok daha kolaydı. Mantıksız Beiersdorf, malların nasıl satılacağını bilmiyordu. Byersdorf'un Troplovits'le yaptığı kişisel toplantısında, ikincisi ona soruyu sordu: ürünlerin reklam maliyeti ne kadar. Beiersdorf, herhangi bir reklamla uğraşmadığını ve bu sorunun kesinlikle farkında olmadığını söyledi.Troplovitsa'nın, tüm realize edilmemiş malların depoda neden ölü ağırlıkta olduğu ve Beiersdorf'un inaktif bir girişimcinin elinde yavaş yavaş finansal çöküşe yaklaştığı açıktı.Şu anda Byersdorf kadar genç olan ve bu yüzden eski meslektaşının tam tersi olan Troplovits. Genç, enerjik, hayattan azamiye geçmeye alışkın olan Oscar Troplovits, Byersdorf firmasında iş yapma yaklaşımından dolayı şok oldu. 1 Ekim 1890'da, her iki eczacı da anlaşma için tüm yasal prosedürleri tamamladı ve el sıkıştığında, yeni bir iş kurma fikri Beiersdorf'un yeni sahibinin başındaydı. Ah, böyle bir reklam kampanyasını hazırlayacağını biliyordu, alıcılar için bir şey kalmayacaktı, ürünlerini toplu olarak satın almak gibi.Paul Beiersdorf, hayatının geri kalan kısmını Alton'daki özel mülkiyeti için ilaç deneylerine adadı. Daha sonra şüpheli bir anlaşmaya karıştı ve neredeyse tüm parasını kaybetti, daha sonra 1896'da zehirle zehirlenmiş intihar etti.Troplovits daha iyi ve daha iyi oldu. 1892'de, bir ticaret odası açtığı yeni bir oda elde etti. Bu arada, bu bina hala Beiersdorf'un merkez ofisi.Troplovits teknolojide çalıştı, çıktıları arttırdı ve üretim maliyetlerini en aza indirmek için elinden geleni yaptı. Paul Beiersdorf'la birlikte yamalar geliştirmekle uğraşan tanınmış Alman dermatolog Paul Gerson Unn'un eski ortağı Beiersdorf'un işbirliğini önerdi.Tandem olarak, Troplovits ve Unna, modern farmasötiklerde bakterisit yapışkan sıva olarak bilinen bir ürün olan Leukoplast'ın en önemli patentlerinden birini aldı. Her zamanki yamaun tahriş edici etkisini nötralize etmeyi başardı ve buna çinko oksit ekleyerek aynı zamanda modern bir beyaz renk kazandı.Son dakika kaldı: Bir reklam kampanyasının yardımıyla, buluşu alıcıya gösterin ve tepkisini bekleyin. Beklemek için uzun sürmedi - çok yakında, Beiersdorf'un yamaları Almanya'da ve birkaç yıl sonra tüm dünyada büyük talep görmeye başladı.Troplowitz'in Unna ile birlikte icat ettiği bir diğer ürün de tamamen pamuktan yapılmış yeni bir tıbbi sıva olan Paraplast'dı.Medikalin yanı sıra, Beiersdorf laboratuvarı insan cildi için tamamen uygun olmayan bir takım teknik yamalar aldı, ancak yırtılmış bir bisiklet lastiğini kapatmak için basitçe vazgeçilmez hale geldi. Böylece, yeni ürünler temelinde, yalıtım bantlarının üretiminde uzmanlaşan yeni bir şirket bölümü oluşturuldu.1922 yılında, Troplovits yeni bir marka Hansaplast yarattı. Leukoplast ve Hansaplast, temelde düşük fiyatlarla satıldı. Bu taktiğe olan bağlılık Beiersdorf'a nispeten hızlı bir şekilde uluslararası öneme sahip bir şirkete dönüştü.Ve aynı zamanda, bazı Johnson kardeşler: Robert ve James, doktorları cildi tahriş edici bir cilde, vücuttaki bir tül bandajını tutmak için tasarlanmış bir çinko oksit yapıştırıcı ile cerrahi bir bant sundular.İnsanlığın, Johnson Earl Dixon firmasının pamuk yünü tedarikçisinin eşi Josephine Dixon'ın genç ve deneyimsiz olması nedeniyle şanslı olduğu söylenebilir. Her adımda talihsizlikler onu şaşırtmıştı: parmağını bir mutfak bıçağıyla kesip sonra sıcak bir tava tutup kendini yakmıştı.Daha aydınlanmış bir koca Josephine'i Freud'un takipçilerine götürebilir ve mazoşistlerin kendi kendini yok etme isteğinin nedenini öğrenebilirdi, ancak sevgi dolu Earl ellerini sabırla bandajladı ve yaralarını cerrahi bir bantla mühürledi. İlk yardımda bulunabiliyordu - babası ve büyükbabası doktordu, ama sargı bezi ile boğuşan romp bir sürü sıkıntıya ve en önemlisi de Earl'ün mevcudiyetine ihtiyaç duyuyordu - Dixon'ın çalışma süresinin