အလွအပေတာင္တန္း
ပင္လယ္တစ္ခုလံုးကို သိမ္းပိုက္ထားဖို႔အထိ အိမ္မက္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္
ေတာင္တန္းေတြဆီမွာ ေျခဆန္႔ဖို႔ အိမ္မက္ခဲ့တဲ့က်ေနာ္...
စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြေျပာသူ အျဖစ္နဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြၾကားမွာ မဲ့ျပခံခဲ့ရတဲ့က်ေနာ္..။
က်ေနာ့ရဲ႕ အသဲကြဲပံုျပင္ထဲမွာေတာ့ က်က်နနလွလွပပ က်႐ွံုးသြားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့ရဲ႕ ႐ွံုးနိမ့္ျခင္း ဒိုင္ယာရီ.. ဒါမွ မဟုတ္..အလြမ္းေတးသြားတစ္ပုဒ္..
က်ေနာ့ရဲ႕ ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ွံုးႏိုင္ရေအာင္ အႏိုင္ယူျပမယ္လို႔ က်ေနာ္ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ မင္းစကားလံုးေတြ ပါးစပ္နဲ့မဆံ့ေတာ့ဘူးတဲ့ ။
က်ေနာ္မမႈပါဘူး။
က်ေနာ့္ရဲ႕အိမ္မက္ကိုသာ က်ေနာ္ယံုၾကည္တယ္။ က်ေနာ္ယံုၾကည္မႈထဲမွာ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမႈေၾကး..။
ေျပာရရင္ ေလာကတစ္ခုလံုးထဲမွာေတာင္ က်ေနာ့ကိုယ္ က်ေနာ္ ကံအေကာင္းဆံုးလူရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားခဲ့သူ။ ဟုတ္တယ္ေလ ။ ႐ွိတဲ့ ညီအစ္ကိုေလး ႏွစ္ေယာက္မွာမွ မိဘေတြက က်ေနာ့ကိုမွ ပိုခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပိုၿပီး အလိုလိုက္ခဲ့ၾကတာကိုး..။
စာ ဆိုတာလည္း ေက်ာင္းစေနကတည္းက အတန္းထဲ ေခါင္းေမာ္ရေလာက္ေအာင္ ေတာ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္။အတန္းသားေတြထဲမွာလည္း ေကာင္းေပ့ ၫႊန္႔ေပ့ေတြကိုမွ သံုးစြဲခဲ့တဲ့က်ေနာ္ဟာ အေဖတို႔အေမတို႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာမငယ္ေစခဲ့သူေလ။
အဲ့ဒီေတာ့ က်ေနာ့မွာ ေျပာအား႐ွိတာေပါ့။ က်ေနာ့အေျပာေတြကို မၾကည္လင္ၾကေပမဲ့ ရက္ေရာတဲ့ က်ေနာ့အပါးကေန ဘယ္အေပါင္းအသင္းမွ ခြာမသြားခဲ့ၾကဘူး။ က်ေနာ္ သိပ္ကံေကာင္းလြန္းခဲ့တယ္ ။
ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ တကၠသိုလ္ေျမမွာ ေျခခ်မိေတာ့လည္း တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡ အေမ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ နာမည္ရၿပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္ေလရဲ႕။ က်ေနာ့ ဘဝေပးက ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့သလဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရင္းပါးရင္း က်ေနာ့ဘဝက မ်က္ႏွာ ညႇိဳးခြင့္မရတဲ့ လို တ ရ ျဖစ္ခဲ့ေလရဲ႕။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ အသဲကြဲေဝဒနာကို မသိဘူး။ ေငြေၾကးရဲ႕ဒဏ္နဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ေလာကဓံကို နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အရာမွန္သမွ် ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ က်ေနာ္ ျဖစ္ေနတာမွန္သမွ်ကို ေက်နပ္တယ္။ က်ေနာ့ အတၱ ဆိုပါေတာ့....