Pamuk Tarlası

İki gündür kiralık evlere bakıyorum. Neyse ki sonunda tam olarak istediğim gibi olmasa da bir ev buldum, birkaç hafta içinde de taşınacağım. Ama bu süreç beni çok yordu. Emlakçılar arasındaki rekabet, şehrin yapılanmasının bir işe yaramadığını görmek, üstelik herkesin birbirini ayaklı para olarak görmesi gibi şeyler işte. Tabi niyetim beni anlık yakalayan ve boğazıma düğümlenen bu garip sorunlara takılıp kalmak değil. İki gün bol düşünmeli, analizli günler oldu.

Sadece ev bulmakla ilgili değil, steemit, sosyal medya, youtube, yazılacak ya da konuşulacak konular, bunun dışında bunların sunumu, sunumun biçimi, sunumda kullanılacak teknik malzemeler, mekân… gibi konularda ardı ardına zihnimi meşgul etti. Öncelikle çok merak ettiğim ve belki bu yaşıma kadar meşgul etmiş olan temel bir husus zihnimde netleşti.

Eğer bir sonuç almak istiyorsan vazgeçmemen gerekiyor. Ama burada bir hata yapıyorum hep. Bu hata, sisteme yatırım yapmak, bir sisteme, bir kuruma, bir iş yerine, bir topluluğa güvenmek, iradeni teslim etmek ve ona uyum sağlamaya çalışmak. Bu aşamada bu yanlış (keskin çizgileri yok bu yanlışın, çünkü göreceli bir dünyada yaşıyoruz ve bugün için yanlış olan yarın için doğru olabilir).

Bunun doğru olacağı aşamayı da fark ettim: mesela bir müzisyen henüz tanınmıyor, amatör bir durumda ve müziklerini 3-5 arkadaşının dışında kimse dinlemiyor. Onlarda boş zamanlarında bu müzisyeni davet edip eyleniyorlar. Bu müzisyen sadece 1 tane video çekiyor ve YouTube’a atıyor. Sadece 10-15 kişi izliyor ve bu müzik tutkunu, yaptığı çalışmadan tatmin bulmak istiyor. Henüz yeterince üzerinde çalışmadığı bir konuda başarı beklentisi vardır.

Bu aşamayı geçince izlenen diğer videolara bakar, çoğu onun müziğine göre çok daha saçma şeylerdir ama çok izleniyor, sahibini mutlu ediyordur. Burada “çok izlenmek” kavramı aslında YouTube için geçerli bir başarı beklentisi, yani YouTube’un kurallarından. Bu farklı bir biçimde steemitde de geçerli. Burada da çok oylanmak gerekecek. İnsanların yorumlarına cevap vermek gerekecek.

Sana verilmiş oy haklarını mantıklı şekilde bazen de duygusal olarak kendimizi yakın hissettiğimiz arkadaşlarımızın gönderileri için kullanmamız gerek. Bir sürü gereklilik yığını ve sistem gereksinimlerinin beni oyaladığını fark ettim. Aslında hepimizi oyalıyor, “kurallara uydum ve başarılı oldum” konusu tam bir muamma. Ve “başarı” dediğimiz konu üzerine de düşündüm. Başarılı olanlara baktım: sadece sevdikleri işi defalarca yapıyorlardı, sonra sistemlerin kuralları bu başarının içerisine adapte oluyor.

Eskiden çocuk bir iş başarana kadar ona bir isim verilmez, bir hususta başarılı olunca neyi başardıysa onunla ilgili bir isim verilirmiş. Henüz bir “ad”ım yok. Steemitte ya da başka bir yerde önce bir şeyi iyi yapabilmek gerekiyor. Bu konu çok önemli ve çağımızda bir amaçsızlık içinde insanlar debeleniyor. Ellerinde cep telefonu, sürekli başkalarının ürettiği iyi ya da kötü her şeyi tüketiyorlar. Hatta en çok da sağlıksız yemekleri yemek istememiz, gibi anlamsız şeyleri okuyoruz, güzel şeyler anlatmayan videoları izliyoruz.

Bu aşamada olmak kötü değil, sadece zor. Bisiklet sürmeyi öğrenmenin uzatılmış hali. Yani bir çocuk 1-2 gün içinde, düşse bile, vazgeçmezse öğrenir bisiklete binmeyi. Ama büyük bir başarı, aylara, yıllara yayılmış bir durum olabilir.

