Sevgili Günlük #12 | Kaybolalım..

_Kaynak

Hani çocukluğunuzun geçtiği sokaklara, yıllar sonra yolunuz düşer de gözünüz hep o günleri hatırlatacak şeyler aramaya başlar. Geriye hiçbir şey kalmasa da unutmamışsınızdır o anları, hepsi kalbinizin bir köşesinde saklıdır.

Bir zamanlar kocaman gelen evlerin o kadar büyük, yokuşların da öyle sanıldığı gibi dik olmadığını anlarsın. Küçük olanın aslında kendin olduğunu ve dünyayı gözünde fazlaca büyüttüğünü; sanki bambaşka bir hayâl âleminde yaşadığını fark edersin.

O minicik ayaklardaki süslü ve topuklu terliklerle:) binbir güçlükle çıkılan o devâsa merdivenler; meğerse ne kadar da küçükmüş. Arkadaşlarla, sırf manzarayı seyredebilmek için birbirini ite-kaka ve nefes nefese çıkılan o minarenin, aslında o kadar da uzun olmadığını görürsün.

_Kaynak

Bazı zamanlar içinde kaybolduğun o karmakarışık yolların bile gerçekte iki adımlık olduklarını anlarsın yürüdükçe ve kendi kendine gülersin. :)

Eski evinin olduğu sokaktan geçerken, gözlerin dolar camda bir başkasının perdesini görmekten. Kim bilir hangi çocuk bakıyordur senin pencerenden, hayâllere daldığın uzaklara? Kim bilir kimler vardır; anne-babanın gecenin karanlığını sohbet ederek aydınlattığı, sıcacık çayla gönülleri ısıttığı o balkonda?

Bazen de gözlerinin arayıp da bulamayacakları vardır. Köşedeki kiraz ağacının yerinde yeller esiyordur. Hani o en kalın ve güvenli görünen dalına oturarak, kıpkırmızı kirazları önce kulaklara küpe yapıp, âfiyetle yedikten sonra, inmeye bir türlü cesaret edemediğin o ağacın yerinde, çirkin bir apartmanın yükseldiğini görmek hüzünlendirir seni.
Muhtemelen az ötede çağla topladığın ağaçların olduğu bahçe de, dalından koparılıp koparılmaz yenilmeyeceğini; ağzında o acı tadı bırakınca anladığın zeytin ağaçları da yoktur yerinde.

Tonton ve huysuz ihtiyârın teki olan bakkal amcanın o küçük dükkanı da görünmezdir artık. Bayram harçlıkları az mı bırakılmıştır, içinden taso çıkan cipsler uğruna. 🙆‍♀️

İkinci katta oturup mahallenin radarı olan ve bu yüzden pek sevilmeyen Necla Teyze de çoktaan ölmüştür herhalde diye geçirirsin içinden.

---

Bir yerden ayrılırken, orayı zihnimizde hep son gördüğümüz hâliyle canlandırıyoruz galiba. Yıllar geçse de o yer hep mâzideki gibi kalıyor. Fakat ne zaman tekrar yolumuz düşse o diyârlara, hâtıralardaki o masalsı ortam bir anda bozuluyor.
Birkaç gündür, çocukluğumun bir kısmının geçtiği o kentin sokaklarında yürürken, hep bunlar uçuşuyordu kafamın içinde.

İnsanın doğduğu yerde bir şeyler vardır. Herkes bilmez bunu; ancak oradan zorla koparılan bilir.

Demişler ya hani; hissettiklerimin, kelimelere dökemediklerimin ve anlatamadıklarımın en net ifâde edilmiş hâli belki de. Oradan zorla koparıldıktan sonra hiçbir yere tutunamıyor, kök salamıyorsun. Hiçbir yer sana memleket gibi gelmiyor. Ondandır ki "nerelisin?" sorusuna verecek cevap bulamayışlarım..

Şimdi yine bir yolculuk vakti; belki dönüş belki de gidiş bilemiyorum. Ömür dediğin de hep bir yerden başka bir yere geçip gitmek değil midir zaten?