Bir kitap | Leylim Leylim #2

Bu kadar çok şey söyleyebileceğim bir kitap olacağını hiç düşünmemiş; ilk bölümü bitirdikten sonra devamını daha sonra yazmaya karar vermiştim. İşte zamanı geldi..

---

Bazı satırlarda Leyla'nın telefonda azarladığını veya ona acı sözlerle dolu mektuplar gönderdiğini anlıyoruz. Bazı okurlar, keşke Leyla'nın mektupları bulunsaydı da onları burada okuyabilseydik diyor. Ben bunun olmamasına seviniyorum, okumak istemezdim açıkçası. Bana hep filmlerde etrafındaki herkesin, onun için deli divane olmasına sevinip, histerik kahkahalar atarak evde dolaşan o kızı çağrıştırıyor. Belki de kızdığım için böyle düşündüm bilemiyorum Altan. Hoşlanmadım, sevmedim; belli ki Ahmed Arif'in gözünden bakamadım ona, belki de bakmak istemedim. Hak etmediğini düşündüm galiba. Neyse Ahmed Arif duymasın bunları üzmek istemem. 🙅‍♀️

Senden ayrı ağlanamaz da. Nefes alınır sanılır ama nefes değildir. Sensiz içilemez, sensiz yalnız kalınamaz, dövüşülemez. Sensiz ancak bu kafa taşa çarpılır, müstehaktır.

Şunu da iyi belle, benim için çok mühim olan sana âşık olmak veya âşık olmadığımı bağırıp yırtınmak değildir. Aslolan seni kırmamak, üzmemek ve kaybetmemektir.

Bu sözleri yazarken eminim kendisi de inanmıyordu; ama onu kaybetmeye dayanamayacağı için böyle söylüyordu. Leyla'nın az da olsa yazdığı mektupları, ona acıdığından mı yoksa yazmak istiyor oluşundan mı kaleme aldığından bir türlü emin olamamıştır. Hep bu ikilimde yaşamış; ama yazmaktan vazgeçmemiş, ta ki son mektuba dek..

Dünyaya geldiğime pişman değilim, seni tanıdım çünkü..

---

Sürgünde olduğu yerden ona hediyeler göndermeyi de ihmâl etmiyor. Zor şartlar altında yaşayıp, inşaatlarda karın tokluğuna çalışmasına rağmen; o yeşil renkli kumaşı göndermiş, bir gün onu giyeceğinin hayalinden bile mutlu olurcasına. Urfa'dan da kahve yolluyor dudaklarını fincana değdirmen beni mutlulandırıyor diyerek. Sanırım kitabı bitirdikten yıllar sonra bile bu cümle aklımdan hiç silinmeyecek..

Mektuplarında yarım mısralı şiirler de gönderir. 'Yorulmazsan, seversen beraberce yazalım; tamamla beni, şiirimde olsun tamamla' diye.. Yarım kalmışlık hissi hiç bırakmaz gölge gibi peşindedir.

Mektup yazmaya ara verdiği zaman sitemleri işitince mektup yazmayışıma alınmış gibisin; bu duygunda içten olduğuna inanabilsem sevinir sonra da kanlı katiller gibi ocağına düşer, bağışlamanı isterdim diyen bir âşık var sonuçta ortada. :)

---

Bir de mektupların sonlarına kondurduğu 'yarı parçan, yarı canım al beni, senin yine senin, canım' gibi sözler vardır ki onları da anmasam olmaz. :) Mektup yazmaya ve birisinden gelen bu gibi sözleri okumaya iten duygular içinde kalınması, pek de sürpriz olmaz. :)

Hınca hınç mısra doluyum kara ve yeşil fon hepsinde hâkim. Biraz kendime geleyim; mendillerine, bluzlarına, yastığına mısralar serpeyim ha?

Gözlerinden, burnunun üst dudağına düşen fark edilmez incecik gölgesinden öperim canım, öperim ömrüm yaşa. Senin, yine senin..

Diye biten mektubundaki bu tabir çok hoş değil mi? O gölge ondan başkasının aklına gelmemiştir, gelmez de. Mısralar serpilen şeylere dokunmak da.. 👧

Kendi canını acıtmak için söylediği sözler, ağzını bozduğu satırlar, aşkın kollarına düşmüşken dostluk soslu cümleler kurması beni yaralıyordu. İçin kan ağlarken gülümsemeye çalışmak gibiydi..

Böyle şey olabilir mi?
Bir canda iki can yaşamak, mutlak bir çözüm yolu var bunun. Anlat bana, senden bir şeyler ummak..
Umutların en olmazı da bu belki..
En güzeli, en kestirmesi seni olduğun gibi yaşamak oysa. Böyle benzersiz ve paha biçilmez bir dostluğa beni layık gördüğü için Tanrıya teşekkür etmek..

Mektuplarını, gerçekten yaşadığı durumu hayal ederek okuyanlar, şiirlerine de bambaşka bir ruh hâliyle bakacaklardır. Biraz yaralı, biraz gururlu kalbini hatıra getirerek..

Canım benim, bilir misin 'canım' dediğimde içimden canımın çıkıp sana koştuğunu duyarım hep.

Okuduğum müddetçe duygu yoğunluğundan nefessiz kaldığım zamanlar oldu. Biraz da içimin yandığını itiraf edebilirim.

Sevgili canım, mektubunu almayaydım çıldıracaktım. Sana gittikçe daha vuruluyorum. Sonum bu gidişle korkunç. Senden her mektup alışımda adeta devleşiyorum, kudretim sonsuzlaşıyor.

Bazen gözlerim doldu bazen de o çocuksu sevinciyle mutlu oldum. (genelde mektup aldığı nadir zamanlardı)

Leylim merhaba canım, mektubun gecikti yine. Belki de ne yazacağını kestiremiyorsun. Oysa adını yazman yeter. Görünce içim aydınlanıyor, yüzüme şavk geliyor.

Seni mektupla da olsa öpmek büyük şey. Daha bir süreli ve can tadında hem.

Diyen ve aşkın tek kişilik olduğunu kanıtlayan mektupları bir çırpıda okumak kolay değildi.

Her postada uçarcasına ve umutla kutuya bakıp eli boş, boynu bükük olarak döndüğünü anlattığı satırları okudukça; kendi deyimiyle harf harf, hece hece yazdıklarının hesabını vermiş, bu uğurda örsteki demir gibi dövülüp ezilmiş, 'herhal ilerdedir yaşanacak günlerin en güzelleri' diyen bir adamı karşınızda canlandırmak acı vericidir.