Heb uw vijand lief
Heb uw vijand lief
Je vijand is dat gedeelte van je wat je consequent de verkeerde kant op laat kijken. Door van je vijand te houden, ga je z'n vijandigheid onder ogen komen, en stukje bij beetje zullen ze doorzien worden en van je af kunnen vallen.
Door de vijandigheid van de ander te zien, verdwijnt het niet. Als je je eigen vijandigheid nog niet doorziet, dan zal het zelfs groeien, doordat we elkaar daarmee dan aandacht geven. Als je fouten van een ander aandacht krijgen, dan worden ze meestal niet aangewezen, maar komen ze naar voren door strijd. De fout in de ander kan alleen door z'n eigen bewustzijn worden verwijderd, en de fout in mij alleen door mij.
Om van je vijand te houden is om hem helemaal in beeld te krijgen, maar je vijand zal daarmee stoppen je vijand te zijn.
Dit werkt ook zo voor anderen die vanuit het ego met jou omgaan. Door anderen lief te hebben tijdens het proces van je eigen bewustwording, gaan ze op den duur hun eigen manipulatie ook doorzien. Maar ego's zijn venijnig en mensen hebben zichzelf niet lief en bewustwording wordt slecht begrepen, waardoor mensen maar moeizaam groeien.
Anderen op waarheid wijzen heeft ook nog geen zin gehad, want het werd afgedwongen door hen die dachten te weten, maar die slechts woorden herhaalden. Door mensen op waarheid te wijzen en ze te corrigeren, geeft ze schuldgevoelens waarmee ze hun geweten vergiftigen, waardoor de egoïsche structuur zich juist bevestigd weet en de aanwezigheid ervan je blijvend naar waarheid laat zoeken… zonder “het” te vinden.
Het ego is hard en het groeit door hardheid, waardoor het ego niet door hardheid kan verdwijnen. Met hardheid train je jezelf in zelfbescherming, waardoor je niet in overgave kan zijn.
Als je mensen op die manier corrigeert dat ze steeds harder worden, dan heb je ze niet lief en komen ze hun egoïsche werkwijze niet onder ogen. Je toont ze slechts exact wat ze zelf ook doen. De projectie van degene die denkt te weten, maar corrigeert volgens een boek of regels of “de waarheid”, maakt zijn eigen structuur steeds complexer door net te doen alsof hij weet, terwijl degene die hij denkt te helpen, zich slechts schuldig voelt en incompleet. Door zo te corrigeren, met woord en daad en de waarheid in pacht, is de reflectie van onze eigen onechtheid, wat in de ander een valse geweten aanbrengt… waardoor de vijand blijft. Door zo te corrigeren, met straffen en belonen, en zelfs met de waarheid in de hand, bevestigt slechts de hypocrisie van ons eigen ego, en bouwt het ego van de ander verder uit.
Het gevecht in de mens is doordat we vechten… We oefen slechts daarin. We hebben de wegen van vrede nog niet begrepen en we begrijpen daardoor de Meesters niet.
De vijand is in jezelf… Het heeft niets te maken met het corrigeren van anderen óf jezelf. Het heeft niets met de buitenwereld te maken. De strijd stopt pas, als die stopt in jou. Het ego is vijandig, en de oplossingen voor strijd zijn daarom doortrapt. De mind denkt de vijand te kunnen vernietigen door strijd, maar daardoor bestaat de vijand juist.
De mind denkt door oorlog vrede te kunnen brengen, maar strijd is slechts een symptoom van het feit dat het ego er is. Als het ego er is, is z'n reflectie strijd. De mind projecteert z'n eigen werking, en denkt daarmee als “juist” te herkennen, wat de reflectie is van z'n eigen vijandigheid… De mind ziet z'n eigen fout nog niet. De mind projecteert onbewust z'n eigen vijandigheid.
Doordat we van een ander niet kunnen zien, wat we van onszelf niet eerst zien, is een teken dat we psychologisch nog blind zijn, onbewust. We projecteren op elkaar wat we zelf zijn en we wijzen de problemen van een ander aan, die daarmee in onszelf aanwezig zijn.
Onbewust projecteert en reflecteert je mind, en wat je bij jezelf dan niet ziet, herken je ook in een ander niet.
We praten met elkaar door onbewust onze eigen toestand op de ander te projecteren en de toestand van de ander reflecteren we zoals we zelf zijn.
De een doet net alsof hij iets weet en de ander doet net alsof hij het begrijpt. Beiden doen meestal net alsof, met meer of minder sympathie of inleving. Maar waar begrip voor elkaar kan pas komen als we doorzien dat we op elkaar projecteren hoe we zelf zijn.
Wat we zien bij de ander is een deel van onszelf wat we op de ander projecteren… en we draaien daarmee de werkelijkheid om. Maar we hebben ook geleerd om ons tegen kritiek te verzetten, maar we herkennen ook dat vanuit onszelf.
De kant van de mind die zich positief voordoet, reflecteert wat het weet over “het goede” en wil dat tonen. En de kant van de mind die zich negatief voordoet, wil dat wat het weet over “het slechte” niet tonen. Het positieve in de ander kunnen we meestal nemen of laten, maar we willen meestal dat de ander het negatieve verstopt.