yarısının seyahat etmesi nedeniyle neredeyse imkansız. Josephine'i komşularının merhametine bırakmak istemeyen Earl, bağlanma prosedürünün kendisini düşündü ve gözden geçirdi. Pansuman yerinde, kolay ve kullanışlı ve aynı zamanda sterilite muhafaza edilmelidir.Mutfak masasına üç inç genişliğinde bir cerrahi bant koydu, yapışkan tarafı yukarı, bir parça tül keserek orta yerine yapıştırdı. Bandajın kirlenmesini ve yapıştırıcının kurumasını önlemek için bantı ince bir bezle kapattı. Tüm bunlar, Bayan Dixon'ın tekrar acı çekmesi durumunda, sadece koruyucu kumaşı çıkarması ve hasarlı bölgeye hazır bandajı uygulamak zorunda kalmasıydı.Dixon kurgusunu bir meslektaşıyla paylaştı, müdürü ona bu konuda söylemesini tavsiye etti. Başkan James Johnson bu buluşta büyük bir gelecek gördü ve pamuk fabrikası müdürü W. Johnson Kenyon yeni bir ürün adıyla geldi: bant (teyp) + eyd (yardım) - ve bugün bir sıva olarak adlandırdığımız “bant kimliği” ortaya çıktı. 1924'te, Johnson firması 3 inç uzunluğunda ve 3/4 inç genişliğinde dilimlere bir bant kesme makinesi yerleştirdi.Böylece, bu iki öykü sayesinde, şimdi gündelik hayatta, yüzyılın en değerli icatlarından biri olan alçıyı kullanıyoruz ve aktif olarak kullanıyoruz.

The history of the adhesive plaster began in 1882, when the German Paul Karl Boyersdorf applied natural rubber, pine gum, zinc oxide to a piece of linen cloth and used a plaster (Greek leikos - “light”, emplastron - “ointment”). Since then, several years have passed ...On May afternoon in 1890, at his home in the German city of Hamburg, the 27-year-old pharmacist Oscar Troplowitz was looking at the latest issue of the specialized newspaper Pharmazeutische Zeitung. One of the advertisements attracted the attention of a young man. It offered to buy urgently and inexpensively (for 70 thousand DM) a small chemical and pharmaceutical factory together with a warehouse.Troplovits, a native of the Jewish family, who took its roots in Upper Silesia in the 17th century, had dreamed all its life about its own business. Oscar was so interested in the offer to sell that he decided to write a letter to the advertiser asking him to clarify some of the details he was interested in. The answer was not long in coming. He received a letter from Paul Carl Biersdorf, a specialist well-known in the pharmaceutical world and, in fact, the owner of the factory, just a couple of days later.However, it turned out to be easier to invent a plaster than to make people buy it. The unreasonable Beersdorf simply couldn’t figure out how to sell the product. At a personal meeting between Beersdorf and Troplovits, the last person asked him the question: how much does the advertising cost the products. Biersdorf replied that he did not do any advertising This issue absolutely does not understand.It became clear to Troplovitsa why all the unrealized goods were in dead weight at the warehouse, and Beiersdorf, in the hands of an inept entrepreneur, was gradually approaching financial collapse.Troplovits, who was almost twice as young as Beiersdorf at the time, turned out to be the exact opposite of his older colleague. Young, energetic, accustomed to taking life to the maximum, Oskar Troplovits was shocked by the approach to doing business in the company of Bayersdorf. When on October 1, 1890 both pharmacists done away with all the legal procedures for the deal and shook hands, in the head of the new owner of Beiersdorf, hundreds of ideas were about to organize a new case. He already knew that he would throw up such an advertising campaign that nothing would remain to buyers I, as a party to buy its products.Paul Beiersdorf himself devoted the rest of his life to pharmaceutical experiments in his private ownership in Alton. Then he got involved in some dubious deal