Dostluk #2

Resim

Bir önceki yazımda dostluk bahsinden bahsetmiştim. Bu yazım ise o bahsin eksik taraflarını tamamlar ve toplar nitelikte olacaktır.

Günümüzde en gerekli kavramlardan olsa da eski önemini yitiren bir kavram dostluk. Bu kavramı önemsiz gören insanların da haklı(!) savunması : devrin değişmesi. Onlara göre bu devirde insanın tek dostu: para.

Tek dostu; cebindeki para olarak görenler için, insan imkandan öte bir şey değil. Bu haliyle insanlığını kaybeden her insanın da ister istemez harcanacağı bir son kullanma tarihi oluyor. Yazık.

Aklıma Şihabeddin Sühreverdi geliyor.

Kendisi dostluk bahsini Kur’an’ın emirleri arasında gördüğü gibi dostluğu da bir “amel” olarak kabul eder.

Böylesi önemli bir kavramdan bahsediyoruz. Gelelim dostluğu ayakta tutan bazı kavramlara:

Güven…

Güven; insan ilişkilerinin olmazsa olmazı. Haliyle aralarında güven bağı olmayan insanların dost olması beklenemez. Güven öyle bir duvar ki yıkıldığı takdirde insana ait her iyi özellik o duvarın altında kalır, görünmez. Dikkat etmek lazım.

Bir insanın güvenini kazanmak ne kadar zorsa, kaybetmek de bir o kadar kolaydır.

Hem bize yakışan güven ehli olmak değil midir? Nitekim hadis-i şerifte de “Mü’min güven yurdudur” demiyor mu?

Vefa…

Hayatımızın farklı evrelerinde sevdiğimiz, dostluk kurduğumuz insanlar oluyor muhakkak. Hayatın iniş çıkışlı olduğunu düşünürsek “vefa” kavramı bir yerlerde ihmal edilebiliyor. Kendini kurtarma düşüncesi ile çıkılan bu yolda gün gelmiyor ki yanımızdaki dostlarınızı unutmuş olmayalım.

Vefa, ileriye değil geriye bakmayı gerektirir. Bu sebeple denilebilir ki, dostluk; vefasız olmaz, olmamalıdır. Birinden vefasızlık gördüğümüzde bizde zedelenen ilk duygu hangisidir ?

Vefasızlık, kişiler arası güven duvarının yıkılmasını sağlar.

Emanet…

Emanet bahsi de ihmal edilmemesi gereken kavramlardan. Bir yerde “arkadaş, arkadaşın emanetidir.” diyordu. Buradaki emanetten kastedilen sadece bedenen değildir; sözler, sırlar, emanetler… her şey olabilir. En basitinden diyebiliriz ki “verilen sırrı ifşa etmemek de emanete sahip çıkmaktır.”

Titizlik…

Titizlik kavramını dostlar arasında her noktada düşünebilirsiniz. Şekillenmesi adına aklıma İsmet Özel’in

“Titizlik, ahlakın ta kendisidir.”

sözü geliyor. Bu açıdan ele aldığınızda titizliği özellikle insan ilişkilerinde göstermemiz gerekiyor.

Maddeler çoğaltılabilir.

Özetle söyleyebilirim ki dostluk, karşı tarafın hislerine ve hassasiyetine hürmet etmektir.

Umarım anlatabilmişimdir.

Peki dost bildiklerimizden bir vefasızlık görürsek ne yapmalıyız? Bize düşen onları kırmadan uygun bir üslupla durumu izah ettikten sonra ilerisi için geri çekilmek olmalıdır.

Unutulmamalıdır ki biz eşyayı dahi incitmeyen bir medeniyetin insanlarıyız. Her ne kadar bu durumu unutup günümüzde birbirimizi incitme yarışına girsek de!..

Dostluk kavramını kişisel bir konu olarak ele almamak lazım. Bu mesele hem kişisel hem toplumsaldır. Dostluğun kalmadığı bir toplumda ferdilik boy gösterir ki bu da kişiler arası ayrılığı inanılmaz boyutlara ulaştıracaktır. Sonrası ise toplumsal ayrılık. Daha sonrasından bahsetmeye gerek yok sanırım.

Okuduğunuz için teşekkür ederim.