Bilimkurgu Romanı - Yerşehir - Bölüm 11

Üzerleri sığır derisiyle kaplı dört savaş arabası Ordin’in üç ay önce kullandığı kapıdan tek sıra halinde yeryüzüne çıktılar. Savaş arabalarından üçünün ön kısmında Hititçe, Yunanca ve Türkçe olarak “Neden Yeryüzüne Çıkmamıza İzin Vermiyorsunuz?” yazıyordu. Yazılar derinin üzerine beyaz mum damlatılarak oluşturulmuştu. Önünde iki topu bulunan çelik tekerlekli savaş arabaları birer panzeri andırıyordu. Savaş arabalarının içindeki askerler merak ve tevekkülle başlarına gelecekleri bekliyorlardı. O güne dek yeryüzünden tek bir insanın dönmediğini gayet iyi biliyorlardı, dolayısıyla halkları için ölmeye hazırdılar.

Robotlar ve mayınlar, birkaç ay önce yapılan deneyde olduğu gibi sığır derisiyle kaplanmış çelik arabalara saldırmadılar. Amara telsizle tüm arabalara ağır ağır ilerlemeleri ve kesinlikle ateş etmemeleri talimatını iletti. Amara’nın içinde bulunduğu araba diğerlerine göre küçüktü ve önünde top yoktu. Amara arabanın içinde kendisi gibi iriyarı bir asker olan Yarbay Tolhan’la kucak kucağa oturuyordu. Yarbay Tolhan hem yıllardır platonik bir aşkla sevdiği Amara ile birlikte olduğu ve hem de her an ölebileceği için çok heyecanlıydı, yüreği yerinden çıkacakmış gibi atıyordu. Ölüm korkusu ve aşk birbirlerini tetikleyerek Yarbay Tolhan’ın içinde fırtınalar kopmasına yol açmıştı. Ormanın içine dalıp hayati tehlikeden kurtulmak ve Amara ile baş başa kalmak için sabırsızlanıyordu.

Savaş arabaları platonun üzerindeki üç bacaklı dev robotlardan herhangi birine yaklaşmadan durdu. Bu arada şehrin tüm çıkışlarında askeri birlikler minyatür topları, elektroşok bombaları ve makinelı pistolleriyle hazırda bekliyordu.

Beklenen saldırı emri gelmeyince savaş arabaları ağır ve dikkatli manevralar eşliğinde Yerşehir’e geri döndüler. Amara ve Tolhan’ın içinde bulunduğu minyatür araba ise platodan aşağıya doğru inerek önlerindeki geniş düzlük boyunca ilerledi. Hafif olması için alüminyum alaşımlı olarak üretilmiş olan araba düzlükteki tümseklerin üzerinde bir ceylan gibi sekiyordu. Amara da en az Tolhan kadar heyecanlıydı çünkü ikibin yıla yakın süredir bu çimenliklerde ilerleyen ilk insandı. Tolhan esnek amortisörler, dört tekerlekten çekiş, yüksek karoser yerleşimi gibi özellikleriyle dört dörtlük bir arazi aracı olan mini arabayı doğrudan ormanın içine doğru sürdü. Tolhan bu göreve yön bulma konusunda doğal bir yeteneği olan bir harita mühendisi olduğu için seçilmişti. Sedir ve gürgen ağaçlarıyla kaplı olan ormanda hafifçe bir kavis çizerek ilerlediler.

“Orman ışık bahçelerimizden daha görkemliymiş” dedi Tolhan.

“Şimdi manzara seyretmenin sırası değil” diye cevap verdi Amara. Kocaman bir ütüyü andıran aracın penceresi yoktu. Önlerindeki kumanda panelinde aracın önünü ve arkasını gösteren iki ekran vardı.

“Araçtan çıksak mayınlar bize saldırır mı acaba?” diye sordu Tolhan.

“Böyle bir riski almamalıyız”

“Bu konserve kutusunu biraz daha büyük yapabilirlermiş”

“Ölmediğimiz için tanrılara dua etmelisin”

“Bir süre sonra her yanımız uyuşacak”

“Onu o zaman düşünürüz” dedi Amara.

