ကြၽန္မရဲ႕ၾကင္နာသူ-
ကြၽန္မရဲ႕ၾကင္နာသူ-
🌟🌟🌟
"အခန္းထဲျပန္ဝင္မွာလား ကြၽန္မလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ရပါတယ္ "
႐ွိန္းကသူ႔ကိုတြဲထူထားေသာသူမလက္ကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္ သူမလည္းအခန္းျပင္မွပင္႐ွိန္းဝင္သြားတာကိုၾကည့္လိုက္သည္ ႐ွိန္းတံခါးပိတ္လိုက္ေတာ့သူမလည္းျပန္ဖို႔ေျခလွမ္းလိုက္သည္
"ေနဦး "
အခန္းတံခါးျပန္ဖြင့္လာၿပီး႐ွိန္းကေျပာလိုက္သည္
"ဘာ ကိစၥ႐ွိလို႔လဲ ဘာ ေျပာမလို႔လဲ"
"ညေနေလးနာရီက ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီးဆံုးသြားတဲ့လူေလးငါးေယာက္ကိုခဏေန အေအးတိုက္မွာေရြ႔ေျပာင္းဖို႔ဒီကိုျဖတ္ၿပီးတြန္းလာၾကလိမ့္မယ္မင္း ဟို ညနက္ၿပီးဆိုေတာ့ ေၾကာက္တတ္ရင္ ဘုရားစာေလးရြတ္ၿပီးျပန္လို႔ေျပာမလို႔ပါ ခုလိုအသိေပးထားရင္လည္း မင္းျမင္ရင္မလန္႔ေအာင္လို႔"
႐ွိန္းကေျပာၿပီးတံခါးျပန္ပိတ္လိုက္သည္ ဂ်ဴလီယာ့မွာေျခတစ္လွမ္းေတာင္ေရြ႔မရေတာ့ ေက်ာက္ခ်ထားသလိုရပ္ေနေသာေနရာမွာပင္ျမဲျမံေနသည္ တီး တီး နာရီအခ်က္ေပးသံေၾကာင့္ဆက္ခနဲလန္႔သြားသည္ ႐ွစ္နာရီထိုးၿပီး
"ေဒါက္ ေဒါက္"
ဘယ္အရာကခိုင္းေစလိုက္သည္မသိအခန္းတံခါးကိုေခါက္လိုက္မိသည္ ႐ွိန္းကတံခါးဖြင့္လိုက္ၿပီးသူမကိုၾကည့္ကာ
"မျပန္ေသးဘူးလား ျမန္ျမန္သြား ခဏေနသူတို႔လာၾကေတာ့မယ္"
႐ွိန္းစကားဆံုးသည္ႏွင့္သူမ႐ွိန္းအခန္းထဲဝင္ၿပီးသားျဖစ္သြားသည္ တံခါးကိုလည္းအျမန္ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီးေလာ့ခ်ထားလိုက္သည္
"ေၾကာက္လို႔လား"
႐ွိန္းကေမးရင္းသူ႔ကုတင္ေပၚျပန္ထိုင္ခ်လိုက္သည္ ဂ်ဴလီယာလည္းေၾကာက္တယ္လို႔ေတာ့မေျဖခ်င္ ဒါေၾကာင့္အခန္းထဲေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ၿပီးဘယ္သူမွမ႐ွိတာနဲ႔
"ကြၽန္မလား အဟင္း မေၾကာက္ပါဘူး ကြၽန္မကေၾကာက္တတ္တဲ့လူမွမဟုတ္တာ ႐ွင္ကတစ္ေယာက္ထဲလူနာေစာင့္လဲမ႐ွိတာနဲ႔ အဲ့ဒါ႐ွင္မ်ားအားငယ္ၿပီးေၾကာက္ေနမလားလို႔လာကူေနေပးတာေလ ဘာလဲ ႐ွင္ကကြၽန္မကိုေက်းဇူးမတင္ဘူးေပါ့ဟုတ္လား"
"အပိုေတြအရမ္းမေျပာနဲ႔ ေခါင္းကိုက္တယ္"
ေျပာရင္းသူကလွဲခ်လိုက္သည္ ဟ ဒါမ်ိဳးေတာ့မိဂ်မ္းကိုလာမလုပ္နဲ႔
"ဒီမွာ ႐ွင္ကေက်းဇူးမတင္တဲ့အျပင္ဒီလိုမ်ိဳး အတိတ္ေမ့သလိုေရႊေပ်ာက္သလိုလာလုပ္ေနတယ္ေပါ့ေလ ထ ထ ကြၽန္မနဲ႔စကားထေျပာ ထ"
ေျပာရင္းသူ႔ကိုဆြဲခါလိုက္ေသးသည္ ဟင္း မလႈပ္ပါလား ေသမ်ားသြားၿပီလား မျဖစ္ဘူးေနာ္
"ကို႐ွိန္း ထ ကို႐ွိန္းထထထ"
ဟာ တကယ္ဘဲေသသြားတာလား ဒုကၡဘဲ ငါအမႈပတ္မွာေပါ့သူေသရင္
"ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းကိုက္ေနတယ္ ေအးေအးေဆးေဆးလွဲေနပါရေစ"
"ဟင္း ႐ွင္မေသဘူး ေတာ္ေသးတာေပါ့"
သူကဘာမွျပန္မေျပာဘဲ သူမလက္ကိုဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္သည္
"ကို႐ွိန္း ဘာလို႔ ကြၽန္မလက္ကိုကိုင္ထားတာလဲ"
"မင္းၾကားဖူးလား လူေတြေသရင္ေသြးပူေတြအားလံုးဗိုက္ထဲမွာျပန္စုေနၿပီးေသြးမ႐ွိေတာ့တဲ့လက္ဖ်ားေတြေျခဖ်ားေတြေအးစက္သြားတယ္တဲ့ မင္းကလူနာလာေစာင့္တာဆိုေတာ့မင္းလူနာေသမေသလက္ကိုကိုင္ၾကည့္ၿပီးသိႏိုင္တာဘဲ ဆုပ္ထား ဘယ္ေတာ့မွမလႊတ္နဲ႔"
သူကေျပာၿပီးမ်က္လံုးျပန္မွိတ္ကာၿငိမ္သြားျပန္သည္ သို႔ေသာ္သူ႔လက္ကေတာ့ေႏြးေထြးျမဲ ေႏြးေထြးဆဲ ဘာရယ္ေတာ့မသိသူမရဲ႕မေသဆံုးေသာႏွလံုးသားလည္းေအးစက္ေသာေဆးရံုကလူနာခန္းမွာေႏြးေထြးလာသည္ သူမကိုသူကမၾကည့္ေသာ္ျငာလည္း႐ွက္ျပံဳးေလးတစ္ခုသူမျမင္ေအာင္ျပံဳးျပမိသည္....