Yüksek Yağ Diyetimin Beni Yıktığını Farkettim
Yüksek kilolu insanlar sağlam bir olay sunar.
“Yağ kaybetmek için yağ yakmak!” Demek istediğim, hadi - mükemmel. Neticede, para harcamak zorundasın ... err, kaybetmek mi?
Yüksek yağlı bir perhiz mantıklı görünüyor - daha az acıkıyorsunuz, başlangıçta harbiden çok iyi hissediyorsunuz, yağ yakıyorsunuz ve tereyağı yiyorsunuz.
Bununla beraber, bir takım erken mantıksal karşılamalar:
Vücudunuz, gelişmek için bol miktarda enerjiye ihtiyaç duyar.
Şeker gerektirir (natürel veyahut başka şekilde).
Perhiz garip olacağımı hiç düşünmedim.
Fakat şu an için bunları unutalım.
Babama prostat kanseri teşhisi konduğunda yüksek yağlı perhizime başladım. İyileşmişti, yüksek yağlı perhizim yapmadı.
Keto / Low Carb'ı başlattığımda daha iyi hissettim. Yağlandım, midem küçüldü ve perhizimde serin olan yağın tadını daha çok aldım. Çok geçmeden 10 saat yemek yemeden gidebilirim - sonra 12, sonra 15. O vakit devrimci hissettim!
Çok yakında, günde 1 veyahut 2 öğün yemek yiyecektim - ve hala kilo veriyorum!
Her şey sahiden iyi gidiyordu - bilhassa instagramda, bir sporcu için mükemmel bir vücut kompozisyonundan başka bir şeyin kabul edilemez olduğu yerlerde.
Çok geçmeden, keto / düşük karbonhidrat zırhımdaki birkaç çene görünmeye başladı:
Aslında yemek yemekten sahiden hoşlandığımı farkettim (ha!). Günde 3 kare yemek özledim.
Kendi kendime “Oraya gidemem, bu kolay değil” diye konuştu. Çok garip davranışlar.
Kilo vermeyi sürdürdüm - fakat kilo vermedim. İyi değil.
Yorgun, zayıf, aç, düşük enerji ve ağır halsizlik hissettim (düşük karbonhidrat insanı bunun ne demek olduğunu bilir).
15 senelik perhiz koçluğu, nitelikli bir egzersiz fizyoloğu, PT ve spor beslenme uzmanı olduktan sonra, düşük karbonhidrat küfürünün kurbanı oldum. Canlı, gelişen hayatın en ehemmiyetli kaidenini unutmuştum: enerji ihtiyaç duyulan, birçoğu.
18 ay süresince düşük karbonhidrat olması hasebiyle metabolizmam her vakit düşüktü, üzerimde hiç adale kalmamıştı ve sindirimim, saçım ve cildim dağınıktı.
“Oh s ***” hatıram, enerji olayından başka: 6 aydır karımı akşam yemeğine çıkarmamı farkettim. Savunmamda davlumbazımızda keto arkadaşı irtibatlar yoktu.
Kuvvetli bir savunma değil diyebilirsiniz. WTF yapıyordum.
Bunlar karbonhidrat kasabasına ilk adım oldu:
Tekrar tatlı patates yemeye başladım. Çok çılgın bir şey değil.
Meyve bir sefer daha benim için günlük bir şey haline geldi (yardım eden çocuk).
Meyve salatasıma bal ilave ederek oynuyordum - hala hemen bir diyabet veyahut yağ kazancı yok (aslında daha da yalın ve özlemlerim gitmişti).
Kendimi olmak istediğim kişi gibi hissetmek ve hareket etmek için müsaade ettim: canlı, kuvvetli, enerjik olan ve mevzubahis kuruluşun sıfır karbonhidrat önerininden bağımsız olarak istediği yerde ürperdi.