Deliliğe Övgü

Oturuyorum yatağımda, saat güneşin ilk ışıkları. Neredeyse bir buçuk saattir kitap okuyorum. Kafamda bir sürü hayvan var. Kafamın tasının en tepesinin orta yerinde bir kurt var; uluyor. Gözümün birinin ortasının en içinde bir ayı var; ayı dans ediyor. Diğer gözümün sağ üst sola biraz kayan kıyısında tilkinin biri var; almış kuyruğunu başının altına, uyuyor. Burnumun deliklerinin birinin içine bir kedi patilerini sokmaya çalışıyor. Bir patiyi sokuyor, beğenmiyor diğerini sokuyor... Çenemin arka alt tarafında bir boşluk var ya, sol taraftaki, o boşlukta bir sürü yılan dolanmış birbirine, tıslayıp duruyorlar soğuk soğuk. Çenemin orasının bir üstünde; yani yirmilik dişimin tam da yanında; ama ağzımın içindeki tarafında, tam üç tane böyle kanatlarını şaklatan yarasa var; cıyak cıyak cıyak... Bunların hepsi ensemdeki şehirleşmeden dolayı oldu.

Grzegorz Radziewicz

O şehirleşme beni nasıl etkiledi bir bilsen. Duyduğuma göre şehri taşıyan bir hayvan varmış altında. Böyle sırtlamış şehri, ağır ağır yürüyormuş. Günün birinde yorulursa diye korkuyorum.

Bir keresinde iyice yakından bakayım diye eğildim; çok üzüldüm. İlk defa bir şey yaparsın ya; heyecanla, sabırsızlıkla, mutlulukla; ben de öyleydim. Gördüğümü bir görsen bu işi bırakır, alır başını gider başka diyarlara tanrılık yapardın, o derece. İnsanlar neler yapıyor o şehirde...

İnsanların neler yaptığını anlatıp canını sıkmak istemiyorum şimdi. Zaten işi bıraktım.

He çok merak ediyorsan devamını sonra ben de anlatabilirim, @tahirozgen de anlatabilir. Şu an canım çok sıkıldı. Anlatmak istemiyorum.

Kulaklığım nerede benim?

@edebiyat