Her şeyin çok hızlı olup bittiği bir çağda bir kitabı okuyup bitirmek için sabır gösteren insanların olması ne güzel. Görüyorum ki emlakçıların büyük kısmının kitap okumaya vakti yok, çünkü tek amaçları 1 lira değerindeki evi, 5 liraya satabilmek. Mutlaka harika insanlar var aralarında, ama her şeyin bu kadar hızlı yürüdüğü sistemler içinde sıkışmışlar, bu yüzden birey birey kaybolmuşlar, sonunda bir başarı varsa da en büyük inşaat firmalarına ait bir başarı olmuş bu. Çünkü ona demişler ki ne kadar yüksek fiyata satarsan o kadar iyi olur, tamam bu doğru bu arada. Eğer elinde çok değer verdiğin, güzel, kaliteli bir şey varsa bunun değeri de yüksek olmalı. Ama hem öyle değil hem de bu sistemin temel elemanları görünür değil. X rezidansların müteahhit ve sahipleri ortada yok, maksimum kar edebileceği şekilde şehirlerin en önemli (yaşamaya mecbur olduğumuz alanlar) ele geçirilmiş ve tek tip alternatifsiz ve tek bir fark için yüzlerce lira fark ödemenizi zorunlu kılan, kalitesiz ve insani olmayan mekanlar oluşturulmuş. Bunun adına zorla başarılı olmak denir. Bunu pazarlamak zorunda olan emlakçılar da birbirlerini yiyorlar.

Bir emlakçıya girdik mesela diyor ki “Sakın A emlakçısına gitmeyin, o çok pahalı evler pazarlıyor.” Sonra diğerine gidiyorsun diyor ki: “Aman kendinize dikkat edin, çünkü orayı geçen gün polis bastı, komşunuzun bir kanun kaçağı olmasını ister misiniz?” Dikkatinizi çekerim, asla iyi bir konu üzerinden değil eleştiriler, yani “Ben size şu şu avantajları olan bir ev sunabilirim” değil, “40 metrekarelik, hücreden bozma, penceresinden diğer evin penceresine dokunabileceğim havasızlıkta kocaman kocaman X rezidans müteahhitliğini temsil eden bu kümesi bilmem kaç bin liraya tutun. Hem de kira bedelinin 3 katı bir ödeme yapın, içinden bana %10 unu veriyorlar malum, ama sahibi gelse bu kadar övemez, canınızı seviyorsanız burayı kiralayın, çünkü öbür emlakçıların öbür Y müteahhitliğin ne yaptığı belli değil, onlar kötü, onlar kaka.”

Böyle bir süreci atlatmayı umut ediyorum açıkçası. Bunlardan şikâyet edip durmak yerine de olması gerekene odaklanmayı, gördüğüm güzellikleri gözümde büyütmeyi tercih ederim. Belki bir gün bir Z rezidansı, W inşaat taahhütlüğü, Q emlakçısı falan okur bu yazıyı. Ya da hiç ilgisi olmayan biri bakar ve doğal basit bir çözümü şıp diye uygulamaya koyar. Kim penceresinden ya da balkonundan diğer evin camını görmek ister ki! Keskin çizgiler olmamalı tabi, belki komşu kızına âşık olan bir genç, böyle bir evde oturmak isteyebilir. Perdeyi açar, sevgilisi pencerenin önünde kitap okuyordur. 😊 Acaba olabilir mi?

Steemiti bir açtım, 4 gün olmuş bir şey paylaşmayalı. Evin ortalığı tam bir karmaşa ve bu süreci kendimi pamuk tarlasındaymışım gibi hissederek geçirmeye çalışıyorum. Pamuk polenleri uçuşuyor (eşyaların tozları) ben de sepetlere pamuk dolduruyorum (kargo ve valizleri hazırlıyorum). Arada bir ağacın dibine (kanepeye) oturuyorum ve pamuklara uçsuz bucaksız tarlada bakıp gözlerimi kapatıyorum. 😊

Resim

Bu değişikliklerin hepsi bizleri bir sonraki aşamaya daha olgun, daha bilgili ve daha gelişmiş ruhlu bireyler yapmak için geliyor. Sevgiyle kucaklıyorum.