[PL] "Światłość w ciemności świeci, a ciemność jej nie ogarnia" Chapter 5: Sprawiedliwość

  Po tych słowach wbił sztylet w głowę oprawcy. Przebił się wyjątkowo gładko przez czaszkę. Jasność, jaka ogarnęła dworek i okolice była niewyobrażalna. Była realna. Jasność ta sprawiła, iż ciała Niemców objeły się ogniem natychmiast. Cierpieli, krzyczeli, wraz z nimi palił się również cały ogród. Ich krzyki był słyszalne aż w pobliskich wsiach. Cała ziemia wokół została naznaczona. Zaś chłopi, panienka i ksiądz, jakby znikli, przeniknęli do zaświatów. Tam, gdzie stał Anioł, pojawił się mały krzew, dębu czerwonego. Symbol tego, że tam był i wypełnił wolę Bożą. Jeszcze przez wiele dni na miejsce tego cudu przylatywały wrony i białe gołębie, które razem skubały, ciała potępionych, do gołej kości. Mieszkańcy wsi często odwiedzali to miejsce, zostawiając tu kwiaty, żegnając swoich bliskich ,którzy odeszli. W budynku zbudowano mały ołtarzyk poświęcony ofiarom tego cudu. Lecz choć wieś na jakiś czas pozbyła się wroga, straciła coś ważnego. Swoich mężów. 
 Dramat samotnych matek z dziećmi. Zbliżała się zima a zbiory nie były jeszcze ukończone. Samotne matki bez mężów, którzy mogliby ich wspomóc w tych prawdziwych trudach, które dopiero nastaną.
  Czy na tym polega sprawiedliwość Boża ? Że choć jednych kara spotkała surowa, drugich nagroda wielka w niebie czeka, to jest jeszcze trzecia grupa, która po tym "cudzie" będzie musiał zmagać się z trudami tej ,,Boskiej sprawiedliwości" na ziemi. Boska sprawiedliwość jest poza ludzką miarą myślenia. Bowiem sprawiedliwość ludzka jest równa, a sprawiedliwość Boska jest nierównością na ziemi, lecz równiejsza w zaświatach.
Koniec.