။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ မင္းခန္႔ဆီက အသဲကြဲညည္းသံကို ၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ ေအာ္ရယ္ပစ္ခဲ့တယ္။ေငြေၾကးေၾကာင့္ ေဝးၾကရတယ္လို႔ သူေျပာေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္ႀကီး အံ့ျသမိခဲ့ပါေသးတယ္။ ေငြေၾကးဟာ အခက္အခဲလား။ ေငြေၾကာင့္ ဘာလို႔ ေဝးတာလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ အံ့ျသေနမိခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ေခါင္း႐ႈပ္မခံခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့ အိမ္မက္ေတြထဲမွာပဲ က်ေနာ့္ ဘာသာ ေနေပ်ာ္မိခဲ့တယ္ေလ။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ ရင္ခုန္မိစက သူမက အလွပႀကီး မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ေနတတ္သူေတြၾကားမွာ သာမန္မိန္းကေလးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ စတင္သတိထားမိခဲ့တာသာ ျဖစ္တယ္။ဟိတ္ဟန္မ႐ွိ ပကတိ႐ိုးသားျခင္းနဲ႔ ႐ိုး႐ွင္းေနတတ္တဲ့သူမမွာ မာနေတာ့႐ွိတယ္။ မာန္ေတာ့ ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထူးမျခားစြာနဲ႔ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုထဲက ေဝယံရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ သူမနဲ႔ စတင္ သိကြၽမ္းခြင့္ရခဲ့တယ္။
သူမရဲ႕ သာမန္ဟန္ေတြထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္႐ွိတာ က်ေနာ္ သေဘာက်မိတယ္။ က်ေနာ့ကို ကပ္ဖားေနသူေတြထဲမွာ သူမသာက်ေနာ္အေပၚ ခပ္မွန္မွန္ ဆက္ဆံခဲ့သူ။
သူမရဲ႕အိမ္မက္က က်ေနာ့ထက္ေတာ့ စနစ္က်တယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားအထိ ပညာေတာ္သင္ၿပီး သူမယူေနတဲ့ ဘာသာရပ္မွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရအထိ ျဖစ္ခ်င္သူတဲ့။ က်ေနာ္ ေလွာင္မရယ္ခဲ့မိဘူး။ က်ေနာ္သူမကို စိတ္ဝင္စားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ပံုမွန္ပဲ ျပံဳး႐ွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ နားမလည္တဲ့ ဘဝ စကားလံုးေတြနဲ႔ ေျပာျပတယ္။
သူမေျပာတာေတြထဲမွာ က်ေနာ္ နားလည္လိုက္တာ သူမမွာ အေဖအေမမ႐ွိ ေငြမ႐ွိ လို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ လိုက္ေနရတဲ့အေၾကာင္းရယ္။ စာေတာ္တဲ့သူမကို သူတို႔ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္ မကင္းတဲ့ ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးက ေက်ာင္းထားေပးတဲ့အေၾကာင္းရယ္ပဲ သိတယ္။ဒါေပမဲ့ သူမမွာ ဦးတည္ခ်က္႐ွိတဲ့အေၾကာင္းလည္း မ်က္လံုးေတြအေရာင္ေတာက္ပေနတဲ့ၾကားက ခုိင္မာတဲ့စကားအျဖစ္ေျပာတာကို သိေနတယ္။ အဲ့ဒီအထဲမွာမွ က်ေနာ္ သူမကုိ သနားစိတ္ဝင္ေနမိတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ မေျပာတတ္မိဘူး။ က်ေနာ္ရဲ႕ မုန္႔ဖိုးရတဲ့အထဲက သူမကို ေပးခ်င္ေနမိတာေတြကို နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
သူ က်ေနာ့ကို ေျပာတာကေတာ့ ကိုယ့္မိဘကို ဂ႐ုစို္က္ဖို႔..။ မိဘဆိုတာ ဘုရားနဲ႔ႏိႈင္းထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေက်းဇူး႐ွင္တဲ့။ တျခားသူေျပာတာဆိုရင္ က်ေနာ္ ရယ္ပစ္လိုက္မိမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာ္ မရယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ေျခလွမ္းေတြ တည္ၿငိမ္သြားၿပီး တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ က်ေနာ့ကို အအေပါင္းအသင္းေတြက ေမးေငါ့ၾကတာ က်ေနာ္ သိေပမဲ့ ဂ႐ုမစ္ိုက္အားခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္တိုင္း သူမစကားလံုးေတြကိုပဲ ၾကားေယာင္ေနမိခဲ့တယ္။
က်ေနာ့ရဲ႕ တကၠသိုလ္တက္ခ်ိန္ဟာ သူမနဲ႔ေတြ႔ၿပီးေနာက္မွာ အေပ်ာ္အပါးနည္းခဲ့တယ္။ သူမဆီက ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုပဲ ငံ့လင့္ရင္း ေက်ာင္းထဲက က်ေနာ့ရဲ႕ တီးတိုး သတင္းေတြဟာ က်ေနာ္ မၾကားမိႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲ့ဒါအားလံုးသူမေၾကာင့္ဆိုတာ မွန္ေပမဲ့ သူမက က်ေနာ့ကို ညႇိဳ႕ယူခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ က်ေနာ့ကိုယ္ က်ေနာ္သာ သူမဆီမွာ ၿငိတြယ္ခဲ့တာ ဟုတ္တယ္။
