စြဲမႈဒဏ္

ေျပာရရင္ စြဲလမ္းမႈတခုေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္က အစြဲအလန္း သိပ္ႀကီးတာရယ္။ တစုံတခုကို စြဲလမ္းမိၿပီဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို ေဖ်ာက္လို႔မရ ဖ်က္လို႔မရ။ တခါတခါဆို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခံစားေနတတ္ေသးတာ။ မေကာင္းေတာ့လည္း မေကာင္းဘူး။ တခါက ကိုယ့္အေရွ႕မွာ ေခြးေလးတေကာင္ကို ကားတိုက္တာျမင္လိုက္ရၿပီးကတည္းက အ့ဲေခြးေလးကို စြဲလမ္းလိုက္ရတာဆိုတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ေခြးျမင္တိုင္း ဒီေခြးေလးကိုပဲ သတိေတြရေနတတ္တာ။ ေအာ္ ေသခါနီး သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားသြားရမလဲေပါ့။ အိပ္မက္ထဲအထိေတာင္ ေသြးသံတရဲရဲနဲ႔ ေခြးေလးက အလည္ေရာက္ ေရာက္လာတတ္ေသးတာ။ ကိုယ္ဆိုတာေလ ဘယ္ေလာက္စြဲလမ္းသလဲဆိုရင္ အ့ဲေခြးေလးကို တခါမွမျမင္ဖူးဘဲ အ့ဲဒီ့ကားတိုက္တ့ဲေန႔မွ ျမင္ဖူးတာေတာင္မွ သနားလိုက္တာဆိုတာ ေတြးတိုင္းမ်က္ရည္က်ရတယ္။ အ့ဲဒီ့လို။ ေနာက္တခါလည္း အ့ဲလိုပဲ။ ေျမြေပြးတေကာင္ကို ကားႀကိတ္သြားတာ။ ေျမြေပြးခဗ်ာ ဗိုက္ႀကီးေပါက္ထြက္ၿပီး ဗိုက္ထဲက ေျမြေသးေသးေလးေတြက အစီအရီ အျပန္႔အက်ဲနဲ႔ လမ္းမႀကီးထက္မွာ ေသြးေတြအိုင္ထြန္းလို႔။ ကိုယ့္အေရွ႕မွာတင္ပဲျဖစ္သြားခ့ဲေတာ့ ကိုယ္ဟာ ေက်ာက္ရုပ္တရုပ္လိုပဲ အသံေတြတိမ္ဝင္ၿပီး မ်က္လုံးက အေၾကာင္သား။ ရပ္ေနတ့ဲေနရာကမေရြ႕ ေဘးဘီလည္းလွည့္မၾကည့္။ လူေတြအုံၿပီးလာၾကည့္ေနတာလည္း သတိမထားမိ ကိုယ္ဟာ မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြတသြင္သြင္စီးလို႔။ ေန႔ေစ့လေစ့ ေျမြေပြးမႀကီးခမ်ာ ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ ကားလမ္းမေပၚကို တက္လာရသလဲ။ ကားလမ္းေဘးက ျခံဳထဲကိုသြားေမြးဖို႔မ်ား ကားလမ္းကိုျဖတ္ကူးခ့ဲေလသလား။ အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ကိုယ္ဟာ အ့ဲဒီ့ညက တညလုံးတေရးမွေတာင္ အိပ္မေပ်ာ္ခ့ဲဘူး။ ေတြးမိတိုင္းလည္း ရင္ထဲမွာ မြန္းမြန္းက်ပ္က်ပ္ျဖစ္လို႔။ ဘယ္ေလာက္ပဲေမ့ထားတယ္ေျပာေျပာ ျမင္ေယာင္မိတ့ဲအခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ္ဟာ မ်က္ရည္ေတြအဝိုင္းသား။ အ့ဲဒီလို အစြဲအလမ္းႀကီးတာ။