Het toont dat we onze eigen toestand projecteren, en het toont je hoe we geleerd hebben te functioneren. Voor het goede, het morele, het juiste en hele, leren we een onverschilligheid, maar het negatieve leren we te onderdrukken. Daarom, als we het negatieve in een ander aanwijzen dan eindigt dat meestal in een strijd, want onze eigen negativiteit komt uit ons onderbewuste, omdat we het negatieve onderdrukken, waardoor we er zelf niet naar kijken en we er in effect blind voor zijn.
Maar het zijn slechts de twee kanten van de mind, met twee verschillende overtuigingsstructuren.
Als we het positieve nemen, dan gaan we het negatieve veelal onderdrukken, en daarom hebben we zelf geen schuld, maar als we het positieve laten, dan wordt het negatieve in een ander aangewezen, en heeft die schuld.
Beide manieren zijn zo ontdaan van inzicht en het wordt ons moedwillig zo geleerd, want doordat de mind zo in conflict blijft, ontgaat het ons dat het geheel symbolisch is.
In werkelijkheid zijn het positieve en het negatieve als plus en min. Het zijn de uiteinden van het belevingsspectrum van de mind: het veld waarbinnen je je beleving hebt. Beide positief en negatief lijken daarom op tegenstellingen, maar ze bestaan slechts zo doordat we iets als positief hebben leren zien, waarmee het negatief ervan gelijktijdig ontstaat.
Gezien vanuit het positieve is het negatieve te zien… waarmee we het verkeerde aandacht geven, maar we dat vervolgens onderdrukken.
Het is de enige manier waarop de culten met de vrije mens kunnen omgaan, want als ze ons het negatieve aanleren, waardoor we het positieve moeten gaan onderdrukken, dan wordt dat direct herkend.
Maar omdat we het negatieve van onszelf onderdrukken en we daar dus ons onderbewuste mee hebben gevuld, zijn we daar blind voor. Waardoor, als een ander openlijk negatief is en het positieve onderdrukt… we dat niet willen zien.
Positief en negatief zijn slechts de twee kanten van de mind, waarmee het deugdelijke goede en het daadwerkelijke kwaad dus slechts niet herkend wordt als de minds' wisselwerking tussen “positief” en “negatief” in hun paradox, terwijl jij in werkelijkheid je wezen bent.
Het deugdelijk Goede is positief door je bewust te worden van de symbolische aard van het positieve en het negatieve van de mind… en het daadwerkelijke kwaad is de cultivering van symbolische waarden als referentie daarvoor… waardoor je denkt dat de ander een vijand is.
We leven hier op de aarde met twee werelden: een symbolische en een wezenlijke. Maar alleen de symbolische heeft twee gezichten. Je wezenlijke gezicht is van het Zelf.
Symbolisch kan iets positief of negatief zijn, en beide kunnen voor goed of slecht worden gebruikt. Symbolisch beleven we twee wegen omhoog: positief goed en negatief goed. En net zo beleven we twee wegen omlaag: positief slecht en negatief slecht.
De positieve weg bevestigt wat is, en de negatieve weg verwerpt wat niet is. En beide worden voor Goed doorzien, maar voor Kwaad misbruikt. Zo kun je goed doen door je te richten op het Goede, dat is positief goed… maar je kan ook goed doen door het Slechte te ontwijken, dan is het negatief goed. Samen vormen ze het deugdelijk Goede. Maar sommigen richten zich direct op het Slechte en leren het Goede ontwijken. Het is het ondeugdelijk Kwaad.
Slechts één symbolische weg is het spiegelbeeld van je wezen: geacteerd en beleefd maar als reflectie van het Zelf. Eén zet je dwars maar beschermt je. En twee ben je er bij geboorte ontstegen, maar worden geleerd als actieve haat voor het leven.
Deugdelijkheid en moraliteit is het Goede, maar het Kwade liegt listig.
De ene kant maakt je bezield, maar de andere maakt de ziel giftig.
...Er is hierdoor al eeuwen oorlog om zienswijzen die beide slechts hun plek hebben in de egoïsche structuren van de mind. Waardoor mensen slechts heen en weer schommelen tussen de spectra van symbolische belevingen, maar ze nooit bij zelfbesef uitkomen.
Geen oorlog is dan ook ooit om de waarheid geweest. De waarheid voert geen oorlog. Het ego vecht en het ego verdedigt, maar het ego beschermt daarmee slechts zichzelf, terwijl het de grootste bedrieger is.
Het ego kan niet liefhebben, dat kan alleen het hart. En alleen liefde kan je helen, waardoor je wezen tot leven komt en anders altijd sterft. Het ego draait al je zienswijzen om, door de vervorming van de perceptie van je onbewuste mind. Je hebt leugens te horen gekregen en je hebt ze eenvoudigweg gelooft. De occulte orden deden dit met de mens, en de minds van velen zijn er ondersteboven door gaan staan. Maar zelfs al weet je wie dat zijn, als je de schuldigen niet vergeeft, dan zal je echte vijand uiteindelijk jezelf verslaan.
Links: