Świetnie nawiązałeś do tekstu @rozku, przemyślenia bardzo mi bliskie.
Pojawiła się duma, dosyć groźne uczucie.
Coś jak poczucie wyższości... Wciąż mi się czasem odpala, choć staram się na spokojnie neutralizować.
Co ciekawe, nawet samej siebie potrafię dokręcić śrubę:
"Czy ten wyjazd nie jest zbyt mocno zorganizoway? Czy nie będzie ci za wygodnie i za ciepło w tym śpiworze? Prysznice na campignu, hohoho, to już nie będzie "prawdziwa" wyprawa. Mapa w telefonie? Kiedyś, to..."
I tak dalej. Dopóki nie zauważę i nie utnę.
Myślę, że taki wyjazd powinien być równoważony - wygoda i przyjemność kontra dostępne środki. Ekstremalne zachowania niekoniecznie się sprawdzają. Ja wyznaję regułę - jest jak jest. Każdy postępuje jak mu wygodnie i tak powinno być - jedni się umartwiają z przymusu (brak kasy wymusza przejście na wege - pokrzywy, mlecz i jagody) lub jakiejś ideologii. Sztuką jest nie zajmowanie stanowiska w ocenianiu innych - pod warunkiem że nie używają przemocy (w tym werbalnej i psychicznej) i krzywdzenia innych.
Kila razy wspominałem jak ważnym jest kontrolowanie swojego umysłu aby nie zalęgały się w nim destrukcyjne myśli, bo to one generują adekwatne do nich emocje i w końcu obciążające indywidualną karmę czyny.