သို႕သူငယ္ခ်င္း
၁ ။
့/
သူငယ္ခ် င္းပညာသာမိ
အျမန္လာပါ။အေရးၾကီးကိစၥ
ေပါ ္ေနလို ့။
မွ/
ဦးဓမၼသာမ္ိ
ဝါဆိုခါနီးဆယ္ရက္အလို စာတိုေလး
တစ္ေစာင္ လက္ခံ႐ရွိသည္။ဦးဓမၼ ဘာ
ေတြမ် ားအေရးၾကီးကိစၥေပါ ္ေနပါလိမ့္။သြား
ရမည္ေပါ့။သူက မိမိအရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ် င္း
မဟုတ္လား။သူနဲ႕အတူစာဝါေတြတက္ စာေမး
ေတြေအာင္ခဲ႔သည္။မိမိတို ့အၾကီးတန္းေအာင္
သည့္ႏွစ္မွာပင္ ဦးဓမၼရဲ႕ဆရာေတာ္ကလူထြက္
အိမ္ေထာင္ျပဳ သြားလို ့ ဦးဓမၼခမ် ာ ပညာသင္
ရပ္ျပီး ေက် ာင္းထိုင္လုပ္ရ၏။သူေက် ာင္းထိုင္
ျဖစ္ေတာ့ မိမိသြားလည္ေသးသည္။ေက် ာင္းက
အကြက္က် ယ္ၾကီး။အုန္းျခံၾကီးက ဟီးထေန၏။
အရင္ဆရာေတာ္က ဘာစိတ္ကူးနဲ႕အုန္းပင္
ဒိေလာက္မ် ားမ် ားစိုက္သြားသည္မသိ။မိမိက
ေတာ့မၾကိဳက္ ။အရိပ္မရဘူးမဟုတ္လား။
တျခား စားပင္သီးပင္ အနည္းငယ္ရွိ၏။လမ္း
မၾကီးေဘးမို ့ ေနရာေကာင္းသည္။ေက် ာင္းထဲ
မွာ ေက် ာင္းေဆာင္ေလးေဆာင္။သံုးေဆာင္
ကျပဳ ျပင္ဖို ့နီးေနျပီ။အခုဆိုအေတာ္ေျပာင္းလဲ
ေရာေပါ့။မေရာက္တာ ေျခာက္ႏွစ္ေက် ာ္သြား
ျပီမဟုတ္လား။ဒီေျခာက္ႏွစ္အတြင္း မိမိစာပဲ
ဖိလုပ္ေနခဲ႔သည္။လုပ္ရက်ိ ဳ းလည္းနပ္ပါ၏။
ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ဒီႏွစ္ရျပီေလ။
၂
"ေအာ္ ဦးပညာေရာက္လာျပီ။ေက် ာင္း
ေအာက္ၾကြ"
ႈဦးဓမၼ၏ ၾကိဳဆိုသံမွာတည္ျငိမ္လြန္းသည္ဟု
ထင္မိသည္။အားရဝမ္းသာမရွိလွ။မိမိ ညေန
ငါးနာရီေလာက္ေရာက္သြားသည္။ဦးဓမၼက
အပင္မ် ားေရေလာင္းေနသည္။အျခားကိုရင္
ဦးဇင္းတစ္ပါးမွမျမင္ရ။သူအလုပ္မအားပင္
ပန္းလို ့ေနမွာပါဟု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။
ခဏေနေတာ့ သူေရာက္လာျပီး
"ညေရာက္မွ စကားေျပာရေအာင္ေနာ္၊အခု
နားနားေနေန ေနပါဦး"
ဟုဆို၏။မိမိက အဆင္ေျပေၾကာင္းေခါင္းညိတ္
ျပ၏။ေက် ာင္းဝင္းထဲဆင္းျပီးလွည့္ၾကည့္သည္။
အရင္တစ္ေခါက္ကထက္ ဘာမ်ွ မထူးျခားလွ။
ေက် ာင္းေဟာင္းတို ့ကို တတ္နိုင္သမ်ွ ျပဳ ျပင္
ထားသည္ကိုေတာ့ေတြ႕ရသည္။ခုႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဒိေလာက္မ်ွ သာေျပာင္းလဲသည္ဆိုပါက သူသိပ္အဆင္မေျပေလာက္ဘူးဟုတြက္မိသည္။ညေနအေမွာင္လာေတာ့ အေရွ႕ဘက္ကပ္
