Mutluluğun Resmi (değil)

Avcılardan Mecidiyeköy'e uzanan uzun bir metrobüs yolculuğu sırasında @damla'nın paylaşımını okudum. Uzun zamandır topluma sallamadığımı hatırlatan ve epey haklı bulduğum bir yazıydı. Toplumsal memnuniyetsizliğimizden ve bunun kişisel çabalarına yansımalarından bahsetmiş. Toplum olarak anlayışımızı gösteren harika bir örnek vermiş. Belki de şu an toplumu dışlama ironisine sıcak bakıyordur.

---

_Kaynak

Peki toplumsal memnuniyetsizliğimiz ne boyutta? Neden olumlu diyebileceğimiz insanlar bile bir şeyden memnun olmak için daha kötüsünü yaşamış olmak zorunda? Pollyannacılık oynamak zorunda değilsiniz. Olumlu olmak sizi düşünmemeye itmek değildir. Sadece olumsuz olanı düşünerek tüm enerjinizi harcamamanızdır. Kötü olan göze batar. Evet buna katılıyorum. Fakat on tane olumlu şey olurken bir olumsuzluğa bu kadar yönelmek toplumumuzun genel sorunudur. Keşke mükemmeliyetçiyiz diye genelleyebilsem de gerekçemiz olsa.

Bir arkadaşım yanlış hatırlamıyorsam Birleşmiş Milletler'in bir projesi ile iki ay kadar Brezilya'ya gitmişti. Orada farklı bölgeleri gözlemleme fırsatı bulmuştu. Dengesizliğin çok fazla olabildiğini söyledi ve ekledi;

İnanılmaz zor koşullarda yaşayan hatta polisin girip kafasına göre şiddet uygulayabildiği mahalleler bile Türk toplumundan çok daha mutlu.

_Kaynak

Dengesizlik kısmına vurgu yapmak istiyorum. Çünkü daha iyi koşulları görmemiz koşullarımızdan memnuniyetsizliğimize neden oluyor. Bu doğal sayılabilecek bir durum. Fakat duruma nasıl yaklaştığımız önemli. Çabalamak, daha iyisini elde etmek için bir yol olabilir. Hayıflanmak o kadar etkili olmuyor sanıyorum. Çirkinleşmek de bir seçenek ama onu anlatmak biraz uzun. Sanıyorum yapabileceğimiz en güzel şey; daha iyisi için çabalarken ya da uygun bir fırsat beklerken elimizdekinden keyif alabilmek.

Hayatımız için bir liste yapıyoruz ve yanına tik attığımız her şey önemini yitiriyor. Belki de yeterince dans etmiyoruz.

Yazıma başlarken yemek söylemiştim. On beş dakika içerisinde geldi. Fakat kredi kartı ödemesi için pos cihazı getirmeyi unutuş. Ev arkadaşımdan nakit istedim ve siparişi getiren kişi bu konuşmalara şahit oldu. Ödeme sırasında özür diledi. Sorun değil arada olur bu tarz şeyler. Ayrıca sipariş hızında rekora koşuyorsunuz dedim.

Sizden ricam daha önce bu durumla karşılaştıysanız ne tepki verdiğinizi düşünmenizdir. Belki de bugün 50. siparişine gitti ve ilk kez unuttu. Ben ise kızmak yerine erken gelen yemeğimden memnun olmayı tercih ettim.

İnsanlar bir hata ile karşılaşınca kendisini üstün hissetmeye meyillidir. Bu üstün hissetme ise kolayca agresifliğe dönüşür. Hatanın tekrarlanmamasına çoğunlukla bir katkısı olmadığı gibi bizi dönüştürdüğü şey de çok zararlıdır. Memnuniyetsiz ve mutsuz bir toplum olup gideriz.

Nazım Hikmet Ran, Abidin Dino'ya ne güzel sormuş değil mi?

_{İçeriği hazırlamama sebep olan paylaşım}