တခါက သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကိုသြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာေမြးထားတ့ဲ ၾကက္သားေပါက္ေလးကို ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ တိုက္မိၿပီး ၾကက္ေပါက္ေလးေသသြားတယ္။ ၾကက္ေပါက္ဆိုတာ တရက္သားေလးပဲ ရွိေသးတ့ဲ တကယ့္ၾကက္ေပါက္ေလး။ ပိက်ိပိက်ိနဲ႔ ေအာ္ၿပီး အေမေနာက္ေျပးလိုက္ေနၾကတ့ဲ ၾကက္ေပါက္အမ်ားႀကီးထဲမွာ အ့ဲဒီ့ၾကက္ေပါက္ကေလးက ကံဆိုးခ့ဲေလျခင္း။ ကုိယ့္မွာေလ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ရိုက္ခ်ိဳးေခ်မြပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို စိတ္ထဲမွာတႏံု႔ႏံု႔နဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘူး။ အ့ဲဒီ့ၾကက္ေပါက္ေလးဟာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ေသသြားရတယ္ဆိုတာကို သူငယ္ခ်င္းကမသိရွာဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ယုတ္မာလြန္းစြာနဲ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး ခပ္တည္တည္ေနခ့ဲေသးတယ္မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းေလးခမ်ာ မ်က္ႏွာေလးမႈိင္းၿပီး ငိုမ့ဲမ့ဲနဲ႔။ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အမဲစက္လို ကိုယ့္ပေရာဂနဲ႔ေသသြားတ့ဲၾကက္ေပါက္ေလး အေပၚမွာ တသက္လုံးလိပ္ျပာမလုံခ့ဲတာ ဒီေန႔အထိပဲ။ တခါတခါသတိရမိတ့ဲညေတြမွာ ၾကက္ေပါက္ေလးဟာ ကိုယ့္ညာဘက္ေျခေထာက္ကို ႏႈတ္သီးခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ ကိုက္စြဲထိုးဆိတ္ေနသလို ထုံတုံတုံႀကီး ခံစားရတ့ဲအထိ ကိုယ္စြဲလမ္းလြန္းခ့ဲရတယ္။ အ့ဲဒီ့လို ၾကက္ေပါက္ေလးေတြျမင္တိုင္း ကိုယ္ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေနမိတာ လူမသိသူမသိ။

အ့ဲဒီ့လိုနဲ႔ ကိုယ္ၾကက္သားမစားျဖစ္ေတာ့တ့ဲ ႏွစ္ကာလရွည္ေတြဆီကို အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာနဲ႔ ေရာက္ျဖစ္ခ့ဲတယ္။ ကိုယ္စားခ်င္လြန္းလို႔ ကိုယ့္အတြက္ရည္စူးၿပီး သတ္ေပးခ့ဲရတ့ဲ ၾကက္မတေကာင္ေၾကာင့္ ကိုယ္ဟာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကက္သားဖိုဘီးယားဝင္ခ့ဲရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ဘူးသီးနဲ႔ၾကက္သားစားခ်င္တာမ်ား ဆိုင္ကဝယ္စားလည္းရရဲ႕သားနဲ႔ အိမ္မွာ စပါယ္ရွယ္ခ်က္တ့ဲဟင္းကို အားရပါးရစားခ်င္တ့ဲစိတ္ေၾကာင့္လို႔ ယိုးမယ္ဖြဲ႕မိေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကို အျပင္မွာေစာင့္ေနလို႔ေျပာတ့ဲၾကားက ကိုယ့္သတိၱကိုကိုယ္ အေရာင္ေတာက္လွၿပီအမွတ္နဲ႔ တံခါးဝမွာ သြားေခ်ာင္းၾကည့္ခ့ဲမိတယ္။ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနတဲ့ၾကက္မဟာ ေသြးအိုင္ထဲမွာ မျမင္ရက္စရာ။ အသိမရွိေတာ့တာသိေပမယ့္ ၾကက္မ နာက်င္ေနရေလလိမ့္မလားလို႔ ကိုယ္ကဝင္ေရာက္ခံစားေပးတ့ဲေန႔ကစလို႔ ကိုယ္ၾကက္သားေရွာင္ျဖစ္ခ့ဲေတာ့တယ္။ အ့ဲဒါဟာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာတ့ဲအထိ ကိုယ့္စိတ္ကို စြဲကိုင္လႈပ္ႏႈိးေနတုန္းပဲ။ ကိုယ့္မေမ့ႏိုင္ခ့ဲဘူး။ ကိုယ့္ခႏၶာရဲ႕လိုအပ္တ့ဲပရိုတိန္းေတြကို ဘယ္အရာနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ျဖည့္မယ္။ ၾကက္သားေတာ့မပါဝင္ေစရေပါ့။ အ့ဲဒီ့လိုစြဲလမ္းဖူးခ့ဲတာ။ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ အရာအားလုံးဟာ ႏွင္းမႈန္ထဲက ဘူတာရံုလိုပဲ ေဝေဝဝါးဝါးနဲ႔ျဖစ္ကုန္တယ္။ အ့ဲဒီ့လိုနာက်င္မႈေတြကို ေမ့ေပ်ာက္ထားပါၿပီဆိုေနမွပဲ ေနာက္ထပ္ဒဏ္ရာတခုက ထပ္ပိုးလာေတာ့တယ္။