ရက္ေက် ာင္းကသံဃာေတာ္ေတြ ဘုရားဝတ္ျပဳ
သံၾကားရလို ့ၾကည္ႏူးမိသည္။ဒိီဘက္မွာေတာ့
သူငယ္ခ် င္းတစ္ပါးတည္းသာ။အေရွ႕ဘက္
ေက် ာင္းကိုေသခ် ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက် ာင္း
ေဆာင္မ် ားက ေကာင္းမြန္လွ ခန္ ့ထည္လွ၏။
ကားသံုးစီးရပ္ထားတာကိုလည္းျမင္ရသည္။
ဘုန္းတန္ခိုးၾကီးမားလွပါ၏။သူငယ္ခ် င္းေျပာပံု
အရဆို ဒီျမိဳ ႕မွာေက် ာင္းေပါင္းငါးဆယ္ေက် ာ္
ရွိ၏။သာသနာထြန္းကားသည့္ေနရာပါတကား။
၃
"ဦးဓမၼ ဘာမ် ားအေရးၾကီးကိစၥလဲဘုရား"
ညရွစ္နာရီေက် ာ္ေတာ့ ေက် ာင္းေအာက္မွာ
ႏွစ္ပါးမ် က္ႏွာခ် င္းဆိုင္ထိုင္ၾက၏။မိမိကစကား
စ လိုက္သည္။သူ ့မ် က္ႏွာက အလြန္ေလးနက္
ေနသည္။ျဖည္းညင္းေလးပင္စြာ စကားထြက္
လာသည္
"တပည့္ေတာ္ လူထြက္ေတာ့မယ္ဘုရား"
"ဘယ္လို "
မိမိအလန္ ့တၾကားျပန္ေမးမိသည္။
"ဟုတ္တယ္ ဦးပညာ တပည့္ေတာ္ဒီဘဝ
ဆက္မေနနိုင္ေတာ့ဘူး"
"ဘာအခက္ခဲရွိလို ့လဲ။မိန္းကေလးေတြ႕ေန
လို ့လားဦးဓမၼ"
"အဟား ဘာအခက္ခဲလဲဟုတ္လား
မိန္းကေလးေတြ႕ေနလား ဟုတ္လား"
သူက ေလွ ာင္ရယ္တစ္ခ် က္ရယ္ျပီးေျပာသည္။
မိမိဘာမွားသြားပါလိမ့္။သူကဆက္ေျပာသည္။
"တပည့္ေတာ္ခံစားရတာေတြပဲေျပာပါရေစ။
အဲဒီခံစားခ် က္ေတြဟာ အခက္ခဲလား မခက္ခဲ
လားဆိုတာကေတာ့ ဦးပညာပဲဆံုးျဖတ္ပါေတာ့"
"ဟုတ္ပါျပီ။ေျပာေလ"
သူတစ္စံုတစ္ရာရင္ဖြင့္လိုေနသည္ဟုထင္သည္။စကားမျပတ္ရံု ေထာက္ေပးသည္။သူက
ေမးသည္
"ညေနက အရွင္ဘုရားလွည့္ၾကည့္ျပီးျပီ။
တပည့္ေတာ္ေက် ာင္းတိုးတက္ေနသလား
ရပ္တန္ ့ေနသလား ဆုတ္ယုတ္ေနသလား
အမွန္တိုင္းေျဖပါဦးပညာ"
"ရပ္တန္ ့ေနတယ္"
"အဲဒီရပ္တန္ ့ျခင္းဟာ တိုးတက္မည့္ဘက္
ယိမ္းေနသလား ဆုတ္ယုတ္မည့္ဘက္ယိမ္း
ေနသလားဘုရား"
"ဆုတ္ယုတ္တဲ႔ဘက္"
မေျဖခ် င့္ေျဖခ် င္ေျဖရသည္။ဘာအတြက္
ေမးေနပါလိမ့္။
"ေအး ဟုတ္တယ္။ေက် ာင္းက အက် ရိပ္ဘက္
လုေနတယ္။ဒီလိုအေျခေနေလးျဖစ္ေအာင္
ငါဘယ္လိုထိန္းေနရသလဲေမးပါဦးကြာ"
"ဘယ္လိုထိန္းေနရသလဲဦးဓမၼ"
"အုန္းသီးနဲ႕သကၤန္းနဲ႕ထိန္းေနရတာ"
"ဘယ္လိုဘယ္လို းမလည္ဘူး"
"ဦးပညာ ဘယ္နားလည္မလဲ။ၾကံဳမွမၾကံဳဘူး
တာ၊ေက် ာင္းကို ျပဳ ျပင္စရာေတြျပဳ ျပင္ဖို ့
ေတြ႕လား ဟိုးအုန္းျခံကအုန္းသီးေရာင္းရတယ္
မေလာက္ရင္ သကၤန္းေရာင္းရတယ္ဘုရား
သပ္ိတ္လည္းမေနသာပါဘူး"
ဝမ္းနည္းသံၾကီးႏွင့္ေျပာေသာသူ ့စကားေၾကာင့္
မိမိလည္း ငိုင္သြား၏။သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း
သိပ္သနားသြားသည္။သူအေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ
ရပ္တည္ေနရပါလား။သိခ် င္တာေလးေမးလိုက္
သည္။
"ေက် ာင္းအလွဴ ရွင္ေတြမရွိေတာ့ဘူးလား"
"ရွိေသးတယ္ဦးပညာ"
"သူတို ့ဆီမသြားဘူးလား"
"မသြားဘယ္ေနမလဲဦးပညာရယ္"
"!သူတို ့ကဘာေျပာလဲ"
"သူတို ့ကလား သူတို ့ကေျပာတယ္
ကိုယ္ေတာ္ဆရာက လူလိမ္ၾကီးတဲ႔။သူတို ့က
ဒီေလာက္လွဴ ထားတာက္ို သူတို ့မ် က္ႏွာမ
ေထာက္ လူထြက္မိန္းမယူတယ္တဲ႔။ေက် ာင္း
လည္းစိတ္ျပတ္ျပီ။ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွမဆက္
သြယ္နဲ႕တဲ႔။ရွက္တယ္တဲ႕"
သူ ့စကားေၾကာင့္ ပိုျပီးစိတ္ဆိုးဝမ္းနည္းျဖစ္ရသည္။သူကေျပာ၏
"ဦးပညာ လူေတြက တကယ္ေတာ့သာသနာ
ကို သံဃာကို မၾကည္ညိဳ ဘူးဘုရား။နာမည္
ၾကီးဘုန္းၾကီးတဲ႔ဆရာေတာ္ေတြကိုပဲၾကည္ညိဳ
တာေလ"
သူ ့စကားကိုဘယ္လိုေျဖသိမ့္ေပးရမွန္းမသိ။
စိတ္ထဲေပါ ္လာတာေမးလိုက္သည္
"ရပ္ကြက္ထဲကဒကာဒကာမေတြေရာ
မလာၾကဘူးလား"
"အဟား လာတာေပါ့ဦးပညာ။ဟိုးးးးးမွာေတြ႕
လား မီးထိန္ထိန္လင္းေနတဲ႔သံုးထပ္တိုက္
ၾကီး။အဲဒီတိုက္ကေနာက္ေက် ာဘက္မွာ
သစ္စက္ရွိတယ္။သစ္ခြဲတယ္။တပည့္ေတာ္
ေက် ာင္းထိုင္ကာစက အဲဒီအိမ္ကဒကာၾကီး
လာတယ္။တစ္ပါတ္ေလာက္ဆြမ္းပို ့တယ္။
ေနာက္ သစ္ေတြေက် ာင္းထဲပံုခ် င္တယ္လို ့
ေလ်ွ ာက္တယ္။တပည့္ေတာ္ျငင္းလိုက္တယ္။
ျငင္းျပီးေနာက္ရက္ကတည္းကေပါ ္မလာေတာ့
ဘူး။လမ္းေတြ႕ေတာင္မျမင္ဟန္ျပဳသြားတာ"
သူငယ္ခ် င္းေျပာတာကိုပဲနားေထာင္ေနမိေတာ့
သည္။အခက္သားေတြပါလား
"အဲဒီဒကာလိုပဲ ကားထားခ် င္သူေတြ
ေက် ာင္းေထာင့္လဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ခ် င္သူ
ေတြ ေက် ာင္းထဲမွာစပ္တူစားပင္သီးပင္စိုက္
ခ် င္သူေတြလာၾကတာေပါ့။အကုန္ျငင္းတယ္။
သူတို ့ကလည္းတပည့္ေတာ္ကို အကုန္ကြင္း
တယ္ဘုရား"
