Τρίτη Μερα

Το ρολόι έδειχνε τις 8:15 το πρωί όταν η Νένα βγήκε από το σπίτι της για να πάει στη δουλειά. Ο Πάνος βρισκόταν απέναντι, στο ίδιο δρόμο, αλλά σε διαφορετική πλευρά. Και οι δυο περπατούσαν γρήγορα, στραμμένοι στα κινητά τους τηλέφωνα, αδιάφοροι για τον κόσμο γύρω τους.

Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, έκαναν ακριβώς την ίδια διαδρομή προς τη δουλειά τους, αλλά ποτέ δεν ανταλλάσσονταν κουβέντα. Ήταν σαν να ζούσαν σε διαφορετικούς κόσμους.

Ένα πρωί, όμως, η Νένα προσπάθησε να σηκώσει το βλέμμα της από το τηλέφωνο. Κοίταξε γύρω της και είδε τον Πάνο. Κι αν και δεν τον γνώριζε προσωπικά, είχε την αίσθηση ότι γνώριζε κάτι για αυτόν.

Ο Πάνος επίσης σήκωσε το βλέμμα του σε αυτήν τη στιγμή, όπως συνέβαινε καθημερινά, αλλά αυτήν τη φορά είδε τη Νένα. Είδε τα χαρακτηριστικά της, τα μάτια της που τον κοιτούσαν και πλάτηρες των ώμων της, που φορούσαν ένα αγαπημένο μπουφάν.

Ήταν μια στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε. Και τότε, καθώς περπατούσαν προς τις αντίθετες κατευθύνσεις, για πρώτη φορά ανταλλάσσονταν ένα αμυντικό χαμόγελο.

Η Νένα πήγε στη δουλειά της με αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπο της. Ο Πάνος έκανε το ίδιο. Ήξεραν πως δεν είχαν μιλήσει ακόμα, αλλά κάτι ξεχωριστό είχε συμβεί εκείνη την πρωία.

Η τρίτη μέρα ήταν η αρχή. Και αν και οι δυο τους διένυαν την ίδια διαδρομή χωρίς να μιλούν, τώρα γνώριζαν πως υπήρχε κάτι ειδικό που τους συνέδεε, κάτι που ξεπερνούσε τα λόγια και τις συνηθισμένες συναντήσεις. Ήταν μια σχέση που δεν χρειαζόταν λόγια για να είναι σημαντική.

Και ούτως ή άλλως, το καλύτερο είναι πάντα να αφήσεις τον χρόνο να αποκαλύψει τα μυστήρια της καρδιάς.