Het Conflict - Afgescheiden van zelf

wootzu (42)in #conditionering • 6 years ago

Afgescheiden van zelf

We zijn praktisch allemaal afgescheiden van onszelf door onze intellectuele kennis. Intellectuele kennis heeft bepaalde kenmerken en de persoonlijkheid die ervan gebruik maakt zal er een bepaalde “bevestiging voor eigen gelijk” mee willen bewerkstelligen, omdat de persoonlijkheid egoïsch is.
Intelligentie daarentegen heeft geen kenmerken, het heeft een bepaalde kwaliteit. Om van intellect naar intelligentie te kunnen komen, zal je gebruik moeten maken van wie en wat je bent, in plaats van wat je aan kennis bij je hebt en hoe je de werkelijkheid beleeft.
“Van intellect naar intelligentie” is daarmee een manier om te zeggen: “van, van anderen naar van zelf”.
Intelligentie is eigen. Je wezen is intelligentie. Maar intellect is een verzameling kennis van anderen. Je intellect is informatief vormgegeven. Door naar intellectuele kennis te leven, maakt dat je je volgens patronen en systemen beweegt. Intellect geeft je een vorm die bepaalt wordt door onder andere culturele of ideologische kennis en informatie; of die nou religieus is of seculier. Informatie werkt vormend, punt. Je mind verpersoonlijkt de inhoud en je beleeft er dan je vorm mee: de zienswijzen die als overtuigingen zich door je je perceptie laten vormen. De werking van het ego maakt dat je er vervolgens een hiërarchie in gaat construeren, omdat er geen zelfkennis in je informatie zit maar ideologische kennis.

Verreweg de meeste kinderen hebben geen idee waarom ze de dingen moeten leren die ze op school gepresenteerd krijgen, en ze zijn ook niet begaan met hetgeen ze aangeleerd krijgen, noch hebben ze er zin in om die dingen te moeten onthouden of om er tijd in te steken. De problemen van de wereld zijn namelijk niet technisch, ze zijn moreel en ze ontstaan door perceptuele vervorming. De problemen van het systeem zijn er doordat er geen dynamiek in de systematiek van egoïsch bestaan kan zijn.
Onderwijs is hiermee in aanzet het grondbeginsel van de schizofrene geest van de mens. Dat klinkt ernstig, maar het is heel direct zo... Wanneer kinderen niet naar school toe willen, moeten ze toch. Terwijl onderwijs een vrij gebeuren zou moeten zijn, waar de kennis van de wereld in ruime mate aanwezig is en de mogelijkheden die eruit voortkomen vrij beschikbaar zijn, zodat kinderen graag naar school toe komen om iets te leren. Nu is dat niet zo...
In de eerste jaren blijven ze misschien tegensputteren en ouders gaan de strijd met hen aan. Ze gaan toch, ook al hebben ze geen zin. Ze moeten. En als we het lang genoeg volhouden en de kinderen met tegenzin toch gaan... wat hebben ze dan geleerd? Ze leren dat ze niet moeten luisteren naar hun eigen inclinatie! En dát is een leereffect! Ze geven het gevecht uiteindelijk op. De “vecht en vlucht reactie” van het instinctief reagerende R-complex raakt vermoeid: ze worden passief in hun gevecht om niet te doen wat zinloos voor hen voelt, maar ze vluchten er ook niet voor.

Het leereffect komt van niet doen wat zich in hen gestalte wil geven. Het komt van niet luisteren naar wat de energie in hen wil manifesteren. Het komt door het niet langer “mogen” luisteren naar de creatievolle drang van hun ongedwongen mentale manifestatie. En dat werkt de schizofrene reactie van de mind in de hand: een persoonlijkheid die zich niet langer zal verzetten tegen externe autoriteiten, terwijl het zijn eigen wezenlijke drang leert ontzien.

Wat kinderen leren op scholen behoeft veelal slechts onthouden en nagedaan te worden, en dat zijn eenvoudige zaken. Alles waar je ogen naar kijken wordt onthouden als je aandacht er ook is, ... maar dat is geen leren, dat is herinneren.
Onderwijs maakt ons niet intelligent, maar intellectueel; het maakt ons in effect dommer. We leren onze intelligentie zo niet te gebruiken, doordat we een gehoorzaamheid aan een kenniscode moeten vormgeven, uitsluitend om daarmee te functioneren.
Wat kinderen daarom leren, is dat ze niet moeten luisteren naar de natuurlijke neiging die ze hebben om weg te lopen uit de klas en hun dromen te gaan verwezenlijken. En dromen komen niet vanuit je kennis, maar ze komen vanuit hét Zelf. Dromen hebben kinderen niet van zichzelf, maar ze komen in hen op van voorbij de mind… Als het ego er niet is dan zijn de dromen daar… in de mind. Maar in plaats daarvan krijgen we geleerd dat we onze dromen moeten vergeten of pas najagen als ze klaar zijn met school. En te weinig mensen kunnen het dan nog. En wie het wél kan, ziet veelal z'n inspanning en dromen opgeslokt worden door een bedrijf die al die ideeën steelt.
Als er niet geluisterd wordt naar de eigen inclinatie, creëert de mind overtuigingen die een persoonlijkheid in de hand werken: een inkapseling vindt plaats en overtuigingen nestelen zich om een identiteit te formeren. Kinderen gaan zich dan niet langer gedragen naar de eigen dromen, maar naar “door de omgeving” bepaalde factoren.
We belemmeren de natuurlijke flow en onderzoeksdrift die een mens bij geboorte van de natuur heeft meegekregen, doordat we kinderen beladen met regels, structuren, trivia en al dan niet verkapte verantwoordelijkheden. We leren niet aan onze eigen ingeboren eigenschappen expressie te geven, maar in plaats daarvan leren we te spelen met andermans kennis en ideeën... en we zijn verplicht dit zo te doen?! Logischerwijs is dan een gigantisch piramidespel het gevolg: er kan maar één ego winnen; het is inherent. Het systeem is een monopoliespel en iemand heeft jou in bezit als je jezelf niet bezit.