Kentin bulunduğu platonun çevresinde her seferinde büyüyen çemberler çizecek biçimde üç tur atmayı planlamışlardı. Araç ormanın içinde yol aldıkça Tolhan ön konsol üzerindeki haritaya Amara’nın anlamadığı bazı işaretler koyuyordu.

“Orman tahmin ettiğimden de büyükmüş” dedi Tolhan.

“Ssshh. Bir dakika” dedi Amara kulak kesilerek.

Ormanın derinliklerinden yeri titreten ayak sesleri gelmeye başladı. Sesler gittikçe yaklaşıyordu. “Direksiyonu sola kır” dedi Amara telaş içinde.

Araçlarının arkayı gösteren ekranında uzun kıvrık dişleri olan üç mamut gördüler. Uzun hortumları öne kıvrılmış bir halde ağaçların arasında koşuyorlardı.

“İyiye işaret değil bu. Hislerim kötü şeyler olacağını söylüyor” dedi Tolhan.

“Rengin bembeyaz oldu. Neredeyse altına kaçıracaktın” dedi Amara gülümseyerek.

Tolhan “Evet, benim hislerim var” diye cevap verdi.

Birkaç dakika sonra ormandan çıkıp geniş bir çayırlığa ulaştılar. Uzun otların arasına sinmiş olan üç dişi aslan merakla inek derisiyle kaplı arabalarına bakıyordu ve aynı hizaya geldiklerinde aslanlar onlara doğru koşmaya başladı. Tolhan arabanın gazını kökledi, ancak arabanın aslanlardan kaçabilecek kadar hızlı olmadığı ikisi de biliyordu. Önlerindeki ekranda aslanların her an yaklaştığını görebiliyorlardı. Amara makinalı pistolünü çekip namlusunu aracın yanındaki delikten dışarıya çıkardı. Dişi aslanlardan biri attığı bir omuz darbesiyle arabanın dengesini bozdu ve araç uzun otların üzerinde birkaç takla atarak ters dönmüş bir biçimde durdu.

Amara başını tavana vurup bayılmış, Tolhan ise Amara onu sıkıştırdığı için hareket edemez hale gelmişti. Aslanlar arabanın ince alüminyum kaplamasını pençe darbeleriyle yardı. Bu tuhaf ineğin içindeki güzel kokulu yavruları çıkarmaya çalışıyorlardı. Birkaç saniye sonra Tolhan iki aslanla göz göze geldi. Aslanlardan biri baygın haldeki Amara’nın omuzunu ısırıp onu dışarıya doğru çekiştirmeye başladı. Aslanın Amara’yı arabadan dışarıya çıkarması uzun sürmedi. Amara’nın silahı bu arada boşta kalmıştı, sliah namlusu arabanın yandaki deliğinden çıkmış bir halde havada sallanıyordu. Tolhan silahı alıp aslanlara doğru birkaç el ateş etti. Aslanlardan ikisi geriledi, diğerlerine göre daha iri olanı ise küçük bir şaşkınlık yaşadıktan sonra yeniden Amara’nın üzerine eğildi. Tolhan telaş içinde yeniden havaya doğru ateş etti. Bu kez aslanların tamamı gerilediler. Aslanların gerilemesinden cesaret alan Tolhan arabadan dışarıya fırlayıp ayaklarının bu kez dibine nişan aldı. En öndeki aslan makineli pistolün çıkardığı seslere alışmışçasına birkaç adım ilerleyip kükredi. Oldukça sakin bir yapıya sahip olan Tolhan bu hareket karşısında korkmak yerine büyük bir öfkeye kapıldı. Belindeki otomatik pistolü de çıkardı, iki pistolle birlikte bir yandan aslanların üzerine doğru yürürken diğer yandan onlara ateş etmeye başladı. Tolhan’ın kendilerine doğru yürüdüğünü gören aslanlar arkalarını dönüp hızla ormanın içine doğru kaçmaya başladılar.