Düşünce Kırıntıları

Hakkaniyet coğrafyasında yaşarken bir anda kendimi farklı bir yerde buldum. İnsanlar büyüdüğümü iddia ediyordu. İnkar etmiyordum ama anlamıyordum. E tamam büyüdüm de evime ne oldu? diyordum. Yine aynı cevabı alıyordum.

---

Büyüdün doktor. Artık bir evin yok. Aslında böyle bir yer de yok. Hiç olmadı.

Kabul edemedim bir süre. Muhalefet bir yapım var. Aksini hatırlamıyorum. Bundandır ki yaşadığımı iddia ettiğim coğrafyanın varlığının son nefesini vermesi zaman aldı. Bir şey arıyordum ama ne aradığımı bilmiyordum. Sonra en iyi bildiğimi düşündüğüm işe başladım. Sokağın solunu da sağını da gördüğümü düşünüyordum. Artık insanlar üzerinde işe koyulma vakti gelmişti.

Adil takaslar yerini fasulyeden eşitliğe bıraktı.

Çok fazla değişken içeren denklem için kolları erken sıvamıştım. Belki de hiç sıvamamalıydım. Fakat biliyorum ki tüm bu koşuşturmacaların sonunda sizin kızdığınız şeylerin çok çok azına kızabiliyorum. Hangisi daha değerli bilemem. Muhtemelen fırsat maliyeti hiç olmadığı kadar pahalıya patladı. Pişman mıyım? Kimsenin pişman olabileceği bir yer değil burası. Her an geri dönebileceğiniz bir yolu yürüdüyseniz pişman olmak biraz şova kaçıyor.

_Kaynak

Tüm bunlardan bağımsız olarak;

Mutluluk tanımını bence yanlış yapıyor insanlar. Sizin, mutluluk tanımınıza en yakın olduğunuz an benim için mutluluk tanımıdır. Yani mutluluk kovalanabilen bir şeydir. Yakalandığında gücünü kaybeden, yakalamaya en yakın olduğunuz anda en güçlü olan şeydir mutluluk.

Hikayeyi bilmek her şeyi değiştirirdi. Bakış açımızı, hislerimizi ve dolayısıyla davranışlarımızı. Hayat aslında basit bir denklem olmaya çok yakınmış. Sadece farkındalığımızı biraz kısmışlar. Öyle kritik bir seviyede kısmışlar ki... Biraz yukarıdan bakınca her şey çok basit, duygular çok kontrol edilebilir oluyor. Fakat dediğim gibi; biraz kısmışlar.

Hiç sudan çıkıp ağaçlara tırmanmasak da olurdu sanki. Zaten potansiyelimizi çoğunlukla yanlış noktalarda kinetiğe çevirdik/çeviriyoruz.