Kinderen over de hele wereld krijgen een programmering gebaseerd op een cultureel of maatschappelijk nut, maar ze zijn alle gebaseerd op eigenbelang van gevestigde orden dat zich via ouders, leraren en zorgverleners verspreidt doordat zij zich in eenzelfde situatie bevinden en er ook geen andere uitweg uit zien. De opzichzelfstaande faculteit van de ratio staat niet toe dat er een ontsnapping aan is door gebruik te maken van diezelfde faculteit. De rationele benadering is intrinsiek circulair en opzichzelfstaand, en daarom kunnen zij die ons willen helpen om te leren en te groeien, in werkelijkheid niemand ergens mee helpen... anders dan dat ze ons ook het systeem in “helpen”. En we leren daardoor allemaal te functioneren vanuit dezelfde afgescheiden identiteit die is gevuld met redeneringen omtrent de “noodzaak” ervan... alsof we machines zijn.

De leraar had geen zin om les te geven vandaag, maar ging toch, want het moest. De leraren hebben geregeld een hekel aan de kinderen die er ook niet wilden zijn. De leraren zijn al langer schizofreen en verstoppen het achter geoefende maskers. De kinderen zijn nog niet allemaal bereid om dat te doen en ze laten hun ontevredenheid gewoon zien, maar worden erin “op straffe van” gecorrigeerd en daarmee geconditioneerd om zich ook hypocriet voor te gaan doen. -Een en ander kan en zal een beperkende werking hebben op de unieke set eigen vermogens... waardoor uiting geven aan de uniciteit van iemands vermogens vermindert en zelfs verdwijnt.

Het is belangrijk te gaan begrijpen dat dit soort onderwijs geen eeuwig leven beschoren kan hebben. En het werkt allemaal exact hetzelfde voor opvoeding. Er zijn daarom tegenwoordig zelfs al cursussen om naar je eigen verlangens te leren luisteren. -mm
Mensen zijn zover van hun pad af, we zijn zo onbekend met onze eigen manier van doen, dat er een moment zal komen dat het universum de mensheid met een klap terug brengt naar z'n natuurlijke houding. En zo’n moment komt met rasse schreden dichterbij. Die klappen zijn hard, verontrustend, intens en langdurig. Het is alsof je aan een elastiek zit en te ver bent weggelopen van jezelf. Er zijn al enorm veel mensen die de effecten ondervinden van de realisatie van wat ze zelf aan het doen zijn. Ze worden geregeld zwaar gemedicineerd, omdat vele artsen, psychologen en psychiaters geen idee hebben wat ze aan het doen zijn en de farmaceutische industrie er zwaar in is geïnvesteerd om de mensheid de transitie naar de bewuste niveaus niet te laten maken. (Zie Deel 4 – “Sabotage in ontdekking”.)
Het is tevens waarom in alle geledingen mensen uitvallen door totale uitputting, depressies en burn-out. Als vakmensen hun vakgebied beginnen te doorzien, dan blijkt dat ze ervan walgen. Psychiaters komen erachter dat hun medicamenten methodes slechts mensen kapot maken; huisartsen komen erachter dat ze mensen meer vergiftigen dan helpen; onderwijzers leren dat ze niets wezenlijks overbrengen; bankiers komen erachter dat al hun producten slechts oplichtingen zijn. Politici zijn nog het meest hardleers, maar ze geven steeds vaker toe dat ze het ook niet weten. Militairen komen erachter dat ze nergens vrede brachten, maar slechts gebruikt worden voor drugsoorlogen etc.. Politieagenten bewandelen gedwongen een fijn lijntje tussen goed en slecht, tussen steeds meer gewapende gekken, voor een gebrekkig salaris en zonder mogelijkheden om ook maar iemand te kunnen beschermen. Economen beginnen te begrijpen dat geen groeiend systeem stand kan houden. Overheden, religies en -ismen leren ons dat ze allemaal uiteindelijk slechts als interessant overkwamen doordat iedereen degene wilde zijn die “wist hoe het moest”... Maar het blijkt het is slechts interessant om alles te delen wat we hebben en kunnen, want ieder mens is Uniek in mogelijkheden, hoedanigheid en voorkomen. Geen ideeën van een ander kunnen uit jou voortkomen, en als we niet delen wat wél uit ons voortkomt, dan worden ze alle uitsluitend tot commercieel product gemaakt.

Uiteindelijk zal blijken dat we slechts behoefte hebben aan een zinvolle bezigheid die zich gedeeld wil zien. En egoïsche systematiek faalt uiteindelijk altijd om enige vorm van bezieling met zich mee te brengen, want het ego doet zich slechts voor als iemand. Het blaast zich slechts op; het ego is een opblaaspop: een illusie.