De tafeltennisclub - deel 4 (fictie)

Ik was het eigenlijk alweer vergeten, maar op zondagmiddag stond Peter op de stoep. Hij kwam even naar de keuken kijken. Onze zondagen verlopen zonder enige struktuur, wie aankomt waaien is welkom. Er is altijd koffie, maar verwacht niet dat we hebben opgeruimd. Hij lijkt er geen last van te hebben.

"Wat een licht. Het lijkt veel ruimer zo."

Peter is onder de indruk. Vraag me niet waarom, maar het doet mij goed.

"Hoe zit dat nou met die club waar je het over had?"

"Je moet gewoon eens langskomen, dan kun je de anderen ontmoeten en gelijk een balletje slaan. Die tafels daar spelen natuurlijk veel lekkerder dan die buitentafels. Het is echt gezellig."

"Maar wanneer is het dan? Ik neem aan dat er niet altijd iemand is. Mijn zoon zegt dat hij last had van de wind, dus ik wil hem meenemen. Kan die laten zien wat hij waard is."

Peter begint wat bedenkelijk te kijken.
"Nou ik weet niet of dat zo'n goed idee is. Het is wel meer ingesteld op volwassenen onderelkaar. Als je die jonge gasten gaat meenemen wordt het toch een ander sfeertje. Moet je een beetje letten op wat je zegt enzo."

Ik kan de gedachte "o, is het zo'n club", niet helemaal onderdrukken.
"Maar het gaat toch om het tafeltennissen, of heb ik dat nou verkeerd begrepen?"

"Ja, nee, tuurlijk. Maar er is ook een bar. Het is een soort clubhuis waar wordt gebabbeld en getafeltennist. Kom nou maar gewoon, dan kun je zien of het iets voor je zoon is. Ik ben er op dinsdagavond in ieder geval."

Ik begin mij af te vragen of dit clubhuis wel zo'n goed idee is. Veel tijd om er bij stil te staan krijg ik niet. Peter begint mij in rap tempo bij te praten over hoe de buurt in elkaar zit. Wie waar woont, en inmiddels wel of niet met wie omgaat. Het doet mij vaag denken aan een soap. Na 3 namen ben ik hem al kwijt.

Twee uur later neemt hij met een "Ik zie je dinsdag hè" afscheid.

Dinsdagavond..., ik ben benieuwd.

_{Images Source}