သူမရဲ႕ အေျပာေတြၾကားကေနပဲ က်ေနာ္ အေမ့ကို ခ်စ္တတ္လာတယ္.. အေဖ့ကို ဂ႐ုစိုက္တတ္လာတယ္။ လူသားေတြကို လူသားလို႔ ျမင္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးေတြ ျဖစ္လာခဲ့ေလရဲ႕။
သူမက က်ေနာ့ကို ေျပာခဲ့တယ္..သူမရဲ႕ပင္ကိုယ္ဟန္အတိုင္း ျပတ္သားတဲ့ေလသံနဲ႔ေပါ့။
တကယ္ေတာ့ မင္းက ငါ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့စိတ္နဲ႔ ငါ့ခံယူခ်က္ကို သေဘာက်ေနတာပါ။ငါ့ဆီက စကားလံုးေတြနဲ႔ မင္းကိုယ္မင္းျပဳျပင္ရင္း မင္းကိုမင္း ခ်စ္ေနတာပါတဲ့။တစ္ေန႔ မင္းတကယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြ႔လာမွာပါတဲ့။ အထူးသျဖင့္ မင္းက သိပ္မာနႀကီးတဲ့ ဘဝကိုနားမလည္တဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မင္းထက္ ပိုၿပီးမာေက်ာတဲ့ ငါ့ဆီကမင္းခံစားခ်က္နဲ႔ထပ္တူက်တဲ့ စကားေတြၾကားရလို႔ မင္း ေက်နပ္ေနတာပါ။တဲ့။
သူမေနာက္ဆံုး ႏိုင္ငံျခားမသြားခင္ေန႔မွာ က်ေနာ့ကို ေျပာသြားခဲ့ပါေသးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမကိုခ်စ္တတ္သြားတဲ့ သားတစ္ေယာက္ကို ငါ ေတြ႔ခြင့္ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္တဲ့။ အခုအခ်ိန္မွာ ငါတို႔ ဘဝေတြကို မဆံုးျဖတ္ခ်င္ေသးဘူး တဲ့။ မင္းကိုယ္မင္း ယူၾကံဳးမရ ဝမ္းနည္းရတဲ့ ေန႔ကို ေရာက္တဲ့အခါ ငါ့ကို သတိရပါတဲ့။ မင္း ဝမ္းအနည္းရဆံုးသူဟာ မင္းအခ်စ္ဆံုးသူ အတြက္ပဲ ဆိုတာ မင္းသိလာမွာပါတဲ့။
က်ေနာ္ သူမလက္ကို ဆြဲထားၿပီး ထြက္မသြားပါနဲ႔လို႔ စိတ္ထဲက အတန္တန္ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္းက် အဲ့လို မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။သူမရဲ႕ ေဟာကိန္းလို က်ေနာ္ ရင္ခုန္ေစခဲ့သူက တကယ္ ေတြ႕ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့စိတ္ကို သူမေလာက္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့လူေတာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး...။
ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်ေတာ့ ဘဝရဲ႕ ဝမ္းအနည္းရဆံုး က်႐ွံုးခန္းဟာ ထင္းထင္း ျပတ္ျပတ္ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီေန႔က က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ က်ေနာ့အေမ ဆံုးသြားတဲ့ေန႔ပါပဲ။
က်ေနာ္အေမ့ကို အဲ့ေလာက္အထိ ခ်စ္ေနခဲ့မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္မသိခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့ေကာင္းကင္တစ္ျခမ္း ၿပိဳပ်က္သြားခဲ့သလို အေမကိုခ်စ္တတ္ဖို႔ သင္ေပးခဲ့တဲ့ သူမကိုလည္း သတိရေနမိခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးလည္း အထပ္ထပ္တင္ေနခဲ့မ္ိတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ သူမကေတာ့ က်ေနာ္ နဲ႔ ကမၻာ တစ္ဖက္ျခမ္း ဆီမွာ...
အဲ့ဒီေန႔ ညမွာပဲ
က်ေနာ္..
သူမဆီကို mail ပို႔လိုက္မိတယ္။
( ငါ့အေမ ဒီေန႔ ဆံုးသြားတယ္...).... လို႔ေပါ့...။
ေနာက္တစ္နာရီ အၾကာမွာ သူမဆီက ျပန္စာေလး ေရာက္လာခဲ့တယ္။
( မင္း ဝမ္းနည္းရဆံုး အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား..)တဲ့...။
က်ေနာ္..သူမဆီက ျပန္စာကို ဖတ္ေနရင္း မ်က္ရည္တစ္စက္ ကီးဘုတ္ေပၚကို ျပဳတ္က်သြားခဲ့ တယ္။