and lost almost all the money, after which in June 1896 he committed suicide, poisoned by poison.In Troplovits, the business was getting better and better. In 1892, he acquired a new room in which he opened a trading hall. By the way, this building is still the head office of Beiersdorf.Troplovits worked on technology, increased production, and did his best to minimize production costs. He offered cooperation to the former partner of Byersdorf, the famous German dermatologist Paul Gerson Unn, who was involved in the development of patches with Paul Biersdorf.In tandem, Troplovits and Unna received one of the most important patents on Leukoplast, a product that is well known in modern pharmaceuticals as a bactericidal adhesive plaster. Colour.The last moment remained: with the help of an advertising campaign, to show the invention to the buyer and wait for his reaction. It didn’t take long to come - very soon, patches from Beiersdorf began to be in great demand in Germany, and after a few years and all over the world.Another product that Troplowitz invented together with Unna was Paraplast, a new kind of medical plaster, entirely made up of cotton.In addition to medical, Beiersdorf laboratory received a number of technical patches that were completely unsuitable for human skin, but turned out to be simply indispensable, for example, to seal a torn bicycle tire. Thus, based on the new products, a new division of the company insulating tapes.In 1922, Troplovits created a new brand, Hansaplast. Leukoplast and Hansaplast were sold at fundamentally low prices. The adherence of this tactic helped Beiersdorf to become a relatively international company relatively quickly.And at about the same time, some Johnson brothers: Robert and James offered the doctors non-irritating skin a surgical tape with an adhesive of zinc oxide, designed to hold a gauze bandage on the body.We can say that the humanity was lucky with what Josephine Dixon is the wife of the watthead supplier for Johnsonov Erla Dixon - was young and inexperienced in the maintenance of household. At all the step of her we was unbounded: the finger relies with a kitchen knife, it will take care of gravitated frying pan. The more educated husband could take Josephine to Freud's followers and to find out the reason for her Mazochestvior to self-destruction, but loving Erl patiently screamed her hands and glared the surgical ribbon that brought her work, her wounds. He was a first one, but his armor was duly, the mainness of the Emergency, the situation, the situation, the case, the time of the working time, Dixon, was consistent, if the time of the working time, Dixon was considering the case, the Erl, and the revision was considered for the mercy of the neighbors, the crop and the recording was spent on the place, easily and conveniently.He put on the kitchen table with a surgical ribbon width three inch sticky side up, cut a glycard and glared it on the middle. The bandage was not blurred, and the glue is not heavily, he closed the tape of a fine tissue. The whole of it was that when Mrs. Dixon is again stuck, it will only need to remove the protective cloth and attach a ready bandage to a damaged place. Dixon shared his fiction with a colleague, he advised him to tell this manager. The representative of James Johnson saw this future a great future, and the controller cotton factory U. Johnson Kenno came up with the new article: Band (tape) + eid (help) - the fact that we call today the plaster. In 1924, Johnsonov was installed by the car for the cutting of the Bish-eides for a piece of a length of 3 inch and width of 3/4 inch. This is, so that, thanks to these two stories, now we are actively used in the daily life one of the valuable inventions of the century.

İmage1