အ့ဲဒါကေတာ့ ၾကက္ဥပဲ။ ကိုယ္ဟာ ၾကက္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေကာက္ေပါက္ အေကာင္ႀကီးကေန ဥအထိကို အက်ိဳးေပးဆိုးလြန္းတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ ဟိုးတေလာက အိမ္မွာၾကက္ဥခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ဖို႔ ၾကက္ဥေတြ ျပဳတ္ျဖစ္တယ္။ ၾကက္ဥစုစုေပါင္း ရွစ္လုံးျပဳတ္တ့ဲအထဲမွာ ကံဆိုးစြာနဲ႔ တလုံးတည္းေသာၾကက္ဥမွာ အေကာင္ျဖစ္ကာနီး ေသြးခ်ည္မ်ွင္အဆင့္မကတ့ဲ အေျခအေနနဲ႔ၾကံဳလိုက္ရတယ္။ ၾကက္ဥျပဳတ္ေတြကို အခြံခြာေနရင္းနဲ႔မွ အ့ဲဒီ့အလုံးအလွည့္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ရင္ေတြတလွပ္လွပ္ခုန္ၿပီး အသံကုန္ေအာ္လိုက္မိတ့ဲအထိ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ၾကက္ဥအဆင့္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ၾကက္ဥအဆင့္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထပ္တလဲလဲေျပာေနမိတယ္။ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိ။ ကိုယ္ဆိုတာကလည္း ေတြးရင္ တဆုံးထိေတြးတတ္တာမဟုတ္လား။ တကယ္လို႔ ၾကက္သားေပါက္ကေလးမ်ားျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေနအထားဆိုရင္ သူကေလးဟာ ေရေႏြးပြက္ပြက္ဆူထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံလိုက္ရမလဲ။ သူကေလး အသိရွိေနပါ့မလား။အစပထမမွာ ပူေႏြးလာတ့ဲအပူရွိန္ကို သူ႔မိခင္ရဲ႕ကိုယ္ေငြ႔လို႔မ်ား ထင္မွတ္ေနေလမလား။ သူအခြံထဲကေနလည္း ရုန္းမထြက္ႏိုင္တ့ဲအေျခအေနမွာ သူဘာကိုရုန္းကန္ေနရမွာပါလိမ့္။ တကယ္ေရာ နာက်င္မႈကိုခံစားေနရေလလိမ့္မလား။ အိုးးးး ကိုယ့္စိတ္ဟာ ေလဟာနယ္ထဲမွာ လြင့္လြင့္ဝဲဝဲနဲ႔ တထိတ္ထိတ္။ အ့ဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ၾကက္ဥစားျခင္းကို ရပ္ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ စြဲလမ္းျခင္းဟာ ကိုယ့္ကို ႏွိပ္စက္တတ္လြန္းတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို အစိတ္စိတ္ခြဲႏိုင္လြန္းတယ္။ အျခမ္းျခမ္းျဖတ္ႏိုင္လြန္းတယ္။ ၾကာလာရင္ေတာ့လည္း အရာအားလုံးဟာ ႏွင္းမႈန္ထဲက ဘူတာရံုေလးလိုပဲ ေဝဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင့္ရတာပဲ။ တခ်ိဳ႕ဒဏ္ရာေတြက ရွိခ့ဲဖူးတယ္ဆိုတာကလြဲရင္ အမာရြတ္ေတာင္ မက်န္ေတာ့တာမ်ိဳးမဟုတ္လား။

စုမြန္သြယ္

MSU 057

Photo - Su Mon Thwe