သူ ့အစားေမာလွပါဘိ။ေက် ာင္းသို ့မလာသင့္
သူမ် ားလာျပီး လာသင့္သူတို ့ဘာေၾကာင့္
မလာၾကသနည္း။အေမးဆက္မိသည္။
"အေရွ႕ဘက္တိုက္ကဆရာေတာ္ကေရာ
မေစာင့္ေရွာက္ဘူးလား"
"ေစာင့္ေရွာက္တာေပါ့ဘုရား။လြန္ေနတာပဲ
သူက သံဃာ ၅၀ ေလာက္ရွိတာ။ဒကာ ဒကာမ
လည္းသိပ္မ် ားတယ္။သူက ကုန္းအျမင့္က
ဆိုေတာ့ မိုးရြာရင္သူ ့ကေက် ာင္းထဲကအမိႈက္
အကုန္လံုးကတပည့္ေတာ္ေက် ာင္းကြင္း
ထဲေမ် ာလာေတာ့တာပဲ။ေလးငါးေျခာက္ရက္
ရွင္းရတယ္။သြားေလ်ွ ာက္ေတာ့ မိုးရြာလို ့ျဖစ္
တာမတတ္နိုင္ဘူးတဲ႔။မိုးမရြာေအာင္လုပ္ေပါ့
တဲ႔ "
ဤမ်ွ ဆိုပါလ်ွ င္ဦးဓမၼ၏အခက္ခဲမ်ားကို မိမိ
ေထာက္ဆ နားလည္နိုင္ပါျပီ။ဒီဝန္းက် င္မွာ
သူဘယ္လိုေနနိုင္ပ့ါမည္နည္း။အဓိကေမးခြန္း
ေမးလိုက္သည္။
"တပည့္ေတာ္ကိုဘာလုပ္ဖို ့ေခါ ္တာလဲ"
"အရွင္ဘုရားကိုေက် ာင္းအပ္ထားခဲ႔မလို ့"
"ဘုရားးးးးးးးးးးး"
မိမိအလန္ ့တၾကားေရရြတ္မိ၏။
"ဟုတ္တယ္ အရွင္ဘုရားကိုေက် ာင္းအပ္
ထားခဲ႔မလို ့။အခက္ခဲေတြလည္းေျပာျပျပီးျပီ
အလွဴ ခံခ် င္မွလည္းခံပါ။တပည့္ေတာ္စာနာ
ပါတယ္။အရွင္ဘုရားလက္ခံခံ မခံခံ တပည့္
ေတာ္က မနက္ဖန္လူထြက္ေတာ့မယ္။
အရွင္ဘုရားလက္မခံရင္ေတာ့ ေက် ာင္းကို
ဒီအတိုင္းထားခဲ႔မယ္။ေခြးေနေန ႏြားေနေန
ေပါ့"
ည သန္းေခါင္တိုင္ျပီ။သူက စာခ် ဳ ပ္စာတမ္း
မ် ားယူလာျပီးအပ္သည္။ေက် ာင္းအပ္ျပီး
သိကၡာခ် လူထြက္သည္။မိမိကိုကန္ေတာ့ျပီး
ငါးပါးသီလယူသည္။သီလယူျပီး ေလ်ွ ာက္သည္
"မနက္ေတာ့ အရွင္ဘုရား နိုးနိုး မနိုးနိုး
တပည့္ေတာ္သြားျပီ။တစ္ခါတည္းႏႈတ္ဆက္
ထားတယ္ဘုရား။တပည့္ေတာ္အဆင္ေျပရင္
ေက် ာင္းလိုအပ္တာလာလွဴ ပါမယ္ဘုရား။
အရွင္ဘုရား သာသနာကိုတကယ္ၾကည္ညိ ဳ
တဲ႕သူေတြနဲ႕ေတြ႕ပါေစလို ့ဆုေတာင္းေပးပါ
တယ္ဘုရား။"
"စာရြက္စာတမ္းမ် ား ဖ် ာေအာက္ထားျပီး
အိပ္လိုက္သည္။အိပ္မက္ေလလားဟု
ေတြးမိရင္း။
၄
မနက္အိပ္ယာကနိုးေတာ့ သူငယ္ခ် င္း
မရွိေတာ့ပါ။
#ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုထားသြားေလျပီ
ေက် ာင္းေဆာင္အျပင္ကိုေငးၾကည့္
လိုက္ေတာ့ အုန္းပင္မ် ားကေလအလာမွာ
ယိမ္းကေနၾက၏။မိမိကိုလည္းအားမငယ္
နဲ႕ဟုေျပာေနၾကသေယာင္--------။
